Od Żmijowcowej Łapy Do Wężynowej Łapy

Pogoda z dnia na dzień była coraz większym utrapieniem. Skwar, chociaż uporczywy, był do zniesienia, był przewidywalny, a co najważniejsze — był usprawiedliwieniem, aby nie wychodzić na trening, przynajmniej nie przed wieczorem. Wolał, aby piekące słońce pozostało z nimi do końca Pory Zielonych Liści; mógłby wtedy spać do późna, wylegiwać się w cieniu tataraku i unikać mentorki aż do zachodu, kiedy ta w końcu by go odnalazła i zmusiła do wyjścia. Miał dość tego, że niebo zakryte było chmurami, z których nagle zaczynał sypać grad lub lać deszcz; nie zdziwiłby się, gdyby pewnego dnia otworzył oczy, aby ujrzeć, jak z nieba spadają ryby i kraby. No i ten paskudny wiatr! Wzmagał on nurt, przez co nauka pływania była niemożliwa. Wzlatująca Uszatka nie była skora, aby poruszać ten, jak można by się było domyślić, najważniejszy element szkolenia na wojownika Klanu Nocy. Jego jedyne dotychczasowe spotkanie z rzeką to codzienne wychodzenie z obozu. Musieli wydostać się z wysepki, ale poziom wód był na tyle niski w pewnym miejscach, a piach tak naniesiony przez nurt, że nie potrzebował do tego jeszcze faktycznych umiejętności pływania. Irytował się. Wkurzało go ciągłe milczenie nauczycielki, wkurzało go jej witkowe ciało, które zdawało się giąć na wietrze, wkurzało go, jak kładzie po sobie uszy, kiedy wiatr się nasilał.
"Po co martwi się przewianiem, skoro i tak nie słucha, jak się do niej mówi..." — prychnął w myślach i przewrócił oczami. "Może jakby dostała jakiejś infekcji, zmieniliby mi mentora..." 
Nie był pewien czy takie rozważanie dają mu tylko złudną nadzieję, czy w jakiś sposób pozwalają przebrnąć przez to wszystko, przez ten... koszmar, na który został skazany przez słowa i decyzje Spienionej Gwiazdy.
"Niech ją nurt porwie..." — przeklął. 
Nie miał w sobie jakiś przerośniętych ambicji, nie czuł ogromnej potrzeby, żeby szybko stać się wojownikiem; a nie dla samego poczucia satysfakcji i samospełnienia. Jedyne, co w jakiś sposób sprawiało, że wstawał, że jakkolwiek się starał, to to, że nie mógł wytrzymać osoby mentorki. Żmijowcowa Łapa sam był w pewnym sensie świadomy, ze się nakręca, że wyolbrzymia wady, że dostrzega to, co nie jest winą samej wojowniczki, nadając temu ogromną wagę, ale... lubił to. Lubił przypatrywać się jej i szukać czegoś, czego mógłby nie pochwalać, co sam robił lepiej, co w jakiś sposób irytowało go. Gdyby był na to ślepy... Pewnie treningi mogłyby być nawet spokojne, neutralne, całkowicie mu obojętne. Ale nie! Syn Wężyny wolał kręcić nosem, marszczyć się, mrużyć ślepia w taki sposób, aby Wzlatująca Uszatka to dostrzegała. Chciał ją sprowokować, sprawić, aby w jakiś sposób go zganiła, spróbowała naprowadzić — aby mógł rozpocząć z nią otwarty konflikt, wojnę, w której będą reprezentować dwie zupełnie inne postawy, w której wygra ten, którego duch jest silniejszy, bardziej uparty i zdecydowany. 
Ona jednak była tak... niemożliwie stoicka... Tak spokojna i opanowana, tak logiczna i poukładana. Brak w niej było tej iskry, która mogłaby przerodzić się w ogień, w pożar. Ale Żmijowiec zaprzysiągł sobie, że choćby miał stracić na tym pazury i kły, on znajdzie sposób, aby wyprowadzić ją z siebie. Musiał jedynie poczekać. No i postarać się jeszcze bardziej. 

* * *

"Żenująca strata czau..." — parsknął, kiedy wraz ze Wzlatującą Uszatką wracali do obozu. Ciemne chmury napływały znad morza, a wiatr wzbierał się mocniej i mocniej, z każdym uderzeniem serca. Próbował zepchnąć ich na bok, wepchnąć w głębszą wodę. 
— Co byś zrobiła, gdybym teraz upadł i porwałby mnie nurt? — zapytał, niemal krzycząc, Żmijowiec, odwracając łeb do tyłu. Wojowniczka puściła go przodem, i tak przecież znał drogę, a gdyby faktycznie stałoby się to, co zasugerował terminator, mogłaby nie zauważyć, kiedy znika w odmętach. — Dalej nie umiem pływać. 
— Nauczysz się — zignorowała wcześniejsze pytanie. Kocur przez chwilę stał w miejscu, świdrując ją wzrokiem tak oceniającym, tak zawistnym wręcz, że mógłby sprowadzić ciarki. 
— Kiedy? Może jak rzeka zamarznie? Wtedy nurt nie będzie już problemem — prychnął. 
— Wtedy prąd nie znika. Pod lodem jest silny, nawet bardziej niebezpieczny — oznajmiła, podchodząc do niego i lekko popychając do przodu — Idź. Zaraz nadejdzie sztorm.
— Znakomicie, więc czekać mam do Pory Nowych Liści? Myślę, że wtedy będzie przeiście bezpiecznie! — zirytowany machnął ogonem, uderzając kotkę w policzek. Nie było to zamierzone, chociaż usatysfakcjonował go ten przypadek. — Wybacz, moja nieuwaga. — Uśmiechnął się sztucznie. 
— Po prostu idź... — mruknęła. 
Dotarli do obozu. Zostało im kilka kroków, kiedy wezbrał tak obfity deszcz, że przemokli do suchej kępki. Wiało, a nurt przyśpieszył na tyle, że teraz na pewno by go porwał. Mentorka skinęła mu głową i uciekła, aby ukryć się przed nawałnicą. Mimo głodu Żmijowiec zrobił to samo. Musiał zamknąć ślepia, gdyż wiatr zacinał kroplami z taką siłą. Czuł już zapach innych, zapach ciepła i suchego mchu, który nęcił i nęcił... Ale nagle napotkał coś innego. Coś... twardego, chociaż pokrytego miękkim, chociaż teraz mokrym futerkiem. Nos go bolał, ugryzł się też porządnie w język. 
— Ugh! Na moza fale! Uwazajze, jak idziesz! — warknął, sepleniąc kretyńsko z powodu urazu. 
— Ja? Żmijowcu to ty łazisz jak ugodzony piorunem! — Usłyszał głos swojej siostry Wężynki, która też musiała właśnie wrócić z treningu, przepędzona od obowiązków uczniowskich przez te skłębione, mroczne chmurzyska. 
— Znalazła się! Panienka "wsystko jej wolno!" — Chciał syknąć, ale rana na języku zapiekła go, kiedy dotknął ją ząbkami. Otworzył ślepia, a przed nim faktycznie stała cała zamoczona szylkretka. Parsknął śmiechem; nie mógł się powstrzymać. — Wyglądas jak niescęście!

<Wężyna sequel?>

[860 słów]