BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 października 2024

Od Wisterii Do Cienia

Wyjrzała przez uchylone okno, mrużąc oczy na jaśniejące na niebie słońce. Dzień dopiero nastał - mama i rodzeństwo jeszcze spali, no… Może oprócz Amfitryty, która szwendała się gdzieś po kątach. Młoda dwunożna kręciła się po pomieszczeniu obok, wsypując jedzenie do miski Narratora. Zastrzygł uszami, słysząc dźwięk karmy wpadającej do metalowej miski, podnosząc się migiem i zeskakując z drapaka. Obejrzała się w jego stronę, przypadkiem potrącając przy tym kępkę szczypiorku rosnącego w doniczce na kuchennym parapecie. Zmarszczyła nosek na jego ostry zapach, szybko zeskakując na krzesło, a z niego na podłogę. Psiknęła, próbując pozbyć się dziwnej woni. Oburzona spojrzała na zbrodniarską roślinę. Jak śmiała! Przetarła pyszczek łapą, mrużąc oczka.
Wyszła z kuchni, sprawdzając, czy reszta nadal śpi. Niestety, żadne z nich nie postanowiło jeszcze wstać na łapy, co pozostawiało ją samą. Wzdrygnęła się, gdy coś opadło na jej grzbiet. Z jej ruchem na ziemię spadł kawałek papieru, postrzępionego wcześniej przez Celestyna. Braciszek wcześniej w napadzie złości sam zniszczył słwoje kolejne arcydzieło… Przez kompletnym zrujnowaniem otoczenia i swoich pazurów powtrzymała go końcowo Peonia. Nie wnikała, co wstąpiło w bengala. Zdążyła się już przyzwyczaić do jego zmiennych humorków, zupełnie jak u rozwydrzonej dziewczynki. Oczywiście martwiła się o jego dobrobyt, marudząc, gdy oznajmiał, że ma jakiś nowy pomysł. To nigdy nie kończyło się dobrze, wynikały z tego tylko jego zsfrustrowane prychnięcia i wloczenie się przez cały dzień z podkówką na mordce.
Otrząsnęła się, przechodząc obok posłania trzymającego w swoich objęciach śpiącą rodzinkę, po czym jednym susem wymknęła się na dwór przez kocie drzwiczki. Nie czuła się już tutaj tak obco, jednak po ostatnich przygodach z Amfitrytą i straszną nieznajomą wolała się trzymać podwórka i tylko jej podwórka. Oczywiście, nigdy w pierwszym miejscu nie ciągnęło ją do eskapad poza bezpieczne tereny ogródka, ale co się stało, to się nie odstanie… Zdecydowanie jednak nie zamierzała powtarzać tych przygód. Nie miała nic przeciwko samemu siedzeniu w pobliżu domu i obserwowania otoczenia, wygrzewając się w ciepłych promieniach. Przycupnęła pod ozdobnym krzewem w pobliżu płotu, wyglądając pomiędzy ciemnymi prętami na brukową uliczkę.
Margaretki rosnące wzdłuż niego trochę przesłaniały widok, ale nie przejmowała się tym zbytnio. Oczywiście, jej wiedza o kwiatkach pochodziła od tatulka, który przy każdej nadarzającej się okazji paplał o wszystkim, co piękne i pachnące. Bardzo fascynowały ją jego opowieści o przeróżnych ziółkach i wonnych kwiatkach, które Narrator podobno widział przez wszystkie księżyce swojego żywota. Czasem wspominał o zastosowaniach niektórych roślin i jego wyprawach z mistyczna postacią Kaszmiru, który według ojca był jego… Nauczycielem? Nie wiedziała, o co rudemu tak naprawdę chodziło, ale bawiła się świetnie. Zaraził ją zamiłowaniem do kwiatów, ziółek i ich możliwości. Gdy tylko mogła, chodziła za nim po ogródku, słuchając wywodów o pięknie I przydatności różnorakiego kwiecia. A rudy nigdy nie gardził jej towarzystwem podczas tych przechadzek, czasem nawet naszych ją na grzbiecie, co zawsze przyprawiało ją o śmiech.
