BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 września 2020

Od Orlikowego Szeptu cd. Burzy (Burzowej Łapy)

dawno temu 

Orlikowy Szept udał się do żłobka, do swoich dzieci, żeby zobaczyć, co u nich słychać. Jako ojciec posiadał dodatkowe obowiązki, więc starał się ich dotrzymywać.
Stanął przed wejściem do legowiska dzieciaczków. Sprawdził, czy na jego futrze nie znajdowały się ślady brudu czy kurzu. Wolał nie pokazywać się Cętkowanemu Kwiatowi umorusany. Tak po prostu, bez żadnego większego powodu.
Wszedł i już miał wymiauczeć krótkie powitanie, gdy zauważył kocięta swoje i Konwaliowego Serca, leżące na ziemi i dyszące.
- Co wy tacy zmęczeni wszyscy? - zapytał się z niemałym zdziwieniem, siadając. Co siedziało w tych małych główkach, że teraz każde z nich wyglądało na przemęczone?
Do białego podeszła Burza.
- Bawiliśmy się wszyscy w berka! - wymiauczała szczęśliwa.
Orlikowy Szept mimowolnie podniósł kącik ust. Było coś, za co podziwiał maluchy - duża ilość energii. Pomimo zmęczenia i długich godzin zabawy potrafiły nadal być chętne na dalsze charce i przygody. Wzięła go nostalgia. Sam pamiętał, jak popylał z zawrotną prędkością przez śnieżne tunele podczas pierwszej w swoim życiu Pory Nagich Drzew. Wspomnienia pozostały wspomnieniami. Teraz ledwo co wcisnąłby się w taką norę. Cały klan musiałby wyciągać wojownika, a Narcyzowy Pył dopingowałby resztę do działania (i ratowania ukochanego Orliczka, oczywiście znacznie brzydszego niż on).
- To miło... Naprawdę miło - odparł niezręcznie. Za mało czasu spędzał wśród kociąt, aby zachowywać się przy nich pewnie. - Burzo... Skoro już tu jesteś... Pokaż, jak szybko potrafisz biegać - wypalił od razu.
- Teraz? Jestem trochę zmęczona... Ale jak sobie życzysz, wujku! - miauknęła niebieska i od razu pobiegła to Tupot. Córka Konwaliowego Serca ugryzła czekoladową w ucho. - Gonisz! Pokażę twojemu tacie, że jestem szybsza!
- O nie! Ja ci dam! - odpowiedziała Tupot, od razu wstając z ziemi i biegnąc za Burzą. W ślad za nimi dwiema ruszyli Świerszczyk i Stokrotka. Żłobek ponowinie wypełniły śmiechy i krzyki kociąt.
- Ojej... Dzieci... Tylko Burza miała to zrobić... - miauczał cicho pod nosem Orlikowy Szept, kładąc uszy po sobie. Maluchy zachowywały się za głośno. Nie był przyzwyczajony do takiej rozbieganej gromadki. Nie pasował za nic w świecie do roli niańki bądź opiekuna dziecięcego.
Po chwili kocięta ponownie wylądowały na ziemi, dysząc ze zmęczenia.
- Byyy... yyy... łaaa najszyyy... yyybsza - miauczała Burza, próbując złapać oddech.
- Spokojnie, nie mów zbyt dużo, bo nie będziesz w stanie oddychać - powiedział do niebieskiej Orlikowy Szept. Wolał nie czuć się winny złemu samopoczuciu córki Konwalii. Musiałby się tłumaczyć czarnej, a wolał tego uniknąć.
- Ja byłam szybsza! - oburzyła się Tupot.
- Nie, bo ja! - wtrącił się Świerszczyk.
- Ja byłam - dodała spokojnie Stokrotka.
- Nie, bo ja!
- Ja!
- Ja!
- Ja!
- Ja!
- Ja!
Dzieci przekrzykiwały się wzajemnie, nie pozwalając odpocząć biednej Cętce, leżącej w pobliżu. Bura spojrzała błagalnym spojrzeniem na swojego partnera, myślami prosząc go o uciszenie gówniaków.
- Dzieci.. Dzieci... - mówił, próbując się przebić przez piskliwe głosiki. - DZIECI! CICHO! - krzyknął w końcu, samemu mając dość tej kłótni. Współczuł Cętce, że na co dzień musi być świadkiem takich sytuacji.
Pięć par oczu spojrzało na białego.
- Każde z was jest szybkie. Odpocznijcie chwilę. Za chwilę będziecie miały posiłek - miauknął na koniec. Skierował się ku wyjściu, dopóki nie poczuł czyiś drobnych ząbków na własnym ogonie. Na początku myślał, że to Tupot znowu coś kombinuje, lecz odwrócił wzrok i zobaczył Burzę.
- Wujku... Źle się czuję... Brzuch mnie boli - powiedziała niebieska.
- Chód... Zabiorę cię do medyków. Konwaliowe Serce powinna ci pomóc - odpowiedział, czując na sercu ciężar tajemnicy, związany z pokrewieństwem między kocięciem a czarną.

<Burzo? Proponuję time skip>

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)