Od Wypłosza

*Porą Opadających Liści*

Kolejne poszukiwania kota imieniem Niedźwiedź spełzły na niczym. Ale jedyny plus tego był taki, że nieco poprawił swoją gadkę. Jak mógł nie ćwiczyć bajery, gdy Łazęga gderał mu nad uchem, że powinien czym prędzej to opanować? Z tego względu odwiedzali dość często Kasztelana. Powoli przyzwyczajał się do takiego życia. Udało mu się nawet zdobyć nieco pewności siebie, gdy zaczynał coraz śmielej zabawiać kotki. Dalej jednak nie tknął żadnej, za co był wielokrotnie wyśmiewany przez swoich kumpli. Może to dziwne, ale polubił te mysie móżdżki, chociaż wielokrotnie go denerwowali. 

Wracał inną drogą, po tym jak znów, zatrzymał się na chwilę, by poobserwować dom Blanki. Dalej nie miał odwagi się z nią spotkać po tym wszystkim. Ze zwieszonym łbem, nie zwracając uwagi na otoczenie, mozolnie kuśtykał, przez znajomy teren. Westchnął ciężko. Miał już powoli tego wszystkiego dość. 

Przez to, że się zamyślił nawet nie zauważył, jak obok niego, jakby znikąd, wylądował pomarańczowooki kocur. Dopiero jego niebieskie łapy, które rzuciły się buremu w oczy, zdołały zwrócić uwagę trójłapego. 

— Co ty taki nurczak? Kosza dostałeś czy co? Bure od koleżków?  — zamruczał niebieski z pobłażaniem, przekręcając figlarnie łepek.

Nastroszył się, bo pojawienie się samotnika było zaskoczeniem. Uspokoił jednak za chwilę swoje serce, wzdychając głośno. Pamiętał co mu mówili kumple. Musiał mieć dobre stosunki z tym typem, a będzie ustawiony do końca życia. Gdyby wcześniej go o tym poinformowali, to może nie spławiłby go jak ostatnim razem. Teraz musiał to wszystko naprawić...  Inaczej nie zdobędzie informacji. 

— Nie twój interes... — rzucił, zaraz się poprawiając. — Znaczy... No... Można powiedzieć, że niezbyt dobrze sobie radzę... W... związkach... Znaczy... Tak. Dostałem kosza... Niestety... Wolała ode mnie Wyprostowanych... — plątał się w słowach. 

— Aj, stary, brzmi okropnie — Poklepał go po ramieniu pocieszająco. — Widzisz, a kocury nie odstawiają takich numerów. Nie bez uprzedzenia przynajmniej... Cóż, ale nie ma się co przejmować. Poćwiczysz trochę gadkę, przestaniesz jąkolić i jestem pewien, że każda na ciebie poleci.

Ugh... Jakby mu naprawdę na tym zależało... 

— Ta... Jakoś... Nie kręcą je szpetne pyski. Bardziej uciekają na mój widok niż chcą się lizać. Myślą, że mam pchły czy jakiegoś świerzba — westchnął ciężko. — Albo, że je zabiję. Może masz rację... Może muszę spróbować z jakimś kocurem to rzeczywiście będzie lepiej. Jak myślisz? Jest sens, czy sobie odpuścić? — zapytał, wpatrując się w niego żółtym okiem. — Ale w sumie — myślał na głos. — Kto by mnie chciał? Moi kumple się ze mnie nabijają, a inni przeganiają, bo uważają mnie za złodzieja. 

— A masz świerzba? — Niebieski zmierzył go zaciekawionym spojrzeniem. — Słuchaj, moja rada jest taka - po co zamykać się na tyle opcji? Zawsze jest sens, zawsze znajdzie się ktoś... zainteresowany — zamruczał gardłowo z szarmanckim uśmieszkiem, podpierając brodę łapką. — Kto wie, co cię czeka. Ja mam za ładną postawę, by okrzyknięto mnie złodziejem, więc nie zrozumiem, jednak jak chcesz, mogę dać słówko w okolicy, żebyś czuł się bardziej milewidzany — Puścił mu oczko.

Okej... Kocur się bardziej otwierał, co uznał za dobry znak. Musiał podtrzymać rozmowę...

— Nie mam świerzba. O to się nie martw. — Strzepnął uchem. — Mile widziany? Myślę, że by mi się przydało wsparcie... Za nie mogę się z tobą czymś podzielić. — Przysunął się do niego bliżej. — Informacją o pewnej... niebezpiecznej kotce, która porywa kocięta i je morduje. Nie chciałbyś jej spotkać. Chociaż... Pewnie dałbyś jej radę. Wyglądasz na silnego.

