BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 maja 2020

Od Jesionowego Wichru cd Jaskrowej Łapy

Obserwował jak Jaskrowa Łapa, stara się utrzymać na powierzchni rzeki. Szło mu  kiepsko, ale początki zawsze są trudne. Wierzył, że kilka treningów i w końcu, będzie pływał niczym ryba. Raz po raz, dopingował swojego ucznia i wyciągał z wody, kiedy widział, że ten leci na dno.
- Ja nie wiem, czy kiedykolwiek dam radę - wydukał uczeń, gapiąc się w taflę, kiedy to po raz kolejny, Jesionowy Wicher wyciągnął go na płyciznę. 
- Na pewno dasz, musisz się tylko bardziej skupić i próbować jeszcze więcej. 
- Ale ja jestem bardzo skupiony - mruknął z wyrzutem. - Jesionowy Wichrze… czy tym razem mógłbyś… płynąć obok mnie? Chyba byłbym pewniejszy, niż gdy wiem, że jesteś blisko, ale mam taką świadomość, że możesz nie zdążyć dopłynąć.
Jak najbardziej rozumiał obawy arlekina. Woda czasami i jego przyprawiała o gęsią skórkę. Zwłaszcza, że kiedyś prawie utonął, ale na szczęście uratował go przed tym Aroniowy Podmuch. 
- Jasne. - zgodził się, wchodząc do rzeki.
Poczekał aż Jaskrowa Łapa, znajdzie się obok i asekurował go, w dość trudnym treningu.
- Mocniej machaj łapami i głowa wyżej. Nie łykaj wody - instruował. 
Chyba plan Jaskra zadziałał, bo zauważył, że lepiej mu idzie utrzymywanie się na powierzchni. Nawet tak często, nie wpadał w panikę i nie spadał na dno. Czuł, że jeszcze kilka treningów i wcale nie będzie musiał wyciągać go z wody.
W pewnym momencie kociak, wszczepił się pazurkami w jego sierść, przez co ciecz, zalała jego pysk i wpadła mu do oczu. Zamrugał, słysząc dyszenie nad swoim uchem. Chyba na dziś starczy. Zaczął płynąć w stronę brzegu i wyszedł z wody. Jaskrowa Łapa puścił się go i wyłożył na ziemi. 
- Odpocznij. Jutro jeszcze to poćwiczymy, kiedy zbierzesz siły. Teraz może coś zjemy? 
Karzełek kiwnął głową, najwyraźniej czując ssanie w żołądku. Rzeka umiała wyciągać mnóstwo energii. Jesionowy Wicher otrzepał się i oboje ruszyli do obozu. Na szczęście nie ćwiczyli bardzo daleko, dzięki czemu znaleźli się tam szybko, ku uldze ucznia. Widząc, że ten położył się na ziemi, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu, poszedł po piszczki. Ocenił szybko, co doda Jaskrowej Łapie sił i wyciągnął dwie dorodne ryby. Wrócił, kładąc posiłek przed wykończonym kociakiem. 
- Jedz. - powiedział, zabierając się za swoją porcję. 
Smak mięsa był pyszny. Dopiero teraz zauważył jaki był głodny. Mmmm... Pychotka. 
- Dzisiaj to już wszystko. Jutro znów będziemy ćwiczyć pływanie. Kiedy uznam, że sobie poradzisz, nauczę cię polować na ryby. - powiedział, mając nadzieję, że to zmotywuje ucznia do pilnej nauki. 
No bo w końcu, polowanie jest ekscytujące! 
***
Tym razem Jaskrowa Łapa, stawił się w umówionym miejscu sam, bez jego ingerencji. Bardzo go to ucieszyło, że kociak stara się podołać trudnej ścieżce wojownika. 
- No to idziemy. - powiedział, prowadząc go w to samo miejsce co przedtem. Jeszcze raz wytłumaczył mu zasady chodzenia w wodzie, a następnie ruszył z nim w stronę rzeki. 
Woda była chłodna i orzeźwiająca. Można było w niej leżeć w te gorące dni. Jaskrowa Łapa powinien się cieszyć, że w te upały, wybrał taką formę nauki, bo wątpił, czy chciałby ćwiczyć polowanie na ziemi w tym skwarze i zaduchu. 
Kiedy uczeń stracił oparcie, obserwował jego ruch łap. Szło mu całkiem, całkiem. 
- Tak. Tak, trzymaj. Jestem obok ciebie. - zapewnił go, gdyby nagle znów wpadł w panikę myśląc, że nikt go nie uratuję. 

<Jaskrowa Łapo?> 
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)