Od Jarzębinowej Łapy

Gwiazdy zaczęły zanikać z nocnego nieba, którego czarny odcień nieznacznie jaśniał, zapowiadając świt. Młoda uczennica wlokła się przez pagórzyste łąki, lekko utykając. Widziała przed sobą już góry i klif na ich zboczu, gdzie znajdował się obóz jej klanu. Przyspieszyła kroku, ale po chwili tego pożałowała, czując rozdzierający bój w jej barku. Syknęła z bólu, zatrzymując się na parę uderzeń serca. Cała droga była dla niej naprawdę trudna. Chociaż w walce tego nie czuła i zupełnie nie zwracała na to uwagi, uczeń z Klanu Burzy dość nieźle ją poharatał i zmęczył, rany znacznie spowalniając tempo podróży. Pojawił się w niej cień obawy. Mimo, że cel jej wędrówki był już blisko, bała się, że nie zdąży dojść tam przed świtem, a bardzo jej na tym zależało. To nie tak, że się bała. Po prostu nie chciała napotkać żadnego tępego wojownika i odpowiadać na jego równie tępe pytania. Chociaż zwykle chętnie by się z kimś pokłóciła, teraz nie miała na to siły, chcąc jak najszybciej schować się w legowisku uczniów i zyskać chociaż chwilę snu. Czyj to był w ogóle pomysł, aby zgromadzenia odbywały się w środku nocy?

Jej rozmyślanie przerwał świergot ptaka dobiegający z pobliskiego drzewa. Skrzywiła się na ten widok. Głupi ptaszor wyglądał, jakby wręcz sobie z niej kpił, spoglądając prosto na nią małymi, czarnymi oczkami i świszcząc wesołą melodię. Uczennica zmrużyła oczy, świdrując wróbla wściekłym spojrzeniem. Jej pazury mimowolnie się wysunęły. Chyba szybkie polowanie nie zaszkodzi? Podkradła się pod pień, i mimo, że wróbel w pełni zdawał sobie sprawę z jej obecności, nie drgnął, tylko przekrzywił swój ohydny łeb. Jarzębinka już dopilnuję, aby za chwilkę go nie miał. Napięła mięśnie, ignorując palący ból dochodzący z otwartych ran, którym stały ruch z pewnością nie pomagał w leczeniu się. Pomimo zmęczenia i ciągłego pieczenia, nie da jakiemuś kawałku mięsa sobie z nią igrać. Po chwili wyskoczyła w górę, jednak jej prawe ramię ją zawiodło, nagle załamując się pod nią. Zasyczała wściekle i upadła, oddychając ciężko. A ptak rzucił jej ostatnie spojrzenie i odleciał, jakby nigdy nic. Kocica prychnęła i przeklęła pod nosem, próbując wstać. Za pierwszym razem ponownie runęła na ziemie, po raz kolejny przeżywając niewielki wstrząs spowodowany przez wszechobecny w jej ciele ból. Po paru próbach i fali przekleństw, w końcu się podniosła, ale jej prawa łapa kompletnie nie nadawała się teraz do chodzenia. Nie dość, że straciła czas, to teraz została jeszcze bardziej spowolniona. Świetnie. To wszystko przez tego cholernego ptaka. Liliowa poprzysięgła sobie w duchu, że od dzisiaj zniszczy każde wróble gniazdo które napotka na swojej drodze, wybije całą populację jeśli będzie trzeba.
Uczennica potrząsnęła głową. Słońce nie było jeszcze widoczne, ale niebo prezentowało się odcieniami różnych szarości. Poranek był już blisko, musiała się pospieszyć. Ruszyła przed siebie, co parę kroków wydając z siebie sfrustrowane warknięcia. Poruszanie się na trzech kończynach przy takim zmęczeniu naprawdę było niezłym wyzwaniem.
I w końcu dotarła do obozu. Wspinaczka po stromym zboczu była chyba najtrudniejszą częścią podróży, ale jej się udało. Rozejrzała się po kamieniach i paprociach otaczających wejście, zdawało się, że nikogo tam nie było. Najszybciej jak tylko była w stanie, weszła do obozu, od razu kierując się w stronę legowiska uczniów, wciąż trzymając się krawędzi zbocza. Spojrzała na główną polanę przez ramię, chcąc mieć pewność, że nikt jej nie przyłapał. Żadnego kota tam nie było. I gdy była już pewna, że uda jej się umknąć niezauważoną, wpadła na coś, a dokładniej na kogoś. Wydała z siebie pełne irytacji prychnięcie, odwracając głowę w bok, nawet nie patrząc na swoją przeszkodę.
- Jarzębinowa Łapo? – zabrzmiał znajomy głos.

<Tańcząca Pieśń?>