BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 maja 2023

Od Księżycowej Łapy

Księżycowa Łapa podążała za Północnym Szlakiem przy granicy w Klanu Wilka. Kiedy weszły do lasu, mentorka się zatrzymała. - Czujesz to? – zapytała.
- Czuję to? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. Północny Szlak spojrzała na nią z politowaniem.
- Zapach myszy! – syknęła. Księżycowa Łapa rozszerzyła nozdrza próbując coś wyczuć.
- Otwórz pysk. – poleciła. Uczennica posłusznie spełniła polecenie. Rzeczywiście, teraz wszystko było wyraźniejsze.
- Tam. – szepnęła mentorka wskazując ogonem bure zwierzątko. Północny Szlak przypadła do ziemi bezszelestnie skradając się do gryzonia. Gdy była już wystarczająco blisko skoczyła i jednym ugryzieniem zabiła zwierzątko. Przyniosła jej do swojej uczennicy.
- Kiedy skradałam się do myszy, trzymałam brzuch nisko, ale nie szurałam nim o ziemię. Tak samo z ogonem. Nie należy go trzymać zbyt wysoko. Z kolei łapy musisz stawiać powoli, jednak nie za wolno. Uważaj, żebyś nie nastąpiła na gałązkę, lub cos innego, co spowoduje hałas. W twoim przypadku to nie trudne. – ostatnie zdanie wypowiedziała z szyderczym uśmiechem. Następnie zademonstrowała uczennicy prawidłową pozycję. Zaczęła sunąć po ziemi. Zachowywała absolutną ciszę. Nagle wyskoczyła w powietrze, zrobiła długi sus i wylądowała przednimi łapami na liściu.
- Spróbuj. – miauknęła. Księżycowa Łapa skradała się w stronę liścia. Chociaż trudno to było nazwać skradaniem. W porównaniu do Północnego Szlaku poruszała się niezgrabnie i głośno. Co chwilę słyszała słowa krytyki:
- Trzymaj. Ogon. Przy. Ziemi!!! – cedziła mentorka. Księżycowa Łapa opuściła ogon. Teraz trudniej jej było zachować równowagę, ale przynajmniej nie wymachiwała nim na wszystkie strony.
- Stawiaj łapy dalej od siebie. Będziesz miała wtedy stabilniejszą pozycję. – miauknęła mentorka.

***

Ćwiczyły do południa. Księżycowa Łapa była zmęczona i głodna.
- Możemy teraz zapolować? Jestem głodna! – zawołała Księżycowa Ła
pa. - Nawet gdybyś była gotowa do polowania, to i tak zaniosłabyś zdobycz na stertę. No chyba, że nie znasz kodeksu wojownika, kiciusiu. Wyrecytuj mi po kolei wszystkie zasady. Uczennica westchnęła i spełniła polecenie. Po tym, Północny Szlak zarządziła przerwę i wróciły do obozu. Łakomie rzuciła się na ptaka. Pycha! Nagle zauważyła, że Północny Szlak ją obserwuje. No tak. Powinnam była najpierw sprawdzić, czy starsi już zjedli. Próbując umknąć przed jej krytycznym spojrzeniem schowała się w legowisku uczniów.

***

Był już wieczór i powoli zachodziło słońce. Gdy Księżycowa Łapa po raz setny pokazała mentorce swoją pozycję łowiecką na myszy i ptaki. Północny Szlak kiwnęła głową.
- To… nie było do bani. – mruknęła. Księżycowa Łapa miała ochotę skakać. Nie jestem do bani!
- Wciąż jednak musisz dużo ćwiczyć. Sprawdźmy jak poradzisz sobie z prawdziwą zdobyczą.
- Jasne. – odparła i otworzyła pysk wdychając zapach wilgotnego powietrza. Oprócz tego, wyczuła jeszcze woń myszy. Ćwiczyła praktycznie bez przerwy, więc z grubsza opanowała umiejętność rozpoznawania zapachu myszy. Nie skradała się długo, kiedy zauważyła gryzonia. Było ich ostatnio pełno. Musiały się namnożyć podczas zimy. Nastąpiła na suchy liść. Zaalarmowane zwierzątko uniosło głowę i nasłuchiwało. Całe szczęście, nie uciekło. Po dłuższej chwili wróciło do chrupania. Księżycowa Łapa ruszyła pilnując, aby nie szurać brzuchem o ziemię. Było jej bardzo niewygodnie. Zaraz mi odpadną łapy! Znalazła się na odpowiednim miejscu do skoku. Więc skoczyła. Zmęczenie dało o sobie znać i źle wymierzyła odległość. Skoczyła za daleko i wylądowała brzuchem na myszy. Usłyszała pęknięcie kości. Podniosła się i zobaczyła zmiażdżoną mysz. Zabiłam ją!
- Interesujące. Nigdy nie widziałam takiej techniki polowania. – miauknęła Północny Szlak.
- Ale ją złapałam, prawda? – zapytała.
- Polować to nie znaczy zniszczyć. Polować to znaczy zabić i przynieść do obozu w jak najlepszym stanie, aby drugi kot mógł to zjeść. Ty zaś, zmarnowałaś jedzenie. Wracamy do obozu. Weź mysz. Będziesz ją jeść. – poleciła. Księżycowa Łapa uśmiechnęła się pod nosem. Czyli nie do końca ją zmarnowałam?

***

Mysz dało się zjeść. Nawet była całkiem dobra. Nie była pulchna, tylko spłaszczona, ale głodnej Księżycowej Łapie to nie przeszkadzało. Po skończeniu, zwinęła się obok sióstr i zmęczona, zapadła w głęboki sen.

[Przyznano 5%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)