Od Jesionowego Wichru cd Pigwowej Łapy

Był wojownikiem. Aż w to nie wierzył! Jednak, gdy budził się i zamiast legowiska uczniów, widział śpiące sylwetki dorosłych kotów, jego wątpliwości szybko się rozwiewały. Nadal wspominał nocne czuwanie. Brr... Oby nigdy więcej, nie był zmuszony do takiego poświęcenia. Dość niemiło wspominał to całe zimno i napięcie, spowodowane milionem gwiazd, które obserwowały, czy nadaję się na wojownika. Na szczęście udowodnił przodkom, że tak. Mama byłaby z niego dumna! Przeciągnął się i wyszedł na zewnątrz. Robiło się coraz cieplej. Pora nowych liści była tuż tuż. Odpowiadało mu to, ponieważ miał dość mrozów, które osłabiają jego organizm. Nie pamiętał już, ile razy latał do dziwnopyskiej z katarem. Aż za dużo. Jako wojownik mógł spacerować po całym terenie należącym do klanu. Kiedyś musiał iść z mentorem, więc ta swoboda bardzo mu odpowiadała. Mógł polować kiedy chciał, biegać, skakać, wszystko! Jako, że dzisiejszy dzień był bardzo ładny, postanowił wybrać się na polowanie. Może szczęście dopisze i coś mu wpadnie w łapy? Los jakoś pokierował jego łapy tak, że znalazł się po drugiej stronie wyspy. Dostrzegł tam biało-czarnego kocurka, który wpatrywał się w swoje łapy. Cóż na zgromadzeniu on i Gruszkowa Łapa dali popis, nie ma co. Nadal nie rozumiał o co tam poszło, po co była pomoc medyczki i dlaczego jego brat gonił młodszego? No i ta cała sytuacja z klifiakami, która rozzłościła przodków. Gdyby nie on, nie wiadomo jak to by się skończyło. Westchnął i podszedł do kolegi. Wyglądał na zmartwionego. Może znów się pokłócił z Gruszkową Łapą?

- Pigwowa Łapo?  

Kocur spojrzał na niego. Gdy tylko zorientował się, kto się do niego odezwał, dał nogę. Jesionowy Wicher stał chwilę, nie pojmując co się właściwie stało. Dlaczego przed nim uciekał? Malinowa Łapa też raz uciekł przed nim. Czy naprawdę pozycja wojownika sprawiła, że jest inaczej traktowany? Z dozą niepewności i strachu? Ale przecież on nadal jest tym miłym i wesołym kocurkiem, co kiedyś! 

- Pigwowa Łapo! - zawołał za nim i ruszył biegiem za uciekinierem. 

No świetnie. Miał deja vu. Czy teraz wszyscy będą przed nim uciekać, a on będzie zmuszony ich dogonić i zażądać wyjaśnień? Najwyraźniej tak. Zwiększył prędkość i w kilka chwil, dogonił arlekina. Nie chciał się jednak na niego rzucać, więc tylko krzyczał do młodszego, aby się zatrzymał. W końcu i tak przed nim nie ucieknie. Pigwowa Łapa w końcu się zmęczy, a Jesionowy Wicher miał jeszcze mnóstwo pokładów energii. 

W końcu kocurek zatrzymał się zipiąc. Czekoladowy również się zatrzymał i poczekał chwilę, aż oddech kolegi się unormuję. 

- Pigwowa Łapo? Nie sądziłem, że chcesz się pobawić w berka - zażartował. 

Arlekin odwrócił się do niego tyłem i nic nie powiedział. Jest na niego obrażony, czy jak?

- Hej? Co się stało? Dlaczego przede mną uciekałeś? 

Nadal nic. Obszedł go dookoła i usiadł naprzeciw niego. 

- Halo? Ziemia do Pigwy. - Wykrzywił się nieco, ponieważ kocur postanowił wpatrywać się w swoje łapy. 

Czyżby go ignorował? 

- Czemu mnie ignorujesz? Halo... - Trącił go łapą.

Pigwa pośpiesznie wstał i odszedł kawałek dalej, znów wpatrzony w łapy. Westchnął. Nie sądził, że kolega będzie taki milczący. 

- Hej. Przecież jesteśmy przyjaciółmi. O co chodzi? 

<Pigwowa Łapo?>