Od Szczawika

Szczawik wyjrzał zza mamusi. Kocurek uznał, że Berberysowa Bryza będzie najlepszą kryjówką. Wolał, by rodzeństwo tak szybko go nie odnalazło i był niemal całkowicie pewny, że wygra zabawę. Przyjrzał się wyjściu ze żłobka. Panowała niezbyt przyjemna pogoda, jakby Klan Gwiazdy, o którym mówiła Berberys, specjalnie utrudniał mu wyjście na zewnątrz. Szczawik chciał już zwiedzać świat, chociaż lubił spędzać czas w ciasnym, hałaśliwym żłobku, pełnym wielu miejsc do niesamowitych, zapamiętanych zabaw. Pozostawał malutkim, niewinnym kociakiem, któremu daleko było do najlepszego wojownika. Na razie wystarczyły mu opowieści mamy, zastępczyni Klanu Klify, odwiedziny wielu ciekawych kotów, oraz oczywiście obecność rodzeństwa i miejsce, gdzie mógł spać, czując się bezpiecznie.
— Widzę cię!
Drgnął na głos brata. Niezadowolony, że został wykryty, fuknął pod nosem. Wdrapał się na grzbiet Berberys, utrzymując równowagę i czując się większy. Usiadł, spoglądając na Fiołka z góry.
— Dałem ci fory. — wzruszył ramionami, powoli schodząc z mamy i liżąc ją w łapę w podziękowaniu.
Podbiegł do kocurka, nie kryjąc się z tym, że naprawdę pragnął wygrać zabawę. Nie podobał mu się fakt, że został znaleziony jako pierwszy. Westchnął cicho. Mimo wszystko chciał dokończyć grę. Uśmiechnął się wesoło, biegnąc za synem Żywicy w poszukiwaniu reszty kociaków.
W momencie, gdy zauważył śliczne uszka Rumianek i chciał już do niej podbiec, najlepiej tak, by od razu ugryźć jej ogonek, do żłobka wszedł nowy osobik. Ciekawość kocurka wzięła górę. Odłączył się od rodzeństwa, by poznać kocura, o ślicznym futrze, chociaż oczywiście Szczawik uznał, że ma ładniejsze. Wojownik trzymał w pysku wiewiórkę. Czyli kolejny przyszedł ze zwierzyną dla karmicielek. Ciekawe ile musieli łapać tej zwierzyny, żeby starczyło dla całego klanu?
— Siemka. — powitał wesołym, piskliwym wręcz głosikiem, jak na kociaka przystało. Zatrzymał się przy kocurze, wlepiając w niego zainteresowane spojrzenie. Poruszył podekscytowany wąsikami. Nowy znajomy! Pewnie będzie o wiele lepszy, niż Bluszczowy Poranek, za którym nie przepadał, oraz będzie chciał coś opowiedzieć, nie to co starsze kociaki, z którymi dzielił żłobek. — Jak się pan nazywa?
— Ł-łabędzi P-plusk
— Aha. A skąd ta wiewiórka? Sam ją pan złapał? Była na drzewie? — od razu zaczął paplaninę, łapką wskazując na przyniesione zwierzątko. Wyprostował się dumnie. — Ja też mam piękną sierść! Nawet piękniejszą. Bardziej lśniącą, czyściutką, w ogóle jestem piękny! Mamusia tak mówiła. Widzi pan, jaki jestem cudowny? A zabierze mnie pan poza żłobek, bo tutaj jest czasami nudno, a ja nie lubię, jak jest nudno. Pan chyba też nie? Bo nie jest stary? Mogę mówić po imieniu? Ja nazywam się Szczawik! Zapamiętaj, wujku!

<Wujku Łabądku?>