Od Bylicy

Stara kocica przemierzała nowe, nieznane tereny. Kryła się za większymi kępami traw, za głazami które gdzieniegdzie się pojawiały. Cicho sunęła przy ziemi, nie chcąc spłoszyć potencjalnych ofiar, a jej intensywne zielone oczy przeczesywały uważnie otoczenie, niczym radar wyszukując żywe stworzenia i potencjalne kryjówki. Jednocześnie w głowie utrwalał się obraz otoczenia, by później mogła tu wrócić, jeśli miejsce to okaże się dobrym do polowania.
Od kąt zostali wypuszczeni przez dwunożnego, minęło parę dni. Jak na razie trzymali się trochę na dystans od miasta, chociaż tylko trochę – w końcu tuż po uwolnieniu spali w piwnicy na obrzeżach Siedliska. Dlaczego nie wchodzili tam tak często, jak to robili dawniej? Czemu w ogóle nie mieszkali tam już teraz? Ponieważ to miasto było OGROMNE. Znacznie większe niż stare, w którym jeszcze niedawno mieszkali. Dwunogi zachowywały się nieco inaczej, było więcej samochodów, zabudowa była nieco inna…nie wiedzieli, jakie niebezpieczeństwa na nich mogły tam czyhać, więc lepiej było jak na razie jakoś się ustabilizować, nim wlezą ponownie do betonowego świata na dłużej.
Nowe tereny, na których teraz byli, były bardzo otwarte. Gdyby nie to, że były porośnięte trawami, a nie wrzosami i trawami, to wyglądały by bardzo podobnie do terenów na których Bylica się wychowała – otwartych polan wrzosowych, po których się chodziło. Nie każdy był w stanie się na nich skryć, bo nie każdy wiedział, jak to robić – w końcu to było miejsce bez drzew czy innych takich. Trzeba było zmienić myślenie. Przykucać, korzystać z tego, co tu było. A jako że błękitna pochodziła z Klanu Burzy, dobrze wiedziała, jak to się robi, choć oczywiście – nowe tereny, mimo swego podobieństwa do dawnego domu, były także nieznane.
Mieli też pewien zasadniczy problem – brak stałego miejsca, w którym by się osiedlili chociaż na jakiś czas. W mieście jak już mówiłam, lepiej nie było tak hop siup się osiedlać, bo to mogło się źle skończyć. A tutaj, nie było praktycznie drzew. Co równa się braku korzeni i starych nor między nimi, w których można by było się skryć – brak także starych drzew z obszernymi dziuplami, które mogły służyć za dom. Oczywiście, były jakieś tam nory po prostu w ziemi, ale dla takiej dużej rodziny? Liczącej sobie aż osiem kotów? Przy czym powinni mieć jeszcze miejsce na dwójkę zaginionych członków? Jedna nora nie wystarczyła. Jak na razie nie znaleźli jakieś na tyle obszernej, w której mogli by wszyscy się zmieścić. Dlatego trzeba było raczej szukać dwóch nor obok siebie, a o takie oczywiście było trudniej. Teraz Bylica uświadamiała sobie, jak bardzo przemyślana była lokalizacja starego obozu burzaków; system starych, króliczych nor, które koty wykorzystały, był idealnym miejscem dla tak dużej społeczności, jaką był klan – pierwsi w dziejach jego członkowie pewnie musieli się nieźle natrudzić, by to to znaleźć i jeszcze poszerzyć. Teraz ona się z tym zmagała. Ze znalezieniem choćby w miarę, podkreślam w miarę, dobrego miejsca dla jej grupy – mniejszej niż klanowa, ale i tak dużej.
Widząc drozda, skryła się za głazem. Jej wąsy zadrgały, a spojrzenie utkwiła w ptaku dziobiącym ziemię. Stara łowczyni napięła mięśnie, po czym wyskoczyła, przyszpiliła ofiarę do ziemi i jednym szybkim ruchem pozbawiła życia. Chwyciła ciało piszczki w zęby, po czym ruszyła dalej. Z jakiegoś powodu nie chciała jej zakopać; może dlatego, że w starym mieście przez tak długi czas, o każdy skrawek mięsa trzeba było walczyć? Starać się? Szukać? Że wszyscy patrzyli pod łapy wszystkim, próbując się dowiedzieć, czy gdzieś jest ukryte jedzenie na później?
