Od Kruszynki CD. Sekrecika

W niewielkiej, pachnącej ziołami dziupli, w której mieściło się legowisko medyka, panował półmrok. Wiązki światła wpadały przez szczeliny w korze, rozświetlając pyłki kurzu tańczące w powietrzu. Powietrze było ciepłe, gęste od aromatu suszonych liści i kory. Na posłaniu z mchu i miękkich liści siedziała drobna szylkretka – skulona, zgarbiona jak zwykle, przycupnięta tuż przy ścianie dziupli. Jej morskie oczy z niepokojem spoglądały na stojącego naprzeciw kocura. Mała kulka futra patrzyła na brata z mieszaniną niepewności i napięcia. Wiedziała, że gdyby to Świergot dowiedziała się o tym, co się właśnie wydarzyło, natychmiast dobrałaby się Sekrecikowi do uszu. Przecież złamał jedną z podstawowych zasad – bezmyślnie zjadł zioło, nie pytając o zgodę ani o jego przeznaczenie! Kruszynka miała świadomość, że powinna zareagować równie ostro. Ale… bała się. Bała się, że sytuacja szybko obróci się przeciwko niej. Zresztą... dawno już nie rozmawiała z bratem. Jego obecność nie była dla niej ani pokrzepiająca, ani bezpieczna – wręcz przeciwnie, budziła w niej niepokój. Kochała go, to prawda, ale nie potrafiła mu do końca zaufać. Od kiedy Świergot zaczęła otwierać jej oczy na sposób, w jaki była traktowana, Kruszynka coraz częściej odcinała się emocjonalnie – zamiast działać, wolała uciec w ciszę. Najchętniej natychmiast poprosiłaby Sekrecika, by opuścił legowisko medyka, i to możliwie szybko. Ale… nie miała odwagi. Zamiast tego usiadła powoli na ziemi, lekko się garbiąc, jak miała w zwyczaju.
— Mm... n-nie, nic ci nie będzie — mruknęła cicho, spoglądając w bok i wzdychając.
Tak naprawdę chciała dodać, że jeśli jednak coś się stanie, to sam będzie sobie winien. Trzeba było nie jeść tego zioła. Ale zatrzymała te słowa dla siebie.
— Ale nie rób tak nigdy więcej — dodała już odrobinę pewniej. — Teraz ci się udało… nie zjadłeś nic trującego, ale to był tylko jeden raz. Świergot nie będzie zadowolona, jeśli się dowie…
Sekrecik rzucił jej spojrzenie pełne wyrzutów, przez które kotka natychmiast się skuliła, jakby został na nią spuszczony zimny deszcz.
— Zamierzasz jej powiedzieć? — odezwał się zaskoczony kocur, robiąc krok do przodu. W jego oczach czaiła się panika i rosnąca złość. Jego zdaniem, przecież nic się nie stało, prawda? A Kruszynka… ona zawsze musiała zgłaszać Świergot każde użycie ziół.
— T-tak… muszę — wyszeptała, cofając się o krok. Machnęła ogonem, nerwowo i szybko, jakby chciała strząsnąć z siebie stres.
— Proszę, nie rób tego! Przecież nic się nie stało, co nie?! — miauknął spanikowany Sekrecik. W jego głosie było słychać desperację. Najwyraźniej bardzo bał się kary.
Kruszynka była zaskoczona. Zawsze postrzegała brata jako odważnego i pewnego siebie. A może… może po prostu każdy wydawał się jej odważniejszy niż ona sama – nawet mysz.
— Muszę! — pisnęła nagle, głośniej niż chciała, aż sama się tego przestraszyła. Zakryła pyszczek łapkami, zerkając niepewnie na brata. — Świergot s-sprawdza i pamięta ilość ziół... z-zauważy, że jednego brakuje!
Usiadła powoli, tym razem lekko się prostując. Czuła, że musi to zrobić. Sekrecik nie zmusi jej do milczenia!… To znaczy… mógłby, ale Kruszynka liczyła, że tego nie zrobi. Że tym razem pozwoli jej być lojalną wobec kogoś innego – nie wobec niego.

<Sekreciku?>

[490 słów]