— Tak? — udał zainteresowanego informacją, jednak widać było w pomarańczowych ślepiach, że bliskość burego i komplement rzucony w jego stronę bardziej mu się spodobał. — Wiesz... — Uniósł łapę i delikatnie przejechał nią po policzku kocura, żeby pod koniec szybkim gestem wyciągnąć pazur i rozdzielić zlepioną sierść przy pysku Wypłosza. — Musiałbyś zaskoczyć mnie czymś innym. Moje oczy sięgają na całą tę okolicę. Nic nim nie umknie. — Samotnik wzrok miał cały czas wbity w ślepie burego, jakby miał przejrzeć go na wylot. — Więc twa próba, chociaż urocza, musi zostać powtórzona, jeśli rzeczywiście masz się czym podzielić. — Uśmiechnął się szerzej, ukazując białe kiełki. 

Wbił w niego zaskoczone spojrzenie. Wiedział o Bylicy? Przecież ta wariatka była tu od... kilku księżyców. Rzeczywiście wieści się niosły błyskawicznie. Zignorował dotyk na swoim policzku, nie cofając się ani nie ukazując po sobie strachu czy innego odczucia. Jednak było ciężko go wyrwać. Nie potrafił w te rzeczy! 

— Na całą okolicę? To... niezwykłe — Przekrzywił łeb. — Musisz być więc kimś potężnym skoro masz takie wpływy, by kontrolować cały ten rejon... Nie przedstawiłeś się mi... Jak cię zwą? — Spróbował go podejść w tym kierunku. Oczywiście wiedział jak się nazywał. Kumple mu powiedzieli, ale musiał zgrywać głupa przy samotniku, by nie pomyślał, że łasi się na jego pozycję w mieście. Bo owszem... tak było. 

— Ah, rzeczywiście... Nie przedstawiłem się... — miauknął, jakby przypominano mu rzecz, o której zaraz i tak miałby zapomnieć. Zaraz uśmiechnął się znów szeroko, wysoko unosząc łeb i dumnie pusząc sierść na piersi. — Jako, że jesteś świeży na tych ulicach, daruję ci niewiedzę — zaczął, a jego spojrzenie nieco spoważniało. — Jestem Duma, drugi Syn, przywódca Batalionu "Srebro" — przedstawił się spokojnie, bez zbędnych uśmieszków czy rozluźnionej postawy ciała. Widać, że był wyuczony, jak należycie przedstawiać się pełnym tytułem. Zaraz jednak złagodniał, a jego pysk wrócił do tego, czym wcześniej raczył Wypłosza. — Ale możesz mi mówić Duma. Tylko przy ojczulku muszą się zwracać pełnymi tytułami. Nie to co do jednego z moich braci, co ma takiego kija w dupie, że gardłem mu wychodzi... — mruknął, wywracając oczami. — Ale co, przedstawienia trochę robią wrażenie, nie, Wypłosz? 

Pokiwał głową. 

— Robią. Bardzo nawet. Nie znam tutejszych zwyczajów, ale zauważyłem, że są... specyficzne. Tam skąd pochodzę było całkiem inaczej jeżeli chodzi o gangi i zasady ulicy... Mam nadzieję, że nie spotkam tego twojego brata. Coś czuję, że pewnie źle by się to dla mnie skończyło. Muszę przyznać, że jesteś całkiem miły jak na taką szychę. I... Wiem, że wtedy... To nasze ostatnie spotkanie przebiegło... Tak niemiło, ale wiesz... Miałem już kilkukrotnie do czynienia z oszustami i to był taki odruch. Ty wydajesz się szczery w tym co mówisz... Doceniam to, Dumo. 

— Tyle dobrze, że ten barciszek to mami synek, i matulka chociaż trochę trzyma go w ryzach — prychnął znowu jego rozmówca. — Ale zbaczamy trochę z tematu, nie sądzisz? — mruknął i mimo tego, że sam zaczął temat rodzeństwa, najwidoczniej nie był chętny na ciągnięcie go. Czyżby mieli jakieś większe spory między sobą? — I naaah, nie martw się nie chowam urazy, Wypłoszu. Chociaż radziłbym uważać komu ufasz po pierwszym spotkaniu — zamruczał tajemniczo. — Jednak mów tak ładnie dalej, a kto wie, może nie tylko moje tytuły zrobią na tobie wrażenie. — Uśmiechnął się zawadiacko.

Okej to brzmiało jeszcze ciekawiej. Nigdy nie spodziewał się, że przyjdzie mu upaść tak nisko, by wyrywać szychę dla zwykłego przeżycia w tym rejonie. Kocur nie interesował go nijak. Chodziło tylko o jedno - o jego wpływy. Gdyby udało mu się zdobyć jego poparcie, Bylica przestałaby za nim węszyć. Zginęłaby. Ta myśl trzymała go więc dalej przy niebieskim. 

— Już ci mówiłem, że mało czego się boję. Gdybym był tchórzem, który ukrywa się przed każdym napotkanym kotem, już dawno bym nie żył. — Uśmiechnął się w sumie lekko, chociaż było to trudne, bo zapomniał już jak to się robiło. — Mówisz, że jest szansa na ten spacer, o którym opowiadałeś? Tak na przeprosiny?

— Oh, nawet ładniejszy jesteś z uśmiechem na pyszczku — zaśmiał się Duma. — Widzę, że spodobała ci się myśl spacerku z grubą szychą, hm? — Oparł się jednym bokiem o burego.

