Od Jesionowej Łapy (Jesionowego Wichru) cd Aroniowego Podmuchu

Miał piękny sen. W nim widział swoich rodziców, którzy skakali beztrosko po fioletowej łące. Byli tacy szczęśliwi. Nie przypominali tych samych kotów, co w świecie realnym. Chciał do nich podbiec, ale zaczął lecieć w górę. Latał! Zaśmiał się i obserwował jak drzewa robią się małe i zamieniają w mrówki. I to najprawdziwsze! Obserwował to kilka uderzeń serca, gdy nagle obok odezwał się głos Aronii. Rozejrzał się, ale nikogo nie widział. Czyżby umarł i trafił do Klanu Gwiazdy? Nie... to niemożliwe. Nie było w końcu tu żadnych kotów! Tylko te mrówki. Ale w końcu widział rodziców. A może to wcale nie byli oni? Nagle poczuł coś zimnego, co nie pozwalało mu złapać oddechu. Przebudził się z krzykiem orientując się, że jest w lodowatej rzece! Skąd on się tu wziął?! Pamiętał tylko ich podróż do siedliska dwunożnych, a później jedzenie jakiegoś ziela. Instynktownie zaczął przebierać łapami, aby utrzymać głowę na powierzchni. Woda raz po raz, zalewała mu pysk, przez co zaczął się nią krztusić. Usłyszał wujka, który krzyczał, aby się tak nie darł. Racja! Nie mógł krzyczeć, ponieważ nałykałby się więcej wody! Posłusznie zamknął pysk, próbując nie utonąć. Gdzie jest dno? Co ma robić? Znów przykryła go fala lodowatej wody. Jego łapy pracowały ze zdwojoną siłą, wręcz biegł, ale to nie sprawdzało się w tym środowisku. Spanikowany próbował dostrzec bicolora, ale nie było go na brzegu. Wskoczył do wody! Na krótką chwilę ich oczy się spotkały. Ratunku! Zdawał się krzyczeć. Siły coraz bardziej go opuszczały. Czuł jak słabnie z każdą chwilą. Zaraz tu utonie! Na szczęście Aronia dotarł na czas i z niemałą ulgą, wszczepił się w jego futro. Wojownik zaczął holować go na brzeg. Kiedy dotknął stabilnego podłoża, puścił się kocura i usiadł na śniegu, ciężko zipiąc. Spojrzał na wybawiciela, który również spoczął obok.

- I co my powiemy Słodkiemu Językowi.

Co powiedzą? Nie wiedział. Zaczął kaszleć i wyrzygał wodę, która prawie go uśmierciła. W ogóle jak tam się znalazł? Rozejrzał się po otoczeniu, próbując dostrzec coś podejrzanego. Nic jednak nie rzuciło mu się w oczy. Zaczął drżeć. Pora nagich liści i pływanie, nie należały do najprzyjemniejszych doświadczeń. Biały Kieł mówił w końcu, że na naukę pływania przyjdzie czas, gdy się ociepli. Otrzepał się z wody i skoczył na równe łapy. Nie mógł tak siedzieć i czekać aż zamarznie! 

- Ja... ja powiem, że wpadłem przez nieuwagę, podczas polowania na ryby. - powiedział do wujka, drżąc coraz mocniej. 

Nie chciał znów być chory. Śledztwo odnośnie tego, jak znalazł się w wodzie, przełoży na jakiś czas. Może wujek coś widział? W końcu go uratował! Jego podziw do kocura wzrósł. Był naprawdę bohaterem. Udowodnił to swoimi czynami. 

- Dobra. Idź do niej - powiedział kocur, wstając na swoje łapy. 

Jesionowa Łapa kiwnął głową i pobiegł szybko do legowiska medyczki. Nie obyło się bez pytań i kazań, ale jakoś to przetrwał. Dostał jakieś zioła i resztę dnia spędził, próbując ogrzać swoje przemarznięte ciało.

