Od Kocankowej Łapy

Kocankowa Łapa nie mogła wytrzymać w obozie. Roznosiło ją, gdy spędzała czas w tym samym miejscu, co koty spokrewnione z nią krwią. Symulując, że chce się jedynie uczyć, zasugerowała mentorowi natychmiastowe sesje treningowe, nie pogrążając się w otaczającej ją żałobie. Chciała trenować, nie tylko by uciec od Pszczelej Łapy i Srebrzystej Łuny. Chciała być w stanie zapewnić Klanowi Wilka dobrobyt, nawet podczas najgorszej klęski głodu, gorszej niż w opowieściach starszyzny. Chciała stać się wojowniczką godną swojego Klanu z długą historią. Dlatego też nie zwlekała, gdy Zabłąkany Omen zaproponował jej trening. Szybko też zdała sobie sprawę, jakim typem kota jest jej dziwaczny mentor. Był jednym z młodszych wojowników i bratem kocura, który zębami odciągał Srebrzystą Łunę od Nikłej Gwiazdy. Nie wydawali się podobni w praktycznie żadnym aspekcie. Jego brat był kotem w ciepłej tonacji, o jasnych zielonych oczach i bieli na pręgowanym futrze. On był czarno - srebrzysty, miał na sobie niezbyt pokaźną ilość bieli i miał te dziwaczne oczy w dziwacznym kolorze i kształcie. Momentami jednak wydawały się zwyczajnie zielone, pospolite i przypominające te jego brata. Temperamentem jednak go nie przypominała, ale to akurat jej nie dziwiło. Pomimo jego stosunkowej młodości, nie był on kotem pełnym wigoru. Wydawał się z grubsza obojętny na wszystko, co działo się w ostatnich dniach. Ten zaskakujący spokój ducha, a może brak empatii zarówno pocieszał uczennicę, jak i doprowadzał ją do szału. Jak ktoś mógł być tak odpychająco odrętwiały na obrazy, które ukazały się wszystkim w ostatnich dniach? Czy ktoś nie dostał ciarek, widząc nowe oblicze Nikłej Gwiazdy? Był zasadniczo ślepym, zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie, nieco marudnym kotem o nijakim usposobieniu. Koteczka przepadała za jego milczącym aspektem osobowości. Był cichy, co całkiem jej odpowiadało, bo ochoty na konwersację nie miała w ogóle. Nie była w stanie sobie przypomnieć czy od tragedii odezwała się, choć słowem i nie wydawało jej się, że chce, aby stan rzeczy uległ zmianie w najbliższym czasie. Podczas drogi na wyznaczone przez mentora miejsce, miała okazję obejrzeć kawałek terenów Klanu Wilka. Wokół obozu i w żłobku widziała niewiele. Teraz cały las stanął przed nią otworem. Widziała ogrom drzew i krzewów jeżyn, a nawet dowiedziała się, że zwierzę, które napotkała podczas samotnej nocy w lesie to prawdopodobnie wąż. Tereny Klanu, pomimo tego, że skalane promieniami słońca były wciąż wymarznięte, więc nim dotarli na miejsce, zaczynała drżeć. Miejsce, przy którym się zatrzymali, było nieco inne, niż te ulokowane centralnie przy obozie. Drzewa były grubsze, jedna gałąź bliżej drugiej i nie wydawały się na tak problematyczne do wspięcia się na. Przez chwile obawiała się, że trening nie będzie dla niej żadnym wysiłkiem i nauką. Myślała, że zaczną od praktyki, ale Zabłąkany Omen rozpoczął lekcję od rozmówienia się z nią. Z początku tłumaczył, jak wspinaczka wymaga sprawności i znajomości technik oraz ostrożności. Wspominał też o tym, że starsze drzewa są łatwiejsze do wspinaczki, bo kora jest gruba i miękka. Okazało się, że ważnymi czynnikami była też grubość i gęstość ułożenia gałęzi, a najważniejsze było to, aby unikać gałęzi suchych i martwych lub