BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 kwietnia 2020

Od Orlikowej Łapy cd. Mokrej Blizny

Mimo zapewnień zastępcy lidera, niebieski wyglądał na wymęczonego i nieszczęśliwego. Smutek brzmiał w głosie na wylot, a w jego niebieskie oczy wyrażały cierpienie, ogromne i niewyobrażalne.
- Dzisiaj miałem wyczerpujący trening. Narcyzowy Pył dobrze mnie szkoli, ale z wielką chęcią udam się na dodatkowe polowanie. I nawet jestem chętny na patrol. - Orlikowa Łapa starał się mówić jak najradośniejszym tonem, aby nie wprowadzić Mokrej Blizny w gorszy stan. - Proponuję tereny graniczne z Klanem Wilka.
- Lepiej nie. Spotkamy kogoś i wdamy się w niepotrzebną bójkę, wolę, abyś nie przemęczał się. Jeszcze się namęczysz w życiu. Uwierz mi. - Niebieski westchnął ciężko. - Zaczniemy od polowania. Zapasy się kończą. Nie chcę, by klan głodował.


- Aaaaaa... Nim wyjdziemy, mogę zadać dwa pytania? Są dosyć ważne. Znaczy jedno jest dosyć znaczące, a drugie nieco mniej - miauknął biały, stając przed starszym kocurem.
- Śmiało, mamy czas. Na patrol udamy się wieczorem, byś zasmakował nuty szukania ewentualnych wrogów wśród ciemności - odpowiedział cierpliwość dorosły.
- Pierwsze... Dlaczego żłobek jest pusty? Nie dojdzie do wyludnienia klanu? - Na myśl o pustym domu małych kociąt Orlikowa Łapa drgnął. Cisza nie pasowała do tego miejsca.
- Hmmm... Na to ci nie odpowiem. Żadna kotka nie wyrażała chęci do posiadania potomstwa. Zresztą, na razie mamy wielu młodych uczniów - odpowiedział szybko i zwięźle niebieski.
-  A... Jak idzie Cętkowanej Łapie na trenignu?
- Pytaszno nią w kontekście dzieci, czy to przypadek? - dopytał żartobliwie Morka Blizna.
Orlikowa Łapa ponownie poczuł obrzydzenie do tych małych, włochatych kulek. Nie. Staranie się o te wymagające stworzonka jest ciężkie... I... Nieprzyjemne. Fuj.
- Nie, tak tylko pytam. Chcę być wierny naszemu klanowi, więc dbam o niego. Przynajmniej z perspektywy ucznia - miauknął biały.
- Idzie jej dobrze, czyni ogromne postępy. Dobrze, bez zbędnego gadania, ruszajmy.
Zastępca wraz z uczniem Narcyzowego Pyłu udali się na wspólne polowanie. Opuścili obóz, mijając zdziwionego Narcyza. Nikt mu nigdy nie zabrał ucznia. Chciał go zabrać od Mokrego, lecz nie śmiał podskoczyć wyższemu rangą od siebie.
Doszli do dzikiego terenu wysokich traw. Weszli na szczyt traktoru i rozejrzeli się wokoło siebie. Obserwowali ruchy roślin i węszyli, bo powietrze przenosiło zapachy łownej zwierzyny. Milczeli, żeby nie stracić czujności. Działali na rzecz klanu.
- Coś czujesz? - zapytał się Morky, patrząc przenikliwie na Orlikową Łapę. Chyba chciał go przetestować. Sprawdzić umiejętności, czy pamięta naukę Narcyzowego Pyłu.
Biały skupił wszystkie swoje zmysły. Wsłuchał się w pieśń wiatru, słysząc z daleka ciche dźwięki. Wyczuł zapach zająca.
- Niedaleko stąd znajduje się samotny osobnik. Chyba... Duży. Nie wiem. Możemy się po niego udać - zdał raport zastępcy. Poczuł dumę, że taka ważna osoba sprawdza, co umie. Dzięki niemu będzie miał wtyki u Czaplej Gwiazdy. Kto wie... kiedyś może zostanie kimś więcej niż tylko wojownikiem?
Orlik, nie bujaj w obłokach. On coś do ciebie mówi.
-... ruszamy... - usłyszał głos Mokrej Blizny. - Słuchałeś mnie?
- Wybacz, zamyśliłem się. - Zawstydzony biały położył uszy po sobie.
Niebieski polizał krzepiąco ucznia po głowie.
- Nie jestem zły. Ja wyczułem nornice. Rozdzielimy się. Ty udasz się po zająca, a ja po gryzonie. Ruszamy. - Niebieski zeskoczył z traktoru na grunt i pobiegł w kierunku rzeki. Orlikowa Łapa zszedł z maszyny Dwunożnych nieco mniej pewnie, bo rzadko korzystał z Narcyzem z metalowego potwora podczas nauki.
Potruchtał na północ. Wśród traw znalazł odpoczywającego zająca. Brzuch zaburczał mu, pragnął świeżego mięsa. Oblizał kły. Ofiara, tak blisko jak nigdy. Wystarczy zakraść się i już. Tylko... Cały klan odczuwa chęć zjedzenia czegoś. Nie zje sam tego zwierza, podzieli się nim z innymi.
Podkradł się, cicho i zwinnie, lecz przez dziwny hałas z oddali zając zaczął szaleńczy bieg. Bez namysłu Orlikowa Łapa podążył za nim. Biegł szybko, skupiając uwagę tylko na zwierzęciu. Gdy dostatecznie się zbliżył, skoczył, wysuwając ostre pazury. Zatopił je w ciele zająca. Po krótkiej szarpaninie na ziemi, biały leżał, dysząc, a w we własnych łapach trzymał martwe stworzenie.
<Mokra Blizno?>

Posted by
.

2 komentarze:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)