BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 września 2020

Od Płomień

Kolejny dzień walki o mleko. Konkretnie bicia się z rodzeństwem nawet bez pory obiadowej. Poza tym ich matka, która była prawdziwą mamusią tylko dla niej i Dymu, oddawała ich jedzenie tym darmozjadom! Okropne glony przyczepiły się do brzucha mamy i wyjadały JEJ MLEKO. Niektórzy jedli to co Wężowy Wrzask, jakieś śmierdzące, zimne coś. Oni byli bezpieczni.

Tortie po raz kolejny rzuciła się na Północ, by odgonić ją od brzucha szylkretki. Koteczka oddala jej, by po chwili tarzać się wraz z nią po ziemi w żłobku. Wężowy Wrzask nie próbowała ich rozdzielać. Patrzyła znużona na pierworodną oraz z przymusu zaadoptowaną córkę. No cóż, pobiją się i przestaną, prawda? Płomień jednak nie chciała kończyć. Wierzyła, że jeśli zacznie sprawiać kłopoty, mama da jej uwagę. Ona nie chciała nwet z nią spać, każąc młodej iść przytulić się do brata, który nieustannie dostawał od niej po pysku. Północ w końcu odrzuciła ją mocno w bok, aż rudo-czarna zrobiła fikołka. Oddaliła się prychając na wredną koteczkę.

- W-wszysco w-w p-poziądku...? - Usłyszała drżący głos obok siebie.

Spojrzała w tamtą stronę, dostrzegając swojego brata. Widocznie chował się przed resztą armii Wężowego Wrzasku. Płomień zmarszczyła brwi, liżąc swoje kręcone futerko. Czemu on ją o to pytał? Przecież widział, że nic jej nie jest!

- A co cię to? - Fuknęła pusząc się. 

On. Dym. Jej rodzony brat był z nich najgorszy. Najbardziej denerwował tortie. Jego uległość i nieustanny płacz naprawde doprowadzał młodą do szału. Okazywał swoje słabości tak łatwo, a przecież mógł komuś dokopać! Był od niej nieco mniejszy, więc Płomień starała się nad nim dominować, co nie było zbyt trudne.

- Bo...b-bo - mówił rozglądając się na boki. Płomień widziała małe łezki w jego oczkach. 

Taki słaby. Bardzo słaby i bezradny.

- PSIESTAN PŁAKAĆ! - Krzyknęła na niego, jeżąc futerko. 

Chciała go nauczyć być silnym, ale nie potrafiła. Jedyne, co rozumiała to siłę bądź krzyk. Nie potrzebowała słabego brata, nikt takiego nie potrzebował.

Dym na dobre się rozpłakał, odwracając tyłem. Spróbował skryć się w posłaniu z mchu, niedaleko nowej królowej, której Płomień jeszcze nie poznała. Tortie westchnęła głośno. Beznadzieja! On jest beznadziejny! 

- Za duzio places - powiedziała z wyrzutem, stojąc nad nim. - Nje diwne, se mama ce nie chce. 

Po czym, zostawiając za sobą jeszcze bardziej rozpłakanego malucha poszła truć życie innym. Nie rozumiała, że to go dogłębnie skrzywdziło, a sam Dym mimo tych wszystkich złych słów naprawdę mocno ją kochał. Dla Płomień nie istniało słowo "miłość" czy "troska". Nie zaznała ich w swoim krótkim życiu, poza tym, nie potrafiła też wyrażać pozostałych uczuć. Dlatego tak bardzo krzywdziła brata. Brakło jej empatii, tej cholernej troski, którą dostają inni, a ona nie. W końcu ile kotów przed żłobkiem widziała, które nawzajem lizalo sobie futerka? Ona też chciała, ale kiedy próbowała tak robić z bratem, on uciekał. Krzyczała więc i go goniła, a on ponownie płakał, za co dostał po łbie. Był słaby, skoro płakał, kiedy jego siostra chciała wylizać mu futerko, to po co ma próbować znowu? 

Chciała, żeby on się zmienił. Sama jednak nie wiedziała jeszcze, iż to w niej jest problem. 




Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)