— No wiesz... Jak mógłbym odmówić komuś o twej pozycji? Mysi móżdżek ze mnie był i tyle. Ale sam wiesz, że ja świeżak. — Nieco rozszerzył łapy, by nie upaść, bo w końcu miał je tylko trzy, a kocur swoje ważył. Dla równowagi, również się o niego oparł, by nie polecieć na ziemię.

— Tak, mysi móżdżek — zaśmiał się Duma, odsuwając od niego, jakby wodząc go za nos. — Na przeprosinowy spacerek może i się zgodzę, jednak będziesz się musiał bardziej postarać, niż miauczenie o tym, że jara cię tylko moja pozycja w hierarchii.

— Upolowałbym przeprosinową mysz, ale w moim stanie to wręcz niewykonalne. — Stanął pewniej na łapach, gdy się odsunął. — I wcale się nie jaram! Wyglądam ci na kogoś kto poleciałby na pozycję? Pff... — No w zasadzie... tak. Jakby miał być ustawiony do końca życia to owszem, przespałby się nawet z kocurem. — Czasami pozycja to nie wszystko. Liczy się też całokształt. A twój całokształt jest całkiem... — przerwał na moment. — Przystojny. — No bo jak tak mu się przyjrzał, to kocur nie był jakimś takim pierwszym flejtuchem. — Pewnie gdybym miał drugie oko, prędzej bym to dostrzegł.

Na te słowa samotnik zaśmiał się szczerze, w całej okazałości pokazując swoje błyszczące kiełki.

— Aj, stary, nie musisz się tak płaszczyć. Lubię cię, fajny jesteś, ale nie kłam mi więcej. Nie lubię łgarzy — rzucił poważniej, żeby zaraz znów przybrać luźną postawę. — Wiesz, skoro tak słabo widzisz... może podejdę bliżej, żebyś mógł się przyjrzeć? — I podszedł, tak blisko, że ich nosy prawie się zetknęły.

— J-ja... jasne — miauknął, czując jak uszy mu płoną. Wyczuwał jego oddech na wąsach i nosie. Łaskotał. Na razie go zamurowało i odjęło mowę, ale później udało mu się ją odzyskać. Nie mógł przecież tchórzyć w takiej chwili, gdy mu powiedział, że był odważny! — Masz ładne oczy... Pomarańczowe... Wyglądają jak ogień... — Oblizał pysk, przez co mimowolnie jego język dotknął i pyska kocura. — Ups — palnął głupio, gdy zrozumiał co zrobił. — To tak samo... 

Samotnik zamrugał parę razy, zdzwiony, jednak jego pysk nie zmienił wyrazu. Wciąż się szczerzył, jak głupi do sera.

— Ups? — prychnął rozbawiony. — Chyba nie takiej reakcji bym się spodziewał po skradnięciu mi buziaka. A mówiłeś, że nie jesteś złodziejem...

— Jaki od razu złodziej... — rzucił, uśmiechając się również. — To był przypadek... Gdybym chciał ci skraść buziaka, to zrobiłbym to lepiej. Chcesz się przekonać? — dodał odważniej.

Duma, najwidoczniej zaskoczony jego reakcją, uśmiechnął się tylko głupiej. Nie spodziewał się pewnie, że taki trójłapy mały szczurek będzie skory do tego typu igraszek. W końcu podczas pierwszego spotkania spławił go, oznajmiając, że nie interesują go kocury...

— A może chcę? — zamruczał pomarańczowooki, oblizując niebieski pysk z pewnym zniecierpliwieniem.

Zbliżył się więc, po czym śmielej go pocałował. Tym razem nie z przypadku, a świadomie złączył ich pyski w gorącym całusie. 

— I jak? Lepiej?

Duma, czując zapewne, jak palą go policzki i uszy, odsunął się po całusie, z rozmarzonym uśmiechem. 

— Może... w sumie to nie wiem... Za jednym razem tak trudno określić — miauczał radośnie, pusząc się z zadowolenia.

Ha! Czyli o to chodziło? Gdyby wiedział, że zmięknie po buziaku, już dawno by to zrobił. Wcześniej jednak za bardzo się cykał i obawiał, czy nie dostanie po mordzie, a jego ciało nie zostanie wrzucone do rynsztoku. Najwidoczniej za bardzo się tym wszystkim przejmował. Musiał się odprężyć. 

— Może być i drugi raz — Posłał mu czarujący uśmiech. Nie spodziewał się nigdy, że teksty Łazęgi i Grzmota na coś się przydadzą, ale najwidoczniej działały. I to bardzo dobrze. — To co? Przejdziemy się gdzieś? Znasz pewnie lepiej okolice...

Kocur zgodził się, posyłając mu kolejny ciepły uśmiech, po czym skierowali kroki przed siebie. Ten czas o dziwo nie był stracony. Dowiedział się wielu ciekawych rzeczy, które być może jeszcze mu się przydadzą w życiu.