Na nowych terenach było inaczej. Nie panował taki głód. Dla wyszkolonych samotników, z których w większości składała się grupa Bylicy, nie było już takim problemem wyżywienie się, nawet mimo tego, iż nadchodziła pora nagich drzew, powolnymi, ślamazarnymi krokami, ale nadchodziła. W związku z tym powinni zebrać zioła i inne medykamenty, bo Bylica na własnej skurzę niegdyś poczuła, jak to jest, gdy się nie ma konkretnego zioła, a się zachoruje w krytycznym momencie, kiedy można polegać nieomal wyłącznie na własnych zapasach – ale znów, do tego potrzebowali jakiejś kryjówki. Bardziej stałej kryjówki. A jej nie mieli.
Westchnęła w pióra ptaka, którego dalej trzymała. Kiedy doszła do miejsca na polanie, w którym siedziała Błotniste Ziele oraz Skowronek, i dwie córki Krokus – Jeżyk i Sroka – położyła na małej kupce zwierzyny swą zdobycz. Liliowa samotniczka nieśmiało podeszła, po czym chwyciła drozda jąkając się i dziękując Bylicy, która skinęła jej głową. Młodsza samotniczka była nieśmiała, ale miała złote serce, była miłym, kochającym i słodkim kotem. Bylica cieszyła się, iż miała kogo zostawiać z młodszymi, niewyszkolonymi kotami, tak, ale – Błotniste Ziele nie była tylko opiekunką. Była też członkinią ich grupy, a nie ważne było, jak bardzo członek jest przydatny – bo każdy był jak rodzina, Błotniste Ziele również, mimo nie bycia ani bardzo młodym kotem przyjętym jako dziecko/siostra, ani nie była spokrewniona z nimi genetycznie – łączyło ich coś innego.
Więź. A Bylica ceniła więzi. I ceniła koty, które ją wspierały, które miała wokół siebie, na których mogła polegać. Usiadła obok liliowej, mrucząc cicho i powoli usypiając, bo zrobiła się dziwnie śpiąca.
***
*ten sam dzień ale później, popołudnie*
W końcu zorganizowali poszukiwania swoistej bazy wypadowej – miejsca, w którym mogli by składować zioła i jedzenie, oraz zatrzymywać się na dłużej. Dlatego też Błotniste Ziele została z Jeżyk i Sroką we wcześniej ustalonym miejscu, a reszta wyruszyła na poszukiwania. Koty szukające postanowiły rozdzielić się, by lepiej przeczesać pobliski teren i zebrać więcej, niż jedną opcję, by mieć jakiś wybór. Tym razem mieć jakiś wybór, bo wcześniej mniejsze tereny eksplorowali – teraz mieli zamiar nieco bardziej zbadać okolicę. Bylica szła wraz z Deszcz, rozglądając się za czymś, co mogło by posłużyć im za chwilowe miejsce zamieszkania. Po jakimś czasie wędrówki, srebrna kocica dostrzegła pole pełne złotych traw. A na nim stała drewniana konstrukcja. Wyglądała jak te mini gniazda dwunożnych, które stara kocica pamiętała ze starego miasta. Bezfutrzy składowali tam różne rzeczy, a czasem nawet zostawiali je samopas. Jeśli im się poszczęści, to może to miejsce będzie właśnie takim? W końcu w pobliżu nie było żadnego widocznego domu, w którym mieszkałby właściciel, więc szansa na to, iż miejsce było opuszczone, była całkiem spora. Wraz z Deszcz poszły w kierunku drewnianego gniazda.
Po chwili na spotkanie wyszło im dwóch miejscowych samotników. Czyli jednak tu były jakieś koty? Ugh. Miała nadzieję, że to nie właściciele tego terytorium, bo nie było znaczników zapachowych, ale po ich zachowaniu widziała, że byli zdziwieni i przybrali pozycje obronne, widząc je…więc raczej nimi byli.
Ale, cóż, już nie na długo.
- Czego tu szukacie? – spytało jedno z nich.
Starsza kocica spojrzała na nich spod przymrużonych oczu.
- A kto pyta - odparła spokojnym, zachrypniętym głosem.
Nie miała zamiaru się z nimi cackać. Chciała to drewniane gniazdo, więc je zdobędzie. Jej grupa była liczniejsza, ich było tylko dwóch i to pewnie niewyszkolonych. Nie mieli szans z jej rodziną.
- My. To nasze tereny.
- Wy, czyli? To to ja widzę i słyszę kochanieńki - rzekła. - imiona.
- Nie twój interes, starucho. Sama się pierwsza przedstaw.
