BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

10 kwietnia 2020

Od Pójdźkowego Snu

Białe wąsy drgnęły. Czarny nosek poruszył się niespokojnie, wyczuwając dobrze sobie znany, niepokojący zapach. Zanim organizm przywrócił resztę funkcji, woń została rozpoznana, powodując wydzielenie się większej ilości śliny. Z cichym westchnieniem obudziła się świadomość, przejmując władzę nad ciałem.
Pójdźka otworzyła oczy. Wciąż lekko uśmiechnięta, spojrzała przed siebie, ze zdziwieniem odkrywając, że nie zna tego miejsca.
Zaraz po umyśle, z uśpienia otrząsnął się lęk.
Niepewna, powoli i ostrożnie podniosła się z ziemi. Jej łapka nagle straciła oparcie. Ledwo utrzymując równowagę, odzyskała pion. Zaskoczona, poszukała wzrokiem śniegu, na którym się poślizgnęła, ale nic takiego nie ujrzała. A jednak, jej poduszka była mokra.
Stała w kałuży krwi.
Widziała, ale jej umysł jeszcze się bronił, nie przyjmując tego, co widziała, jako rzeczywiste. Szeroko rozwartymi ślepiami, w których odbijało się nocne niebo, rozejrzała się. Jej wzrok padł na drzewo, z jakiegoś powodu niezwykle jej bliskie. Wyrastało tuż przed nią, zasłaniając, mniej pełny niż podczas zgromadzenia, księżyc.
Na drzewie wisiała ciemna sylwetka. Zapach złożony z wielu, mieszających się ze sobą woni, wydawał się znajomy, choć nie identyczny z tym, co już kiedyś czuła.
Pracujący na najwyższych obrotach umysł nie mógł już dłużej się bronić. Bańka pękła.
Zewsząd zaatakował ją duszący zapach krwi. Przed sobą, na tym samym drzewie, które parę księżyców temu zmieniło jej życie, wisiał martwy kot. Kocica.
Jej serce próbowało wyrwać się z piersi, ale ona sama nie potrafiła się ruszyć. Strach ścisnął ją za gardło i osadził w miejscu, nie pozwalając nawet odwrócić wzroku.
Krzyczała. Długo i przeraźliwie. Jej łzy mieszały się z krzepnącą krwią, brudząc jej łapy. Zacisnęła powieki, ale obraz, który przed sobą miała, zdążył wypalić się na ich wnętrzu.
Dusząc się oddechem, z całą jasnością zrozumiała to, co umykało jej przez ostatni księżyc.
- To ja.
Zalały ją poszarpane urywki wspomnień mieszkających na dnie jej umysłu, tam, gdzie nie miała wstępu. Zrozumiała. Mały szary ptaszek się nie bał. Był absolutnie szalony.
- Powinnam umrzeć!
Rzuciła się przed siebie, biegnąc na oślep. Zakrwawione łapy ślizgały się na zroszonej rosą trawie, ale nie zwracała na to uwagi. Zatrzymała się tylko na moment, żeby zwymiotować.
Dzierzba i jej nabita na gałąź ofiara. To ona. To ona była temu wszystkiemu winna, to ona zabijała, to przez nią krew, wszędzie krew, łapy, zmęczenie, ból. Jej wina! Jej!
Ona. Ja. Ja. Ona. Ona? Czy ja?
Kim ja jestem?
Krew. Tylko tego była pewna. Krew, krew plamiąca jej futro, krew na jej języku, krew na zębach i łapach.
Upadła, uderzając pyskiem o ziemię. Płakała. Płakała, ścigana przez obrazy, które wyrzuciła już z pamięci, a które wróciły, żeby ją prześladować. Płakała, bo się bała. Bała się tego, co w niej wyrosło. Bała się, że właśnie tamto mogło być Pójdźką. Bała się, że jest Dzierzbą.
Płakała, dopóki nie straciła świadomości.

Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)