Stara kocica przemierzała nowe, nieznane tereny. Kryła się za większymi kępami traw, za głazami które gdzieniegdzie się pojawiały. Cicho sunęła przy ziemi, nie chcąc spłoszyć potencjalnych ofiar, a jej intensywne zielone oczy przeczesywały uważnie otoczenie, niczym radar wyszukując żywe stworzenia i potencjalne kryjówki. Jednocześnie w głowie utrwalał się obraz otoczenia, by później mogła tu wrócić, jeśli miejsce to okaże się dobrym do polowania.
Od kąt zostali wypuszczeni przez dwunożnego, minęło parę dni. Jak na razie trzymali się trochę na dystans od miasta, chociaż tylko trochę – w końcu tuż po uwolnieniu spali w piwnicy na obrzeżach Siedliska. Dlaczego nie wchodzili tam tak często, jak to robili dawniej? Czemu w ogóle nie mieszkali tam już teraz? Ponieważ to miasto było OGROMNE. Znacznie większe niż stare, w którym jeszcze niedawno mieszkali. Dwunogi zachowywały się nieco inaczej, było więcej samochodów, zabudowa była nieco inna…nie wiedzieli, jakie niebezpieczeństwa na nich mogły tam czyhać, więc lepiej było jak na razie jakoś się ustabilizować, nim wlezą ponownie do betonowego świata na dłużej.
Nowe tereny, na których teraz byli, były bardzo otwarte. Gdyby nie to, że były porośnięte trawami, a nie wrzosami i trawami, to wyglądały by bardzo podobnie do terenów na których Bylica się wychowała – otwartych polan wrzosowych, po których się chodziło. Nie każdy był w stanie się na nich skryć, bo nie każdy wiedział, jak to robić – w końcu to było miejsce bez drzew czy innych takich. Trzeba było zmienić myślenie. Przykucać, korzystać z tego, co tu było. A jako że błękitna pochodziła z Klanu Burzy, dobrze wiedziała, jak to się robi, choć oczywiście – nowe tereny, mimo swego podobieństwa do dawnego domu, były także nieznane.
Mieli też pewien zasadniczy problem – brak stałego miejsca, w którym by się osiedlili chociaż na jakiś czas. W mieście jak już mówiłam, lepiej nie było tak hop siup się osiedlać, bo to mogło się źle skończyć. A tutaj, nie było praktycznie drzew. Co równa się braku korzeni i starych nor między nimi, w których można by było się skryć – brak także starych drzew z obszernymi dziuplami, które mogły służyć za dom. Oczywiście, były jakieś tam nory po prostu w ziemi, ale dla takiej dużej rodziny? Liczącej sobie aż osiem kotów? Przy czym powinni mieć jeszcze miejsce na dwójkę zaginionych członków? Jedna nora nie wystarczyła. Jak na razie nie znaleźli jakieś na tyle obszernej, w której mogli by wszyscy się zmieścić. Dlatego trzeba było raczej szukać dwóch nor obok siebie, a o takie oczywiście było trudniej. Teraz Bylica uświadamiała sobie, jak bardzo przemyślana była lokalizacja starego obozu burzaków; system starych, króliczych nor, które koty wykorzystały, był idealnym miejscem dla tak dużej społeczności, jaką był klan – pierwsi w dziejach jego członkowie pewnie musieli się nieźle natrudzić, by to to znaleźć i jeszcze poszerzyć. Teraz ona się z tym zmagała. Ze znalezieniem choćby w miarę, podkreślam w miarę, dobrego miejsca dla jej grupy – mniejszej niż klanowa, ale i tak dużej.
Widząc drozda, skryła się za głazem. Jej wąsy zadrgały, a spojrzenie utkwiła w ptaku dziobiącym ziemię. Stara łowczyni napięła mięśnie, po czym wyskoczyła, przyszpiliła ofiarę do ziemi i jednym szybkim ruchem pozbawiła życia. Chwyciła ciało piszczki w zęby, po czym ruszyła dalej. Z jakiegoś powodu nie chciała jej zakopać; może dlatego, że w starym mieście przez tak długi czas, o każdy skrawek mięsa trzeba było walczyć? Starać się? Szukać? Że wszyscy patrzyli pod łapy wszystkim, próbując się dowiedzieć, czy gdzieś jest ukryte jedzenie na później?
