Od Dryfującej Bulwy

Bury kocur szedł w stronę żłobka z rybą w pysku, by odwiedzić swoją ukochaną żonę Baśniową Stokrotkę i jego kochanie ziemniaczki, Różyczkę i Trzcinkę, jego kochane córeczki, które przyszły na świat. Był bardzo szczęśliwy, że znowu został ojcem. Od dawna nie miał o kogo aż tak się troszczyć. Owszem, miał dwie córki - Porywisty Sztorm i Perlistą Łzę - oraz syna, Pluskający Potok, z których był dumny i ich kochał, ale byli już dorośli i mieli własne obowiązki. Dodatkowo doczekał się od jednej z córek wnuków, choć wciąż miał na nią oko, bo miał złe przeczucie co do jej partnera - Rysiego Boru. Powodem tego były duże ilości ich sprzeczek. Mimo wszystko nie chciał ich już za bardzo niańczyć. Nie byli już dziećmi, ale gdy tylko przez chwilę na nich patrzył, zawsze widział w nich swoje małe, ukochane szkrabki, które mógłby rozszarpać ze słodkości, gdyby tylko mógł. Był już żłobku i zobaczył swoją ukochaną żonę i podszedł do niej.

— Witaj Baśniowo Stokrotko, tęskniłem za tobą! — Otarł się o długie futro swojej żony, odstawił rybę blisko niej, by mogła ją zjeść, Stokrotka tylko spojrzała na niego.
— Kochanie, ale my się widujemy codziennie i mnie widujesz bardzo często, przecież nawet wczoraj mnie odwiedziłeś chyba 5 razy w żłobku.
Przytuliła się do niego i wtuliła się w jego futro, trzymając ich pociechy.
— No wiem, ale jak nie ma cię przy moim boku, to myślę tylko o tym, że ciebie nie ma! Czuję się, jakby ciebie nie było przez kilka księżyców, a mija tylko kilka bić serc.
Naprawdę kochał towarzystwo swojej ukochanej partnerki, a od kiedy Syreni Lament umarła to tylko bliskość do jej partnerki się pogłębiła. W sensie to nie tak, że jej nie kochał, czy coś. Czuł, że jego siostra pomagała mu ogarnąć jego życie po stracie matek i dodatkowo była dla niego wzorem do naśladowania! Jednak choroba ją zabrała, więc to wszystko przeszło na jego partnerkę, była teraz dla niego wzorem do naśladowania i balastem w jego życiu, który kochał. Stare małżeństwo wtuliło się w siebie, a Baśniowa Stokrotka już zjadła rybę, którą przyniósł jej mąż. Patrzyli na swoje piękne pociechy. Stokrotka tylko poruszyła nerwowo kończynami, Bulwą od razu to zauważył.
— Kochanie, jeśli źle się czujesz, to pójdę do medyka!
Szybko wstał, w końcu chodziło o jego stan żony albo dzieci, albo jeszcze o jedno i drugie! Stokrotka go zatrzymała i spojrzała na niego ze spokojem.
— Wszystko dobrze tylko mi kończyny drętwiały, wiem, że już nie potrzebują mleka, ale są bardzo do mnie przylepne, nie zasną bez mego towarzystwa i obudzą się od razu, a dopiero co je kładłam spać.
Cóż, jego żona potrzebowała ruchu, nie chciał, by coś jej zdrętwiało i znieruchomiało, a odpoczynek na pewno, by jej się przydał.
— Ja się nimi zajmę, a ty możesz iść się przewietrzyć, w końcu zasługujesz na chwilę odpoczynku.
Jego partnerka tylko liznęła go po czole, czule.
— Dziękuję kochanie, na pewno nie zauważą różnicy podczas spania, a ja rozprostuję moje stare kości.
Wstała delikatnie, by nie obudzić maluchów, a Dryfująca Bulwa zajął jej miejsce. Kociaki teraz tuliły się do jego futra zamiast do futra matki, nie poczuły różnicy i słodko spały. Baśniowa Stokrotka zniknęła, ze żłobka, a Dryfująca Bulwa pilnował swoich małych córeczek; były bardzo urocze.
— Obiecuję, że będziecie bezpieczne u mego boku, będę was kochał tak samo, jak mój poprzedni miot i będę zawsze przy was, gdy będziecie tego potrzebowały.
Objął kociaki własnymi łapami, przytulając je, po czym było tak miło w żłobku, że zasnął razem ze swoimi pociechami, teraz wyglądali jak trzy ziemniaki, dwa mniejsze i jeden większy.