***

W końcu był wojownikiem! Feralne zdarzenie, w którym prawie stracił życie odeszło w niepamięć. Tak bardzo był zajęty sprawami swojego mianowania, obowiązkami jakie się z tym liczyły oraz pewną kotką, że całkowicie zapomniał wypytać wujka o przyczyny znalezienia się w wodzie. Ale teraz było to nieważne, ponieważ młody wojownik rozmyślał o czymś innym, a raczej kimś. Wczoraj oficjalnie on i Brzoskwiniowa Łapa byli razem. Nadal nie mógł przestać myśleć o tamtym dniu, tym całym stresie i oczekiwaniu, na potwierdzenie swoich przypuszczeń. Brzoskwiniowa Łapa go kochała! Był taki zamyślony, że nie zauważył, jak wpadł na Aroniowy Podmuch. Kocur wychodził z legowiska medyczki. Zauważył, że wojownik często u niej bywał. Przez swoje doświadczenie z pewną kotką, zaczął zastanawiać się, czy wujek przypadkiem nie jest w jakimś nielegalnym związku. Może on i Słodki Język mają się ku sobie? 

- Przepraszam, że na ciebie wpadłem. Zamyśliłem się. 

- A o czym tak rozmyślasz, co? 

Wątpił czy Aroniowy Podmuch chciałby usłyszeć to, co chodziło mu w tym momencie po głowie. 

- O polowaniu. Jest nieco cieplej. Pewnie zwierzyny będzie więcej. Chciałbyś się ze mną wybrać? 

Aronia chwilę pomyślał, po czym kiwnął łbem. Ruszyli więc w stronę lasu, omijając z daleka granice z klanem klifu. Nie chciał jak na razie spotkać kogokolwiek z tamtych stron. Kiedy weszli pomiędzy drzewa, zaczęli tropić przyszły posiłek dla klanu. Było ciężko. Najwyraźniej zwierzyna jeszcze nie zrozumiała, że nadeszła pora nowych liści i nadal siedziała ukryta w swoich kryjówkach. No cóż... Zerknął w górę i dostrzegł na gałęzi gniazdo. Od razu wpadł na pomysł. Przecież już raz znalazł coś podobnego, gdy był jeszcze kocięciem. Zadrżały mu wibrysy z ekscytacji i w kilku susach znalazł się na drzewie. Nagłe poruszenie gałęzi, zwróciło uwagę drugiego wojownika, który zerknął w górę.

- Co ty tam robisz?!

- Poluje! - odpowiedział młodszy i rozejrzał się po gałęzi. 

Aha! Było. Widział je doskonale. Małe jajo, spoczywało samotnie pomiędzy gałązkami. Chwycił je w pysk i spojrzał w dół na Aronie, który obserwował jego poczynania. Da radę. Teraz jest większy. Zejdzie. Wbił pazury w korę i zaczął się powoli z niej ześlizgiwać, aż poczuł twardy grunt. Udało się! Zszedł i to bez niczyjej pomocy! 

- No i co upolowałeś, co?

Uśmiechnął się i położył jajo na ziemi. 

- Co to? - Bicolor trącił zdobycz łapą.

- Ej! Uważaj! To delikatne. To jest jajo. 

- Koty nie jedzą jaj. 

- Mógłbym się kłócić.- W końcu sam, miał możliwość zjedzenia tego przysmaku i nadal żył. -  Dałbym ci spróbować, ale chciałem to dać komuś innemu. Zresztą, nie można jeść, podczas polowania. - kończąc dyskusje, zakopał je pod wilgotną ziemią tak, aby przez przypadek ktoś na nie nie nadepnął. Dla pewności, wbił obok patyk. 

Resztę dnia spędzili na poszukiwaniach zdobyczy, ale z marnym skutkiem. Ponownie zamyślił się nad kilkoma kwestiami, przez co znów skończyło się tym, że walnął o drzewo. Ile jeszcze razy go to spotka? 

- Nie chodź głową w chmurach, tylko skup się na polowaniu. - odezwał się wujek, który wykrzywił pysk w wrednym uśmieszku.

- Eh... wujku? Bo... nie daje mi to spokoju, odkąd zobaczyłem jak wychodzisz z legowiska medyczki. Czy ty i Słodki Język jesteście parą? 

 

<Wujku?>