Na nowych terenach było inaczej. Nie panował taki głód. Dla wyszkolonych samotników, z których w większości składała się grupa Bylicy, nie było już takim problemem wyżywienie się, nawet mimo tego, iż nadchodziła pora nagich drzew, powolnymi, ślamazarnymi krokami, ale nadchodziła. W związku z tym powinni zebrać zioła i inne medykamenty, bo Bylica na własnej skurzę niegdyś poczuła, jak to jest, gdy się nie ma konkretnego zioła, a się zachoruje w krytycznym momencie, kiedy można polegać nieomal wyłącznie na własnych zapasach – ale znów, do tego potrzebowali jakiejś kryjówki. Bardziej stałej kryjówki. A jej nie mieli.
Westchnęła w pióra ptaka, którego dalej trzymała. Kiedy doszła do miejsca na polanie, w którym siedziała Błotniste Ziele oraz Skowronek, i dwie córki Krokus – Jeżyk i Sroka – położyła na małej kupce zwierzyny swą zdobycz. Liliowa samotniczka nieśmiało podeszła, po czym chwyciła drozda jąkając się i dziękując Bylicy, która skinęła jej głową. Młodsza samotniczka była nieśmiała, ale miała złote serce, była miłym, kochającym i słodkim kotem. Bylica cieszyła się, iż miała kogo zostawiać z młodszymi, niewyszkolonymi kotami, tak, ale – Błotniste Ziele nie była tylko opiekunką. Była też członkinią ich grupy, a nie ważne było, jak bardzo członek jest przydatny – bo każdy był jak rodzina, Błotniste Ziele również, mimo nie bycia ani bardzo młodym kotem przyjętym jako dziecko/siostra, ani nie była spokrewniona z nimi genetycznie – łączyło ich coś innego.
Więź. A Bylica ceniła więzi. I ceniła koty, które ją wspierały, które miała wokół siebie, na których mogła polegać. Usiadła obok liliowej, mrucząc cicho i powoli usypiając, bo zrobiła się dziwnie śpiąca.
***
*ten sam dzień ale później, popołudnie*
W końcu zorganizowali poszukiwania swoistej bazy wypadowej – miejsca, w którym mogli by składować zioła i jedzenie, oraz zatrzymywać się na dłużej. Dlatego też Błotniste Ziele została z Jeżyk i Sroką we wcześniej ustalonym miejscu, a reszta wyruszyła na poszukiwania. Koty szukające postanowiły rozdzielić się, by lepiej przeczesać pobliski teren i zebrać więcej, niż jedną opcję, by mieć jakiś wybór. Tym razem mieć jakiś wybór, bo wcześniej mniejsze tereny eksplorowali – teraz mieli zamiar nieco bardziej zbadać okolicę. Bylica szła wraz z Deszcz, rozglądając się za czymś, co mogło by posłużyć im za chwilowe miejsce zamieszkania. Po jakimś czasie wędrówki, srebrna kocica dostrzegła pole pełne złotych traw. A na nim stała drewniana konstrukcja. Wyglądała jak te mini gniazda dwunożnych, które stara kocica pamiętała ze starego miasta. Bezfutrzy składowali tam różne rzeczy, a czasem nawet zostawiali je samopas. Jeśli im się poszczęści, to może to miejsce będzie właśnie takim? W końcu w pobliżu nie było żadnego widocznego domu, w którym mieszkałby właściciel, więc szansa na to, iż miejsce było opuszczone, była całkiem spora. Wraz z Deszcz poszły w kierunku drewnianego gniazda.
Po chwili na spotkanie wyszło im dwóch miejscowych samotników. Czyli jednak tu były jakieś koty? Ugh. Miała nadzieję, że to nie właściciele tego terytorium, bo nie było znaczników zapachowych, ale po ich zachowaniu widziała, że byli zdziwieni i przybrali pozycje obronne, widząc je…więc raczej nimi byli.
Ale, cóż, już nie na długo.
- Czego tu szukacie? – spytało jedno z nich.
Starsza kocica spojrzała na nich spod przymrużonych oczu.
- A kto pyta - odparła spokojnym, zachrypniętym głosem.
Nie miała zamiaru się z nimi cackać. Chciała to drewniane gniazdo, więc je zdobędzie. Jej grupa była liczniejsza, ich było tylko dwóch i to pewnie niewyszkolonych. Nie mieli szans z jej rodziną.
- My. To nasze tereny.
- Wy, czyli? To to ja widzę i słyszę kochanieńki - rzekła. - imiona.
- Nie twój interes, starucho. Sama się pierwsza przedstaw.