uszkodzonych. Pokazał jej też jak się wspinać, ale sama nie miała okazji jeszcze nabyć praktyki. Kazał jej obserwować. Zabłąkany Omen wykorzystywał siłę przednich łap, skacząc z wyciągniętymi pazurami i odpychając się tylnymi w górę. Sprawił, że to zadanie wyglądało na całkiem łatwe. Przez chwilę wbijała wzrok w kocura, który odrobinę przypominał jej matkę. Zastrzygła uszami, pozbywając się dziwnego uczucia, które towarzyszyło jej, gdy myślała o członkach rodziny. Nie chciała utopić się w przeszłości. Z dokładnością przypatrywała się poczynaniom mentora. Obserwowała, jak jej mentor odsuwa się w bok, by zrobić jej więcej miejsca na pierwszą próbę. To już? Zbliżyła się do kocura, próbując złapać równowagę na jednym z poskręcanych korzeni wyrastających z ziemi u podnóża drzewa. Jej wzrok przeniósł się do góry szerokiego, sękatego pnia. Zabłąkany Omen sprawnie złapał jedną z gałęzi i podciągnął się na nią. Kocankowa Łapa rzuciła się za nim. Jej łapy niezdarnie uderzyły o gałąź, ale wczepiły się w korę i dzięki względnej determinacji udało jej się utrzymać się przy pniu, a nawet być w gotowości do następnego skoku. Pręgowany kocur z łatwością przesunął się w górę i wskoczył na gałąź. W tamtym momencie Kocankowa Łapa wdrapywała się, podążając za nim. Przysiadła, dysząc i przeniosła wzrok na mentora. Po osiągnięciu drogi do połowy korony drzewa, kocur kategorycznie zakazał jej na razie wchodzić dalej. Zejście sprawiło, że Kocanka utraciła część pewności siebie. Pręgus poprowadził ją najprawdopodobniej najkrótszą drogą, jaką mógł znaleźć, ale i tak oglądał się przez ramię, by sprawdzić, jak jej idzie. Bez słowa gramoliła się i ślizgała z gałęzi na gałąź, a ulga, którą poczuła, gdy jej łapy dotknęły ziemi była nie do opisania. Kocur zaskoczył ją swoimi umiejętnościami i poziomem trudności, który ewidentnie zamierzał utrzymywać w trakcie sesji i całego szkolenia. Nie wydawał się wzruszony ogromnym wysiłkiem. Pomimo tego, jak bardzo trening był wycieńczający, wizja powrotu do obozu nie była w połowie tak atrakcyjna, jak zostanie w urokliwym lesie. Jej uszy drgnęły nerwowo, a spojrzenie na dłuższą chwilę uciekło w bok. Wstyd i rozczarowanie ściskały jej serce, ale mimo to podniosła głowę, starając się ukryć swoje emocje przed mentorem i całym światem. Po raz kolejny czuła się, jakby las miał oczy, a zbyt wiele kotów ją obserwowało. Niemal przywykła do niepokojącego uczucia ogarniającego ją od samotnej nocy w lesie. Komu mogła powiedzieć, skoro nikt by nie zrozumiał? Zanim podążyła wzrokiem za Zabłąkanym Omenem, ten już znajdował się na ścieżce prowadzącej w kierunku obozu. Jej wąsy zadrżały z bólu. Paliło ją gardło, a łapy wymarzły. Jej błękitne oczy zwęziły się z czujnością, a futro na karku lekko się zjeżyło, zdradzając napięcie, które pojawiło się w jej ciele. Powoli ruszyła kilka kroków do przodu, zachowując jednak należyty dystans, który czuła, że mentor również chciałby z nią zachować. Nie mieli się przyjaźnić, nie był jej powiernikiem. Miał ją tylko nauczyć tego, co trzeba by żyć w Klanie. Czy już zawsze tak będzie? Czy już nigdy nie będzie po prostu mogła się cieszyć? Była pewna, że duch Pajęczynki nigdy nie da jej zapomnieć i żyć życiem, którego tyle czasu pragnęła. Powrót do obozu był rozczarowujący.

[1000 słów + wspinaczka na drzewa]