Od Wiciokrzewu

Minął jeden dzień, odkąd Wiciokrzew spotkał Maślak na terenach Owocowego Lasu. Był dosyć wczesny ranek, więc liliowy uznał, że to może być świetny moment na to, aby spytać się szylkretki, czy chce razem z nim poszukać prezentu dla Dereńki. Tak więc Wiciokrzew w podskokach zaczął zmierzać w stronę legowiska wojowników, gdzie teraz przebywała Maślak. Pocieszał go fakt, że jak już w końcu Rokitnik pozwoli mu się mianować, to liliowy nie będzie zupełnie obcy w legowisku i już będzie się znał z kimkolwiek oprócz matki i mentora – czy to nie było wspaniałe? Uczeń nie mógł dowierzać, że tak właściwie szylkretkę mógłby nazwać swoim pierwszym znajomym, bo… cóż, z pewnością do przyjaciółki było jej jeszcze daleko.
— Ma-Maślan-nko! — zawołał, stając w progu legowiska. “Oj, chyba przekręciłem jej imię” pomyślał, gdy wojowniczka rzuciła mu spojrzenie mówiące coś w stylu “ha, ha, ale śmieszne”. Natychmiast liliowy położył po sobie uszy, jednak Maślak szybko poklepała go po grzbiecie.
— Dobra, idziemy. Nawet chętnie rozprostuję łapy — stwierdziła, żwawym krokiem zmierzając w stronę wyjścia z obozu, podczas gdy Wiciokrzew plątał się gdzieś za nią.
— Gdzie chcesz iść? — spytała Maślak.
— A… a ty? — wymamrotał, ponieważ sam nie zaplanował odpowiedzi na to pytanie. Miał nadzieję, że to szylkretka będzie wiedziała, czego może chcieć Dereńka – przecież się przyjaźniły!
— Możemy udać się nad Wrzosową Polanę, ale to trochę daleko… —
— Nie szko-szkodzi! D-dam radę! — uśmiechnął się w stronę kotki.

***

Wiciokrzew i Maślak w końcu dotarli nad Wrzosowe Pole. “Tu nic nie ma, chyba że Maślak chce zebrać dla Dereńki jakieś kwiaty” pomyślał, lecz nie miał w sobie na tyle odwagi, aby wypowiedzieć to na głos. Wierzył w to, że szylkretka wie, co robi. Podczas błądzili po rozległych polach mieniących się na fioletowo, Maślak krzyknęła.
— Zobacz jakie śliczne! — usłyszał Wiciokrzew. Od razu podbiegł do swojej znajomej i wychylił głowę zza jej pleców, aby zobaczyć, o czym ona mówi. Jego oczom ukazało się gładkie, niebieskie jajko.
— Fa-fajny ma ko-kolor! — przyznał, na co wojowniczka przytaknęła. Przez jakiś czas oba koty wpatrywały się w jajo, jakby było czymś wręcz świętym.
— My-myślisz, że jej się spo-spodoba? — zapytał w końcu. Bura szylkretka wzruszyła ramionami.
— Nie wiem, zawsze można zobaczyć — zachichotała, biorąc swoje znalezisko do pyska. Teraz resztę podróży będą musieli spędzić w ciszy, ale dla liliowego nie był to problem. Lubił ciszę, nie lubił rozmawiać. Gdy wojowniczka ruchem ogona nakazała mu podążać za nią, on posłusznie wykonał jej prośbę i ruszył jej śladami do obozu. “Ja to bym się ucieszył z takiego prezentu. Szkoda, że nigdy nie będę miał takiego fajnego znajomego!” westchnął.

[413 słów]

[przyznano 8%]