- W moich stronach, ten kto pierwszy się odzywa, ten także jako pierwszy się przedstawia - odparła z kamiennym wyrazem pyska -ale niech wam będzie. Bylica.
- Deszcz - dodała cicho młodsza kotka.
- W tych stronach, podawanie imion jest błędem, bo zaraz to roznosi się po okolicy - Zmrużył oczy.
Niestety, w starym mieście też tak było. Znów podała zwykłe imię, ale zastanawiała się nad tym, by może robić to rzadziej. Może, bo lubiła, kiedy jej miano budziło strach i była na tyle znana, że nie chciano z nią skrzyżować dróg lub przez przypadek wejść jej w drogę bez potrzeby.
- Czyli w takim razie chcecie dostać w dyńkę? Pochopne to z waszej strony - dodała, po czym rzuciła się na obcych, a za nią Deszcz.
Więcej mówić nie musiała. Miała dość tej rozmowy, i tak z nich nie miała zamiaru nic wyciągać – najważniejsze było, by to miejsce stało się własnością jej grupy. Uderzyła samotnika w pysk, po czym szponami przejechała mu po grzbiecie. Drugiego Deszcz też solidnie okładała, bardziej polegając na unikaniu ciosów, podczas gdy jej matka nie cackała się i bezlitośnie drapała i gryzła słabszego od siebie samotnika. Tym razem nie chciała zabić, bo zwyczajnie już by wgryzła mu się w krtań, za dobrze nie walczył. Zależało jej tylko na przegonieniu. Po jakimś czasie walki dwójka, już teraz dawnych właścicieli tych terenów uciekła, widząc, że kotki są silniejsze od nich i nie na ich siły oraz nerwy.
- I lepiej zapamiętajcie sobie, żeby z nami rozmawiać spokojnie! -krzyknęła jeszcze za nimi - do zobaczenia! - dodała. Po chwili zwróciła się do Deszcz - no, czas obczaić to miejsce - powiedziała, idąc w stronę drewnianego gniazda.
Stanęła przed wejściem do mini gniazda dwunogów. Wglądało całkiem całkiem. Nadawało się chyba do ich celów, ale należało jeszcze sprawdzić wnętrze. Powoli wsunęła się do środka.
Wnętrze wyglądało na przytulne. W środku było trochę starych sprzętów dwunogów do kopania ziemi, stare grabie leżące gdzieś z boku, ale ogólnie było całkiem przytulnie. Delikatne promienie światła wpadały do środka przez starą szybę, nie mytą od nie wiadomo jakiego czasu, więc pewnie mało przejrzystą. Te kilka plam popołudniowego słońca, resztki starego siana porozrzucane po podłodze, zapach, jakby całkiem niedawno były tu myszy, albo wciąż się tu gdzieś kręciły…to wszystko sprawiało, iż miejsce zdawało się całkiem przytulne. Idealny dom. I to nie na parę dni, nawet na dłuższy czas. Stara kocica przyglądała się temu miejscu w zachwycie, lustrując je uważnie spojrzeniem, mimo tego, iż już podjęła decyzję.
- Zostaniemy tu. Na dłuższy czas, jeśli nie znaleźli lepszego miejsca, w co bardzo wątpię – miauknęła. – pójdziesz po resztę? Ja spróbuję przenieś te szpargały wyprostowanych na bok, by nikt na pewno na nie nie na stąpnął i sobie czegoś nie zrobił – rzekła, podchodząc do wspomnianych wcześniej przedmiotów.
- Dobrze, mamo – miauknęła Deszcz. Przesunęła jeszcze razem z starszą kotką parę zardzewiałych narzędzi, po czym wyruszyła w drogę do miejsca spotkania.
Bylica tym czasem zaczęła się krzątać niczym prawdziwa kocia gospodyni domu. Uprzątnęła w miarę rzeczy pozostawione przez dwunogów, zrobiła z siana parę kupek, które miały służyć za legowiska – mimo to na reszcie podłogi dalej było pełno złotych traw.
Dostrzegając mysz jedzącą jakieś ziarenko, od razu na nią wskoczyła. Ha! Zwierzyna pchała się dosłownie pod łapy, mieszkała tu? Tym lepiej dla jej rodziny. Pożywienie na wyciągnięcie łapy, nie trzeba się za bardzo nawet starać.
Położyła się na legowisku do góry brzuchem, ruszając w powietrzu łapami, i czekając na resztę swej grupy.
Ich nowy, wspaniały dom.
Drewniane Gniazdo pośród Złotych traw.
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz