BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 czerwca 2020

od Orlikowego Szeptu cd. Jeżowej Ścieżki

- Czyli... to wina Mniszkowego Kwiatu! Skoro Orlikowy Szept nie zaatakowałby Bluszczowej Łapy, to musiała to zrobić ich własna siostra. Szliście we trojkę. Chyba, że ktoś wybrał się z wami i was szpiegował i zaatakował znienacka – miauczał poddenerwowany Lamparci Skok. Kroczył to w prawo, to w lewo, mijając asystenta, wojownika i uczennicę. Kocur denerwował się stanem swojej podopiecznej. 
- To zrobiła Mniszkowy Kwiat. Poniósł ją gniew i dokonała pazuroczynów – miauknął stanowczo Orlikowy Szept. Przyszedł czas na powiedzenie prawdy. Po wymiauczeniu tego poczuł, jak kamień spada mu z serca. Ranna cynamonka zasłuży na odpoczynek, wojownicy przedyskutują sprawę drugiej córki Koniczynki, sprawa zakończy się sprawiedliwie. 
Czarny van zmrużył oczy i machnął ogonem niespokojnie. Wydawał się być jeszcze bardziej poddenerwowany niż przed chwilą. Usiadł, bucząc z niezadowoleniem i złością.
- Przykro mi, ale powinniście oboje wyjść. Muszę zająć się ranami Bluszczowej Łapy. Ona potrzebuje odpoczynku – miauknął spokojnie Jeżowa Ścieżka, spoglądając ze spokojem na wojowników. Orlikowy Szept, bez oczekiwania, wyszedł z legowiska, rzucając okiem na cynaonkę. Siostra spała, nieświadoma obecności mentora w legowisku medyków. Do uszu białego wojownika doszła krótka sprzeczka czekoladowego z Lamparcim Skokiem, która skończyła się wyjściem starszego wojownika z kącika. 
- Skarania gwiezdne z tymi medykami. Nawet nie można posiedzieć przy własnej uczennicy – miauczał poirytowany wszystkim van. Syknął cicho. - A ty co tak na mnie patrzysz? Mało się naoglądałeś mojego pyska? - rzucił zaczepnie do Orlikowego Szeptu. 
- Widocznie tak, skoro tak bacznie się tobie przyglądam – miauknął biały. Nie pragnął dyskusji z siostrzanym mentorem, blisko domu Jeżowej Ścieżki, gdzie przebywała cynamonka. Czarny van wydawał się niespokojny, potomek Koniczynki również niepokoił się o rany Bluszczowej Łapy, ale trzymał nerwy na wodzy. - Dlaczego tak bardzo chcesz siedzieć przy niej, skoro sam medyk ci mówi, że ona ma odpoczywać? 
- Sam tam przesiedziałeś połowę dnia, a teraz masz do mnie pretensje? - Lamparci Skok zwęził oczy, buchające chęcią wszczęcia bójki, z użyciem mniej sprawiedliwych ruchów. 
- Siedziałem tam, bo nie chciałem jej zostawiać samej. - Futro Orlikowego Szeptu napuszyło się. - To moja siostra. Byłem za nią odpowiedzialny na patrolu, mogłem zapobiec nieprzyjemnej sytuacji, ale nie udało się. Zaprowadziłem ją tu i chciałem widzieć, że jest bezpieczna. Czy to źle? 
Lamparci Skok zamilkł. Słuchał uważnie słów białego. Z każdą chwilą van uspokajał się, dzięki czemu miejsce poddenerwowanego kocura zajął opanowany brązowooki wojownik.
- Nie, wręcz przeciwnie. Nie powinienem się tak unosić... - Mentor cynamonki westchnął ciężko. - Chodź, zjedzmy razem nornicę na znak spokoju. 
Biały i van udali się we dwójkę na posiłek, rozmawiając na zupełnie inne tematy, niż Bluszczowa Łapa.
Kilka godzin później, pod wieczór, Orlikowy Szept przybył do legowiska medyków. Pomyślał o siostrze i chciał dowiedzieć się czegoś o jej stanie zdrowotnym. Świerzbiły go łapy z niepokoju o cynamonkę. Ponadto Koniczynka dowiedziała się o czynie Mniszkowego Kwiatu, prawie schodząc na zawał, więc biały poczuł się zobowiązany do przekazania matce każdej informacji o stanie Bluszczowej Łapy. 
- Czy już z nią lepiej? - zapytał się Orlikowy Szept czekoladowego medyka, po wejściu do legowiska.
<Jeżowa Ścieżko?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)