Jej spojrzenie przykuła jasna, kulejąca sylwetka. Nieznajomy szedł poboczem drogi, chowając nisko głowę i poruszając się szybko. Wisteria skuliła się; kolejny straszny przybysz! Naprawdę, więcej ich bóg nie miał… Białe, postrzępionego futro szorowało po ziemi, brudząc się jeszcze bardziej. Nerwowo wychyliła główkę za płot, przyciągając tym uwagę kocura. No nie! Próbowała się wycofać, jednak jej uszko zaczepiło się o płot. Istota zastygła w miejscu, podnosząc na nią spojrzenie fioletowych oczu. Jeju, jakie one były piękne! Lśniąca, lawendowa barwa… Z przerażeniem stwierdziła, że bialy zaczął się do niej zbliżać. Nie! Zaczęła się szarpać, jednak szybko zaprzestała, gdy to tylko przyprawiło jej to bólu. Stanęła twarzą w twarz z ubrudzoną mordką białego, na której widniał smutny grymas. Rozszerzyła oczy z przerażeniem, wydając z siebie cichy pisk.
— N- Nie krzywdź mnie! – wyjąkała – Błagam, jestem drobną księżniczka tylko!
Nieznajomy z zaskoczeniem przekręcił głowę, cofając się lekko. Jego różowy nos zawęszył uważnie; gdy wyczuł roznoszony przez nią zapach karmy i pieszczoszkowego ciepła, wyraźnie się zrelaksował. Jego łapy nadal pozostawały w gotowej do ucieczki pozycji, ale kąciki umorusanego pyszczka uniosły się lekko.
— Nie bój się… – mruknął cicho, a jego wąsy zadrżały – Nic ci nie zrobię!
Wisteria spojrzała na niego z powątpiewaniem. Oczy samotnika powędrowały w stronę jej “uwięzionego” między metalowymi prętami ucha.
— Pomóc Ci?
Zdobyła się na nerwowe kiwnięcie głową, sycząc jednak z bólu. Takie koszmary nie powinny przytrafiać się takiej panience jak ona! Jednak nowoprzybyły rycerz zgrabnym ruchem pomógł jej odczepić uszko, na którym pojawiła się tylko malutka, lśniąca kropelka krwi. Polizał poduszeczkę łapy i otarł czerwony ślad niczym drobną łezkę. Na jej pysiu rozpromieniał nieśmiały uśmiech.
— Jestem Ci wdzięczna, drogi zamiejscowy – miauknęła cicho – Jakowy masz na imię, dziękuję…
Fioletowe oczy zamgliło osłupienie, a białe ciałko przycupnęło po drugiej stronie płotu.
— Jestem Blask – odparł w końcu – A ty?
— Zwę się Wisteria – posłała kocurowi delikatny uśmieszek i zamrugała – Miło się zaznajomić z Panem.
Blask zachichotał, kuląc się pod gorącymi promieniami słońca. Jego lewa łapa - a raczej jej brak, przyciągał uwagę. Gdy poczuł na sobie jej wręcz drążące spojrzenie położył lekko uszy, szybko domyślając się, o co kotce chodzi.
— Straciłem ją, gdy pies mnie zaatakował – przyznał smutno, pomijając wszystkie krwawe detale – To było już tak dawno temu…
— Odważny paladyn z Pana – miauknęła speszona, próbując zrekompensować za swoje zachowanie; nie chciała, aby kocur czuł się niekomfortowo - wcale nie zamierzała go o nic wypytywać – Iście jak z bajek ojca… Jest Panicz rycerzem? Taki brawurowy… Niejedną kotkę Pan tym zachwycił, prawda?
Jednak zanim zdążyła uzyskać odpowiedź, zza Blasku wychyliła się inna sylwetka - smoliście czarna, pokryta bliznami walki. Na ten widok skuliła się, a końcówka jej ogona zadrżała. Skąd oni wszyscy przychodzili? Nowi przechodnie chyba nigdy się nie kończyli!


<Cień?>
npc: Celestyn, Narrator, Blask

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz