BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja eventu Secret Santa! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 15 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

14 września 2020

Od Skry

Była burza. Wiatr szarpał sierść małej liliowej kulki. Pioruny strzelały dookoła niej. Była sama na ciemnej polanie. Żadnej żywej duszy. Bała się. Tutaj nie sięgała jej obojętność. Była na bezkresnej pustyni, a burza szalała... Czy ją trafi? Czuła, że jak straci skupienie na żywiole, choć na chwilkę pomyśli o czymś innym, piorun ją trafi, a ona umrze. Ponownie, bo czuła, że umarła. Nie było jej na świecie, ale gdzie jej rodzice? Gdzie oni są?! Przecież nie żyją! Gdzieś tu muszą być! Zaczęła nerwowo się rozglądać, cały czas zerkając na uderzające wokół niej jasne smugi ostrego światła. Jej oczy wypełniły się łzami. Czuła znowu to samo, jakby dopiero co straciła swój sens życia, a przecież było to tak dawno... Trzy księżyce temu... Jednak to pamiętała. Nie da się wymazać z pamięci obrazu, zapachu, krzyków ani lęków.
-M-mamo! - krzyczała przez łzy. Nie mogła oddychać. Wewnętrzna siła dusiła ją od środka. Uduszona we własnych myślach... - Proszę! Chodź! Bo-boję się! - skuliła się i zaczęła płakać. - Przy-przytul m-mnie! - Nigdy tak nie powiedziała, jednak teraz to zupełnie co innego. - Chodź! - krzyczała wniebogłosy, jakby łudząc się, z tym że ta jednak przyjdzie. Nie słyszała jej. Była sama. Zupełnie sama. Niewolnik swojego umysłu i uczuć. Coraz głośniej łkała, uświadamiając sobie tę gorzką prawdę... Bolało. Ponownie. - A ty ta-tato? - Już z rezygnacją podniosła wzrok i zaczęła się rozglądać. Nikogo nie było. Pusto. Tylko ona i pioruny. Strach i ciemność. Poczuła, że panika ją ogarnia i nagle białe światło niczym miecz przecięło czarne otoczenie, uderzając kotkę. Zobaczyła ból. Był jak taki wąż... Przebiegły i odbierający życie, ale na pozór niegroźny. Straciła życie. Znowu. Nastała ciemność i jak grom z jasnego nieba nabrała powietrze. Otworzyła oczy i zobaczyła w ciemności śpiące kocięta razem z karmicielką. To tylko sen... - powiedziała sobie - aż sen... który odzwierciedlał jej burzę w głowie. Mieszankę zabójczych uczuć razem z jej pragnieniami i przeszłością. Była stworzona do zabijania. Odbierania życia jak jej rodzicom. Co się z nią działo od tamtej sytuacji? Czy ktoś zdoła jej pomóc? W myślach chciała, aby tak było... Błagała wszelkie pozaziemskie moce, by to wreszcie się skończyło. Jak już udawało jej się zasnąć, to miała koszmary... Wzdychnęła. Emocje w niej buzowały. Musiała je gdzieś ustatkować, bo ta burza ją zniszczy. Nagle ni stąd, ni zowąd nie wiedziała, co się z nią stało. Dostała ataku. Wpadła w niejaką panikę, której tak nazwać nie można było, bowiem w mgnieniu oka wstała, spojrzała po śpiących kotach i wpadła w szał. Chciała do mamy! Tylko do mamy! By ta ją przytuliła, polizała i powiedziała, że wróci... Jak wtedy, gdy była wojna ze złymi kotami... Kłamała. Jak wszyscy! Miała dość tego wszystkiego. Chciała do mamy! Tyle straciła i wszystko chowała w sobie. Przez trzy księżyce. Teraz musiała się wyżyć. Zaczęła od biegania po całej kociarni. Skakała po kociakach i wdrapała się na rozzłoszczoną karmicielkę. Nie panowała nad sobą. Wbiegła na ścianę kociarni, ale szybko z niej spadła. Było jej za mało. Czemu te koty jej nie rozumiały?! Nie rozumiały jej cierpienia?! Wszyscy powinni cierpieć! Klan Wilka stracił tyle wojowników ot tak sobie w jednej chwili! W jednej byli, a w drugiej już nie... Ot tak po prostu. Łkała głośno, zupełnie jak we śnie, a raczej koszmarze. Biegała i płakała, a łzy spływały po jej liliowym futerku. Wbiegła w najbliższy mech. - Mamo! Tato! Wracajcie! Gdzie jesteście?! - nie przejmowała się widownią, zbierającą się wokół niej. Miała ich wszystkich głęboko pod ogonem. Chciała do mamy! Chciała się przytulić! Po prostu! Czy to tak wiele?! Koty nie spodziewały się, że taka niepozorna koteczka może wpaść w taki szał. I o to chodziło! Nikt nie wiedział, jaką burzę znosi codziennie, mimo że nie wstaje ze swojego posłania! Jak walczy o każdy oddech! Nikt jej nie rozumiał! Biegała w mchu i okładała go łapkami. Niech on przynajmniej wie, co czuje kociak! Niech ma za swoje! Tak go nienawidziła. Nie wiedziała czemu, po prostu potrzebowała kogoś nienawidzić. Była w szale. Nagle emocje lekko opadły. Spojrzała dookoła siebie i na obudzone kociaki, a za nimi wściekłą karmicielkę. Nie zamierzała się powstrzymywać. Przebiegła między nimi i wybiegła do obozu. Nie chciała ich wszystkich widzieć. Tych kociaków ani karmicielki. Zrobiła swoje. Rozniosła żłobek. Taka niepozorna...

<Jeśli ktoś chce, może dokończyć. (Skierka potrzebuje sesji xD) To się wyżyła mała...>

Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)