Od Jesionowego Wichru cd Brzoskwiniowej Łapy

Patrol z Pstrągowym Pyskiem, był chyba najgorszym momentem jaki go spotkał. Nie mógł jednak ukazać swojej niechęci do zastępczyni. Kiedyś to ona przejmie władzę i wolał nie robić sobie z niej wroga. Jednak trudno było nie myśleć o tym, co powiedział wujek Aronia. O tym, że jest zdrajczynią, że miała kocięta z Lisią Gwiazdą, tym samym co porwał jego rodzeństwo. Może teraz też potajemnie paktowali? Nie... z tego co wiedział, kocica nienawidziła Klanu Klifu, jednak słowa bicolora ciążyły mu w głowie. Zapomniał jednak o tym dość szybko, gdy okazało się, że Szakłakowy Cień idzie wraz z nimi ze swoją uczennicą. Brzoskwiniowa Łapa zachowywała się dość dziwnie. Zauważył już, że czasami zerka na niego, jednak on nie był wcale lepszy. Sam również to robił, gdy ta nie patrzyła. Nie wiedział co sprawia, że poszukuje przyjaciółki wzrokiem. Jednak to uczucie dręczyło go już bardzo długo. Teraz też nie było inaczej. Idąc na patrol obok niej, zapomniał o wszystkim, nawet tym, że obok idzie Pstrągowy Pysk. Starał się skupić na zadaniu, jednak myślami wracał do Brzoskwinki. Od czasu do czasu zerkał na nią, a serce o dziwo nie biło szybciej, a zwalniało. Czasami odczuwał, że wraz z tym zwolnieniem, czas staję, a on miał więcej czasu na wpatrywanie się w kotkę. Jednak, gdy dziwne zawieszenie mijało, serce wznawiało szaleńcze bicie, a krew wrzała mu w żyłach. Jak dobrze, że pokrywało go futro i nikt nie mógł ujrzeć jego rumieńców. Nagle usłyszał wesoły okrzyk jego przyjaciółki, która rzuciła się na niego, przez co potoczyli się kilka metrów od towarzyszy. Gdy w końcu się zatrzymali, poczuł jak Brzoskwiniowa Łapa przyciska go mocniej do ziemi. To była... dość dwuznaczna pozycja zwłaszcza, że kotka była na górze.
-Wielki i cudowny Klanie Gwiazdy, musicie robić to tutaj? - Pstrągowy Pysk wbiła w nich spojrzenie.
Czuł jak całym jego ciałem wstrząsa gorąc. Chyba nie miała na myśli, że... że... że oni... oni... chcieli... Przełknął ślinę.
-Od mojej uczennicy oczekiwałbym ciut więcej powagi.
To chyba podziałało na młodszą, ponieważ zaczęła go przepraszać, jednak nie ruszyła się nawet o cal.
- Em... - Chciał coś powiedzieć, ale słowa utknęły mu w gardle.
- Idziecie?! - wydarła się zastępczyni, co najwyraźniej oboje otrzeźwiło.
Szybko zerwali się na nogi i ruszyli dalej. Jesionowy Wicher starał się nie patrzeć przez ten czas na Brzoskwiniową Łapę. Ta również była cichsza. Dopiero, kiedy wrócili do obozu, rozeszli się do różnych legowisk.
- Widzę, że jest coś pomiędzy wami - Odezwał się Szakłakowy Cień, wchodząc za nim do środka.
Byli sami, więc nie musiał znosić ciekawskich spojrzeń innych wojowników.
- Nie wiem o czym mówisz...
- Jak to o czym? Że wy... macie się ku sobie.
- C-co? - Otworzył szerzej oczy. - Ja-ak? Co to znaczy?
- Nie udawaj głupka, Jesionowy Wichrze. Jesteście zakochani. Dziwię się, że jeszcze coś z tym nie zrobiłeś.
Patrzył na wojownika tępym spojrzeniem. Co miał niby zrobić? Zakończyć to?
- Że-że niby nie?
Szakłak spojrzał na niego zdziwiony.
- Dlaczego nie?
- B-bo jest u-u-uczennicą?
- Nie minie księżyc, a zostanie wojownikiem, więc przestań się tak trząść. Gdzie ta twoja odwaga?
- P-pewnie... Gdzieś uleciała kilka księżyców temu.
- Czyli to trwa dłużej? - Zaciekawił się.
- Co nie? Nie! - Pokręcił głową, ale wiedział, że i tak nie okłamie wojownika. Westchnął. Kiwnął tylko głową.
- Co ja mam zrobić? To mój pierwszy raz, gdy... coś takiego czuję. - wyznał po chwili.
Kocur zbliżył się do czekoladowego i wyszeptał mu do ucha, co powinien zrobić. Z każdym słowem, gorąc ogarniał go coraz bardziej. A jeśli się zbłaźni? Może Szakłak źle myśli. Może ona wcale nie jest nim zainteresowana?

***

Brał kilka oddechów, aby uspokoić stres. Zaraz tu będzie. Zaraz przyjdzie. Szakłakowy Cień obiecał, że przekaże kotce wiadomość, aby się z nim spotkała, równo ze wschodem słońca. Jesionowy Wicher siedział teraz na polanie i czekał. Niebo było jeszcze ciemne, jednak już powoli zaczynało się rozjaśniać. A jak nie przyjdzie? Może nie da rady wstać tak wcześnie? Jednak specjalnie wybrał tą porę. Ten czas, gdy słońce się budzi. Zawsze uwielbiał na to patrzeć. Było to piękne i magiczne zdarzenie. No i gdzie ona jest? Rozejrzał się podenerwowany.
- Jesionowy Wichrze? - Nagle usłyszał za sobą jej głos. Wziął głęboki oddech i odwrócił się. Wyglądała na nieco zaspaną, jednak w oczach można było dostrzec zainteresowanie, dlaczego kazał jej tu przyjść i to o tej porze.
- Chodźmy... - powiedział tylko i ruszył w stronę rzeki.
Tam będzie lepiej. Lepszy widok.
- Dokąd idziemy? - Poczuł ją obok siebie.
- Zo-zobaczysz... - Starał się na nią nie patrzeć. Nie mógł się zdekoncentrować.
W końcu usiedli przed spokojną taflą. Niebo zaczęło barwić się różnymi kolorami, przeganiając ciemność.
- Spójrz - Wskazał na wschód, gdzie słońce budziło się ze snu, odbijając się dodatkowo w wodzie.
- To... jest piękne.
Spojrzał na nią i uśmiechnął się. Czyli jednak jej się podoba! Nieśmiało dotknął ogonem jej ogona. Brzoskwiniowa Łapa uniosła na niego swój wzrok zdziwiona.
- Wiesz... ja... - zamilkł.
Znów wszystko zwolniło. Zapomniał jak się oddycha. Patrzył na nią. W jej oczy. Zatonął w nich na chwilę. Dopiero delikatne pacnięcie łapy w jego pysk, otrząsnęło go i mógł nabrać oddech.
- Dziwnie się zachowujesz - powiedziała kotka.
- Przepraszam... - zmieszał się. - Chciałem... tylko zapytać cię, czy... może chciałabyś być ze mną? Bo ... znaczy... zrozumiem, że jeśli nie... ja... ja no wiesz... czuje coś... więcej chyba... do ... do ciebie... - Ale on się jąkał. Cud jeśli zrozumie to co właśnie jej wyznał. Nie chciał tego powtarzać jeszcze raz. Już wystarczająco czuł się zażenowany.

<Brzoskwiniowa Łapo? <3 >