BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(trzy wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

10 czerwca 2020

Od Orlikowego Szeptu cd. Melodyjnej Łapy

jeszcze podczas pory zielonych liści

Na myśl o gorącym dniu, patrolu i własnej, gęstej sierści Orlikowy Szept nieco zmroziło od środka. Za to wojownik nie lubił cechy odziedziczonej po Ostrzeniu. Takie futro pozwalało przetrwać niskie temperatury, ale w cieplejsze dni okazywało się być przekleństwem. Doświadczył tego, raz prawie zemdlał na patrolu z Mokrą Gwiazdą, przez zbyt intensywny wysiłek.
- Zgadzam się. Nawet nie wiesz jak bardzo. Nie lubię chodzić na patrole w takie dni. Nie można wytrzymać - prychnął z niezadowolenia Orlikowy Szept. To, że starał się być miły i łagodny dla większości klanu, nie oznaczało, iż wszystko widział w tęczowych barwach. Potrafił narzekać, szczególnie na zachowanie Narcyzowego Pyłu, lecz codzienne przebywanie z nim już dawno za wojownikiem. - Jedynie przy rzece da się chodzić, bliżej granic z innymi klanami znacznie mniej.
- Rozumiem - odpwiedziała krótko Melodyjna Łapa, ponieważ do legowiska wparował Słonikowa Łapa.
- Przybyłem! - miauknął uradowany. - O rety, Orlikowy Szept! Dawno cię nie widziałem - dodał, widząc swojego młodszego brata.
- Czekałem wraz z Melodyjną Łapą na ciebie. Co tak długo robiłeś poza legowiskiem? - zapytał się z ciekawości biały.
- Aaa, nic fajnego. Zajęcza Stopa kazała mi zbierać zioła, porozrzucane po jej legowisku. Czy... Moglibyśmy porozmawiać jutro? Mam z Melodyjną Łapą pewną rzecz do przedyskutowania. Nie zrozumiesz, o co chodzi. Wiesz... Prywatna sprawa - powiedział Słonikowa Łapa, siadając obok liliowej szylkretki.
- Znaczy... No... Dobrze - zająkał się Orlikowy Szept. Zależało mu na chociaż krótkiej rozmowie z bratem, choćby zwykłej wymianie zdań. Za kocięcia trzymali się razem, prawie zawsze. Bawili się wraz z Mniszkowym Kwiatem, Bluszczową Łapą oraz Melodyjną Łapą. Raz na jakiś czas dołączały się dzieci Czaplego Potoku, nim opuściły żłobek. Wraz z mianowaniem potomków Koniczynki, ich kontakt nieco osłabł i zdawał się z dnia na dzień zanikać coraz bardziej. Orlikowy Szept niemalże stracił jedną z sióstr, nie pragnął, aby to samo stało się ze Słonikiem. Teraz srebrny spędzał cały swój czas z Melodyjną Łapą. Biały nie miał nic do tego, ale bratu... Chyba nie zależało na podtrzymaniu bliższego kontaktu
Wyszedł z legowiska, słysząc przelotne "Pa" od Melodyjki.

pora opadających liści

Dni stały się chłodniejsze, dzięki czemu Orlikowy Szept lepiej znosił patrole i chodził na nie chętniej. Cieszył się z każdej możliwej chwili poza obozem. Od czasu do czasu szedł z Konwaliowym Sercem zbierać z nią zioła, ucząc się przy okazji nazw obcych przedtem kwiatków. Ponadto jego relacja z Cętkowanym Kwiatem kwitła i zdawała się wzmacniać. Potrafił wytrzymać większość dnia bez burej wojowniczki, nie oszalał z miłości, lecz nie wyobrażał sobie dnia bez chociaż krótkiej rozmowy z kotką.
W końcu udało mu się porozmawiać ze Słonikową Łapą, co przyczyniło się do nieco częstszych konwersacji z bratem. Cieszyło go to, upewnił się, że nie nadal może widzieć w nim kompana.
Któregoś dnia postanowił spędzić trochę czasu z Melodyjną Łapą. Znalazł kotkę blisko żłobka. Na chwilę przystanął, zastanowił się, co zaproponować szylkretce do roboty. Niezbyt chciał zaczynać z nią długiej rozmowy, uczennicę powoli nużyły długie dyskusje na banalne tematy. W końcu wpadł na coś, potrzebował tylko zgody Mokrej Gwiazdy. Wystarczy mu obiecać skontrolowaniw granic i przypatrzenie się nauce Melodyjnej Łapy, aby lider pozwolił na opuszczenie obozu.
- Orlikowy Szept? - zdziwiła się szylkretka, widząc zbliżającego się do niej kumpla z dzieciństwa.
- Tak, to ja. We własnej osobie. Chciałem zaproponować ci wspólny patrol. Blisko przy granicy z klanem lisa. Ostatnio żaden lisiak nie zbliżał się do rzeki. Mokra Blizna pozwoli nam iść. Chciałabyś czy nie masz czasu? - zapytał się wojownik.
<Melodyjna Łapo?>

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)