BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

po wygranej bitwie z wrogą grupą włóczęgów, wszyscy wojownicy świętują. Klan Nocy zyskał nowy, atrakcyjny kawałek terenu, a także wziął na jeńców dwie kotki - Wężynę, która niedługo później urodziła piątkę kociąt, Zorzę, a także Świteziankową Łapę - domniemaną ofiarę samotników.
W czasie, gdy Wężyna i jej piątka szkrabów pustoszy żłobek, a Zorza czeka na swój wyrok uwięziona na jednej z małych wysepek, Spieniona Gwiazda zarządza rozpoczęcie eksplorowania nowo podbitych terenów, z zamiarem odkrycia ich wszystkich, nawet tych najgroźniejszych, tajemnic.

W Klanie Wilka

Klan Wilka przechodzi przez burzliwy okres. Po niespodziewanej śmierci Sosnowej Gwiazdy i Jadowitej Żmii, na przywódcę wybrany został Nikły Brzask, wyznaczony łapą samych przodków. Wprowadził zasadę na mocy której mistrzowie otrzymali zdanie w podejmowaniu ważnych klanowych decyzji, a także ukarał dwie kotki za przyniesienie wstydu na zgromadzeniu. Prędko okazało się, że wilczaki napotkał jeszcze jeden problem – w legowisku starszych wybuchła epidemia łzawego kaszlu, pociągająca do grobu wszystkich jego lokatorów oraz Zabielone Spojrzenie, wojowniczkę, która w ramach kary się nimi zajmowała. Nową kapłanką w kulcie po awansie Makowego Nowiu została Zalotna Krasopani, lecz to nie koniec zmian. Jeden z patrolów odnalazł zaginioną Głupią Łapę, niedoszłą ofiarę zmarłej liderki i Żmii, co jednak dla większości klanu pozostaje tajemnicą. Do czasu podjęcia ostatecznej decyzji uczennica przebywa w kolczastym krzewie, pilnowana przez ciernie i Sowi Zmierzch.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 lipca 2025

Od Czereśniowego Pocałunku CD. Wężynowej Łapy

Czereśnia znów się zamyśliła. Myśli kłębiły się w jej głowie jak liście niesione przez wiatr. Myślała o tym wszystkim... o tym, że niektóre koty zakochują się w tej samej płci, a inne w przeciwnej. O tym, że są też koty, które nie mają nikogo – a mimo to wydają się szczęśliwe. Może to właśnie był trop, którego szukała? Może to klucz do zrozumienia? Nagle drgnęła, jakby zbudzona ze snu, i otworzyła szerzej oczy. Obok niej, cierpliwie czekając, siedziała Wężynowa Łapa. Poruszyła uszami, wyraźnie zaciekawiona, ale wciąż milcząca. Czekała na odpowiedź. A jednak Czereśnia wciąż była gdzieś daleko – wewnątrz siebie, zagubiona w świecie pytań i niejasności. Od czasów kocięctwa próbowała zrozumieć, kim właściwie jest w tym zawiłym, pełnym niuansów romantycznym świecie. Szukała odpowiedzi – czasem rozpaczliwie, czasem spokojnie, ale nigdy ich w pełni nie znalazła. W końcu uznała, że to nie jest najlepszy moment na rozważania. Odetchnęła cicho i zerknęła na młodszą kotkę.
— Przepraszam — mruknęła krótko. — Cóż... jak mówiłam, to naprawdę skomplikowane. Bo my, koty, jesteśmy skomplikowani. I może właśnie to nas łączy. Spójrz na wszystkich wokół – wydają się różni. Mamy inne futra, inne oczy, inne charaktery. A mimo to… w tej naszej niewiedzy o nas samych jesteśmy do siebie bardzo podobni.
Zamilkła na moment, pozwalając, by cichy świergot ptaków wypełnił przerwę.
— Nieważne, czy to kot z Klanu Nocy, czy z Klanu Burzy. Nieważne, czy to lider, czy kociak. Myślę, że całe życie uczymy się tego, kim jesteśmy – pod względem roli, charakteru, moralności… i tego, kto nam się podoba. To nie jest coś stałego. To proces. I to, że teraz jestem z kotką, nie znaczy, że kiedyś się to nie zmieni. A to, że ktoś nie ma teraz nikogo, nie oznacza, że wcześniej nie był z kocurami, kotkami… albo że nie będzie jeszcze z kimś innym.
Zamrugała, patrząc w przestrzeń, jakby mówiła bardziej do siebie niż do Wężynowej Łapy.
— To coś, czego chyba nawet sam Klan Gwiazd nie rozumie — dodała cicho, jakby właśnie ją coś olśniło.
— Czyli… nie jesteś pewna, czy będziesz do końca z Czyhającą Mureną? — zapytała Wężyna, a w jej oczach błysnęła iskierka ciekawości. Zadrżała z emocji, a koniuszek jej ogona lekko zadrgał.
— Nie wiem, jak potoczą się nasze losy. Ale zawsze chciałabym ją mieć blisko siebie — odpowiedziała Czereśnia spokojnie, po czym pochyliła się i oblizała pierś, wygładzając kosmyk futra, który niesfornie zmienił położenie.
— A skąd wiedziałaś, że Murena to… ta kotka? — dopytywała gorączkowo młodsza, jakby ten temat miał dla niej większe znaczenie, niż mogła przyznać.
— Jak poczujesz to uczucie… będziesz wiedzieć — mruknęła Czereśnia tajemniczo. Nagle spochmurniała. Jak mogła dawać rady, skoro sama do końca nie wiedziała, co czuje? Czy to była hipokryzja? Mimo że przeżyła już niemało, w tym momencie czuła się znów jak małe kocię – takie, które dopiero co otworzyło oczy i po raz pierwszy oddaliło się od ciepła matczynego futra.

<Wężyno?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)