BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja eventu Secret Santa! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 15 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

04 listopada 2022

Od Miodunki CD Nikogo

*jeszcze podczas przeprowadzki* 
Było im tak dobrze. Razem bzyczeli, a smutki odeszły w niepamięć. Czuła się znów tak dobrze. Nic się nie liczyło, kiedy on był obok niej. Kiedy razem z nią spędzał czas, tulił się.
Przytuliła go, a widząc, jak ten zasypia, uświadomiła coś sobie.
Jak się obudzi, to będzie zwykłym Niktem, który będzie jej wyrzucał, że go naćpała.
Już nie będzie czuła więcej tego szczęścia. Nie, póki nie da mu kocimiętki. A z poprzedniego krzaka oberwała chyba wszystkie możliwe liście…
Musiała znaleźć więcej kocimiętki!
Póki był śpiący, mogła na chwilę się oddalić.
Wyruszyła więc na poszukiwania, w nadziei, że znajdzie upragnione ziele. Tylko…
Jak długo mogła go ćpać, zanim coś mu się stanie? I czy kocimiętki starczy, by utrzymać ten stan…
na zawsze?
***
Przeczesywała tereny. Obecnie grzebała w jakiś krzaczorach, bo zdawało jej się, iż pośród ich rozlicznych pędów dostrzegła małą, maciupką kocimiętkę. Ale jak na razie na próżno.
- Gdzie ta kocimiętka… - mruknęła sama do siebie.
- Tutaj jej nie znajdziesz. Przeczesywałem już te tereny, o piękna…
Słysząc obcy głos, podskoczyła, od razu najeżając się i obracając. Po chwili jednak wygładziła nieco swe futro, widząc, jak samotnik nieco się cofa. Po co tak reagowała? Skoro mówił o tym, że tutaj nie ma kocimiętki, to mógł wiedzieć, gdzie ta była.
- Aha… - miauknęła niepewnie. – A…wiesz może, gdzie jest kocimiętka…? – spytała nieśmiało.
- Oh, niestety, na tych terenach ich niema, piękna koteczko – rzekł, podchodząc do niej z szarmanckim uśmiechem, który jednak nie wywołał u niej szybszego bicia serca, jak w przypadku banana na pyszczku pewnego pół-nocniaka. – ale za to, jest tutaj częściej spotykana alternatywa, o której często koty zapominają. – miauknął, podchodząc do niej bliżej.
- Naprawdę? – w jej oczach pojawiły się iskry. – co to? I gdzie to mogę znaleźć?
- To jastrzębiec. Dość łatwo go spotkać. – rzekł kocur miło, podchodząc do wspomnianej rośliny. Szylkretka od razu podbiegła do medykamentu, obwąchując go i przyglądając się mu.
- A… on też działa tak jak kocimiętka? W sensie…doznań i stanów umysłu po zjedzeniu?
- Nieco słabiej, ale tak. I też jest go trudniej przedawkować. – rzekł.
- O, dzięki! – miauknęła, po czym zerwała roślinę. Jastrzębiec. Musiała zapamiętać.
- Hej, do kąt idziesz? Nie chcesz go od razu zjeść? – spytał kocur.
- Nie. To dla ukochanego.
- Dla…ukochanego? – spytał kocur, skonfundowany, ale Miodunka ledwie go usłyszała, będąc już przy krzakach, za którymi miała zniknąć srebrnemu z oczu.
***
Kiedy doszła do Niktusia, i dostrzegła, iż ten dalej się nie wybudził, była wręcz wniebowzięta. Miała super alternatywę do kocimiętki, częściej spotykaną i trudniejszą do przedawkowania, no po prostu idealnie! Przez jakiś czas czekała, aż ten zacznie się wybudzać, by gdy tylko dostrzegła oznaki powolnego wychodzenia z krainy snów, dać mu jastrzębiec w ostatnim momencie, by nie wiedział, że ona go ćpała, ale też by na pewno nie przedawkować go razem z kocimiętką, którą mu wcześniej dała.
<Niktusiu?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)