- W moich stronach, ten kto pierwszy się odzywa, ten także jako pierwszy się przedstawia - odparła z kamiennym wyrazem pyska -ale niech wam będzie. Bylica.
- Deszcz - dodała cicho młodsza kotka.
- W tych stronach, podawanie imion jest błędem, bo zaraz to roznosi się po okolicy - Zmrużył oczy.
Niestety, w starym mieście też tak było. Znów podała zwykłe imię, ale zastanawiała się nad tym, by może robić to rzadziej. Może, bo lubiła, kiedy jej miano budziło strach i była na tyle znana, że nie chciano z nią skrzyżować dróg lub przez przypadek wejść jej w drogę bez potrzeby.
- Czyli w takim razie chcecie dostać w dyńkę? Pochopne to z waszej strony - dodała, po czym rzuciła się na obcych, a za nią Deszcz.
Więcej mówić nie musiała. Miała dość tej rozmowy, i tak z nich nie miała zamiaru nic wyciągać – najważniejsze było, by to miejsce stało się własnością jej grupy. Uderzyła samotnika w pysk, po czym szponami przejechała mu po grzbiecie. Drugiego Deszcz też solidnie okładała, bardziej polegając na unikaniu ciosów, podczas gdy jej matka nie cackała się i bezlitośnie drapała i gryzła słabszego od siebie samotnika. Tym razem nie chciała zabić, bo zwyczajnie już by wgryzła mu się w krtań, za dobrze nie walczył. Zależało jej tylko na przegonieniu. Po jakimś czasie walki dwójka, już teraz dawnych właścicieli tych terenów uciekła, widząc, że kotki są silniejsze od nich i nie na ich siły oraz nerwy.
- I lepiej zapamiętajcie sobie, żeby z nami rozmawiać spokojnie! -krzyknęła jeszcze za nimi - do zobaczenia! - dodała. Po chwili zwróciła się do Deszcz - no, czas obczaić to miejsce - powiedziała, idąc w stronę drewnianego gniazda.
Stanęła przed wejściem do mini gniazda dwunogów. Wglądało całkiem całkiem. Nadawało się chyba do ich celów, ale należało jeszcze sprawdzić wnętrze. Powoli wsunęła się do środka.
Wnętrze wyglądało na przytulne. W środku było trochę starych sprzętów dwunogów do kopania ziemi, stare grabie leżące gdzieś z boku, ale ogólnie było całkiem przytulnie. Delikatne promienie światła wpadały do środka przez starą szybę, nie mytą od nie wiadomo jakiego czasu, więc pewnie mało przejrzystą. Te kilka plam popołudniowego słońca, resztki starego siana porozrzucane po podłodze, zapach, jakby całkiem niedawno były tu myszy, albo wciąż się tu gdzieś kręciły…to wszystko sprawiało, iż miejsce zdawało się całkiem przytulne. Idealny dom. I to nie na parę dni, nawet na dłuższy czas. Stara kocica przyglądała się temu miejscu w zachwycie, lustrując je uważnie spojrzeniem, mimo tego, iż już podjęła decyzję.
- Zostaniemy tu. Na dłuższy czas, jeśli nie znaleźli lepszego miejsca, w co bardzo wątpię – miauknęła. – pójdziesz po resztę? Ja spróbuję przenieś te szpargały wyprostowanych na bok, by nikt na pewno na nie nie na stąpnął i sobie czegoś nie zrobił – rzekła, podchodząc do wspomnianych wcześniej przedmiotów.
- Dobrze, mamo – miauknęła Deszcz. Przesunęła jeszcze razem z starszą kotką parę zardzewiałych narzędzi, po czym wyruszyła w drogę do miejsca spotkania.
Bylica tym czasem zaczęła się krzątać niczym prawdziwa kocia gospodyni domu. Uprzątnęła w miarę rzeczy pozostawione przez dwunogów, zrobiła z siana parę kupek, które miały służyć za legowiska – mimo to na reszcie podłogi dalej było pełno złotych traw.
Dostrzegając mysz jedzącą jakieś ziarenko, od razu na nią wskoczyła. Ha! Zwierzyna pchała się dosłownie pod łapy, mieszkała tu? Tym lepiej dla jej rodziny. Pożywienie na wyciągnięcie łapy, nie trzeba się za bardzo nawet starać.
Położyła się na legowisku do góry brzuchem, ruszając w powietrzu łapami, i czekając na resztę swej grupy.
Ich nowy, wspaniały dom.
Drewniane Gniazdo pośród Złotych traw.