BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

08 lutego 2021

Od Konopiowej Łapy (Konopii) CD. Zbożowej Łapy (Zbożowego Kłosa)

Otuliła Zbożową Łapę ogonem. Ciężar kotki przyjemnie grzał. Zmrużyła ślipia. Mogłaby zasnąć od razu. Sen powoli łapał ją w swoje szpony. 
— Obiecuję, ale... — mruknęła zmęczonym głosem.
— Hm?
— Ty musisz obiecać, że nie spasiesz się rybami jak Bobrowa Kłoda!
— Osz ty! — miauknęła Zbożowa Łapa, szturchając ją w brzuch. 
Konopia zaśmiała, zakrywając ślipia kotki ogonem. 
— I co teraz zrobisz, Nocniaku?
Zbożowa Łapa uśmiechnęła się i uwaliła swoim ciężarem mocniej na szylkretkę. Konopia pisnęła cicho. 
— Czuję, że idziesz śladami mentora. — mruknęła z durnym uśmiechem. 
Bengalka pacnęła ją łapą w pysk. 
— Mysi móżdżek. Jeszcze jedna taka uwaga i ci na pysku usiądę. — pogroziła Zboże. 
— Już, już. Poddaje się. — mruknęła, ziewając. 
Otuliła kotkę kitą i położyła pysk na grzbiecie kotki. 
— Dobranoc, Zbożowa Łapo. 
— Dobranoc. 
* * *

Polana pełna kwiatów zaskoczyła kotkę. Dawno już nie widziała czegoś równie pięknego. Przyglądała się jej z zachwycie, aż brązowy kształt nie przykuł jej uwagi. Postawiła uszy zaciekawiona. Powoli zaczęła zakradać się w jego stronę. 
— Zbożowa Łapo...? — zapytała. 
Kot skulił się. Konopia zdziwiona zajrzała za gęstą trawę. Zamiast bengalki ujrzała tam drobną kotkę. 
— Pójdźkowy Sen. — miauknęła zaskoczona. 
Duże, brązowe ślipia spojrzały na nią. Jak zwykle wypełniał je smutek i niepokój.
— Gdzie byłaś...? Nie widziałam cię od tamtego czasu... — urwała, przypominając sobie tamto spotkanie. 
Coś boleśnie zakuło ją w klatce piersiowej. Usiadła zmartwiona. Opuściła ogon na myśl o tamtym wspomnieniu. Już prawie wyrzuciła to z pamięci. Nie Pójdźkę, lecz tamten ból i bezsilność. Była taka słaba. Nadal była. Wbiła pazury w ziemi, która jakby nagle wyschła. Z dawnych kwiatów został jedynie popiół.
— Już mnie nie szukasz? — cichy głos był ledwo do wyłapania. 
— Przecież... —  zaczęła. 
To wcale nie była prawda. Zawsze rozglądała się za nią. Za jej cynamonowym futerkiem i parą brązowych ślip. Lecz sama jako więzień nie miała zbyt dużych możliwości poszukiwań. Spojrzała smutno na kotkę. 
— Ja... 
— Nie kłam. Widzę co się dzieje. Pojawiła się Zbożowa Łapa i co. Zapomniałaś o mnie. — zarzuciła jej kocia sylwetka. 
Zamiast Pójdźki teraz zdenerwowana Ostróżka na nią syczała. Konopia pokręciła łbem, chcąc zaprzeczyć, ale siostra nawet nie chciała na nią spojrzeć. Wśród jej łap wyrosły kwiat bazylii. Ich ciężki zapach unosił się w powietrzu. Był duszący. Ostróżka zaczęła odchodzić. Postała jej pełne pogardy spojrzenie na pożegnanie. Konopia wołała za nią. Prosiłaby się zatrzymała. Lecz żaden dźwięk nie wydobył się z jej gardła. Łapy odmawiały posłuszeństwa. Chciała biec, ale nie mogła się ruszyć. Mogła jedynie obserwować znikającą sylwetkę siostry. 
Obudziła się gwałtownie. Zrzuciła prawie z siebie Zbożową Łapę. Wzięła głęboki oddech, próbując się uspokoić, ale to niewiele dało. Serce waliło jej zupełnie jakby się zakochała. A była przerażona. Rozejrzała się po legowisku, próbując odnaleźć wzrokiem siostrę. Ta leżała zwinięta w nieco za małym legowisku. Obok niej leżała Uszatkowa Łapa. Konopia spojrzała smętnie na to. Kiedyś ona tam sypiała. 
— Coś się stało? — miauknęła rozbudzona bengalka. 
Przeciągnęła się leniwie. A Konopia jedynie ją obserwowała. W końcu sama wstała i wyszła na dwór. Ciepło Pory Zielonych Liści uderzyło ją. Legowiska w kłębienie korzeni były naprawdę dobrze pomyślane. Były idealnym schronieniem w upalne dni. Podeszła do Zbożowej Łapy, która niezbyt zadowolona rozglądała się za swoim mentorem. Bobrza Kłoda najwidoczniej i dziś odpuścił sobie trening swojej uczennicy. Biegnący Potok podeszła do kotek. 
— Dziś znów trening we trójkę? — bardziej stwierdziła niż zapytała. 
Kotki kiwnęły łebkami. Już miały ruszać, gdy Konopia spostrzegła zirytowaną Ostróżkę patrzącą się, jak jej mentor nie może wyplątać się ze własnego legowiska. Spojrzała niepewnie na Zbożową Łapę i Biegnący Potok. 
— Może Ostróżka pójdzie z nami? Zdaje się, że ten mech całkowicie pokonał Białego Kła...

<Zboże?>

Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)