Od Fasolowej Łodygi CD. Potrójnego Kroku

 *dawno*
— Musimy go przenieść do obozu... — miauknęła pierwsze co przyszło jej do głowy.
— O nie! Nie wiadomo czy to przypadkiem nie jest jakiś wariat! Wsadźmy go do tej nory i wracajmy do obozu. Jeszcze na nas się rzuci i zabiję za pomoc! — tupnął łapą. — A w obozie to już kompletnie byłby chaos! Dziadek by nas wywalił za sprowadzenie wroga!
— Nie pachnie Klanem Burzy... — uświadomiła mu ten fakt Fasola.
— Może i nie, ale nie warto ryzykować! No już! — warknął, łapiąc samotnika za ogon i ciągnąc go do nory. Kotka westchnęła, chyba zrozumiawszy, że nie ma wyjścia, a kłótnie na nic się nie zdadzą i pomogła byłemu mentorowi, umościć rannego w jego nowym lokum. 
— No! Teraz jest bezpieczny, więc możemy iść! — powiedział wychodząc z tego śmierdzącego dołku i zaczynając wylizywać brud z sierści. — Idziesz? — Potrójny Krok zawołał do Fasolowej Łodygi po chwili, kiedy ta się ociągała. Przecież nie można go było tak zostawić! A co jeśli nieznajomy zdechnie sobie w norze jutro?
— Nie możemy go zatrzymać? Aż się chociaż nie obudzi? Dziwnie go tu zostawiać nieprzytomnego i od tak sobie iść... — miauknęła niepewnie, spoglądając na srebrnego kocura w dziurze. 
— Nie, nie możemy! — fuknął Trójka, machając poddenerwowany ogonem. — Widziałaś jego kły? Jestem pewien, że jak tylko się obudzi to zacznie kąsać. 
— Tego nie możesz wiedzieć... — bąknęła, niezadowolona z odpowiedzi kocura. Potrójny Krok westchnął, po czym poddenerwowany obejrzał się za siebie.
— No dobra, ale ty go pilnujesz. Jak nas napadnie to będzie twoja wina. — prychnął, kierując się do obozu. fasolowa Łodyga odetchnęła z ulgą, mając tylko nadzieję, że jak jutro wróci to samotnik nie okaże się być martwy...

*wciąż jakiś czas temu*

Fasolowa Łodyga odkąd podjęła się opieki nad półżywym samotnikiem miała roboty za dwóch. Musiała zajmować się kotami z obozu za dnia, a głównie w nocy chodziła do wciąż nieprzytomnego, lecz mającego się coraz lepiej kocura. Nie przeszkadzało jej to jednak. Wyprawy do jego nory były czymś w rodzaju odskoczni od rzeczywistości w obozie. Wiele się działo, a ona czuła już od jakiegoś czasu, że potrzebuje czegoś, żeby odwrócić myśli od ciężkich spraw. 
Kotka siedząc w kącie legowiska medyków układała zioła i zbierała świeżą pajęczynę na wieczór. Z rozmyśleń wyrwał ją cichy, bolesny jęk, jaki wydała z siebie leżąca u nich już od jakiegoś czasu Różana Słodycz. Fasola szybko chwyciła nasiona maku z półki i położyła je przed Różą.
— Dasz radę to połknąć? Zrobi ci się lepiej po tym. — zamruczała kojąco córka Iglastej Gwiazdy, przysiadając blisko calico. W progu legowiska stał jej partner, Puszczykowy Krzyk, nerwowo wysuwając i chowając pazury. Młoda medyczka nie dziwiła mu się, że jest zestresowany i pewnie przerażony sytuacją. Z Różaną Słodyczą było źle. Na tyle źle, że życie jej i jej kociąt było zagrożone. Pointka nawet nie wiedziała, czy jej nienarodzone jeszcze młode wciąż mają jakiekolwiek szanse na przeżycie po porodzie i czy jeszcze żyją w łonie kotki. "Jeśli będziesz musiała, uratuj ją, nie kocięta". Słowa Puszczyka dudniły w jej głowie, wciąż odbijając się echem w jej uszach. Fasolowa Łodyga bała się, że nie będzie miała innego wyboru, jeśli niedoszłej karmicielce się nie poprawi. Fasola i Potrójny Krok robili wszystko, co się dało, jednak...
— I co? Jakaś poprawa? — zapytał Potrójny Krok, wchodząc do leża medyków. Liliowa pokręciła smutno głową, po czym przystąpiła do badania brzucha pacjentki. 
Prosiła o jakikolwiek znak, że jeszcze może się to ułożyć.
Że po jakimś czasie Różana Słodycz urodzi zdrowe kocięta i razem z Puszczykiem będą mogli cieszyć się potomstwem.
Nic.
Nic co by zapowiadało poprawę. 
Fasola podniosła się i posłała Różanej Słodyczy delikatny uśmiech, próbując chociaż jakoś podnieść wykończoną kotkę na duchu.
— Musimy porozmawiać, Potrójny Kroku. — szepnęła, podszedłszy do dawnego mentora, wskazując łbem, żeby poszli głębiej w leże, tak, żeby kotka jak na razie ich nie słyszała. 
— Nie możemy dłużej czekać, bo inaczej ani Różana Słodycz, ani jej kocięta nie przeżyją. 
— Przecież wiem. — westchnął Trójka, kątem oka spoglądając na półkę z medykamentami. — Ale jedynym sposobem byłoby pozbycie się kociąt teraz, a nie mamy jak tego zrobić...
Serce Fasolowej Łodygi zamarło, słysząc słowa medyka. Dobrze wiedziała, czego użyć, żeby wywołać przedwczesny powód, nauczyła się tego u Cisu, jednak nigdy nie przypuszczała, że będzie musiała podać to innej kotce... Pointka zamknęła oczy, próbując poukładać myśli. Czy... czy naprawdę nie było innego sposobu?  
— Ja... ja znam na to zioła. — odpowiedziała w końcu, niepewnie spoglądając to na Potrójny Krok, to na Puszczykowy Krzyk przy swojej partnerce. — Trzeba... trzeba im powiedzieć. 

< Potrójny Kroku? sry za gniocisko>