Od Przepiórczego Puchu CD. Kniejki

Pierwsze świty od narodzin jej trójki kociąt przebiegły całkiem spokojnie. Malce dopiero uczyły się życia, spędzając czas naprzemiennie to na piciu mleka, to spaniu. Ich próby ustania na wszystkie łapy o własnych siłach kończyły się upadkami, a jedynie gdy podsuwała swój nos obok ich drobnych ciałek, były w stanie przez chwilę utrzymać się w pionie.
Standardowe problemy zaczęło się w dniu, w którym cała trójka zaczęła chodzić, a ich początkowo koślawe kroki przemieniły się w dzikie biegi po całym legowisku. Czuła lekkie zawstydzenie, zakłócając spokój starszym, jednak nie była w stanie wynegocjować z Szepczącą Pustką przeprowadzkę do żłóbka na tym poziomie rozwoju kociąt. Liliowy upierał się, że dopóki dzieci nie nauczą się podstaw, nie mogą mieć żadnej styczności z potomkami Widma, bowiem "przesiąkną od nich złem".
Na dokładkę malce nauczyły się gadać, a ich ciekawość szła w parze ze szczerością, przez co musiała wieczorami przepraszać każdego kota, którego zdążyły nazwać "śmierdzącym", nie wiedząc, że to brzydko i ten, o kim mówią, ich słyszy, bo ich próby szeptania były za głośne, by móc w ogóle je tak nazwać.
Zapewniając swojej jedynej córce wieczorną kąpiel, powtarzała sobie, że chwila moment, a pójdą do kociarni i tam zazna spokoju, bo nikt nie będzie posyłał jej tych zmęczonych spojrzeń. Im więcej czasu spędzali w starszyźnie, tym bardziej czuła się, jakby sama się sypała. Szczególnie uciążliwe dla niej bywały bóle kręgosłupa, z którymi mimo wszystko borykała się od swojego treningu na stróża w Owocowym Lesie.
— Czemu te koty tu przychodzą? — Usłyszała niespodziewanie z pyska Kniejki, której wzrok zielonych ślepi został wbity wprost w nią.
Nie brzmiało to jak pytanie z kategorii męczących, które zaraz doprowadzi do dyskusji godnej wywołania wojny międzyklanowej. Przepiórka potrzebowała jednak chwili, by załapać, o co małej chodziło.
— Oh, z różnych powodów, Kniejko — odpowiedziała spokojnie. — Niektórzy przychodzą odwiedzić swoich bliskich — podała przykład. — Również przybywają tu uczniowie, którzy w obowiązkach mają wymienić starszym posłanie, albo przynieść posiłek.
Jaśniejsza szylkretka skrzywiła się lekko, marszcząc nosek z pewnym niezadowoleniem.
— A czemu ci bliscy nie mogą pójść ich odwiedzić poza nasze legowisko? — spytała. — I czemu sami nie mogą sobie wymienić posłania? I pójść po posiłek?
Przepiórczy Puch, choć w kwestiach wiary miała masę wątpliwości, poprosiła w głowie wszelkie górujące nad nią byty, by zaraz na każde swoje słowo nie słyszeć "A czemu nie tak? A dlaczego akurat w ten sposób?". Kocięca ciekawość bywała urocza, ale stanowiła też prawdziwy test dla jej cierpliwości.
— W Starszyźnie, jak sama nazwa wskazuje, znajdują się starsze koty. Nie zawsze mają już tyle sił, by móc robić te wszystkie rzeczy samodzielnie. Taka pomoc ze strony uczniów to też rodzaj docenienia i podziękowania za ich długoksiężycową pracę na rzecz klanu — wyznała.
— Jak długą? Tak długą, jak łapy taty? — spytała, spuszczając wzrok na własne kończyny.
Brązowawa mimowolnie zaśmiała się, co spotkało się z urażonym wzrokiem Kniejki. Ta wydawała się śmiertelnie poważna, poruszając ten temat.
— Znacznie dłuższą — odparła. — Nawet nie idzie wyobrazić sobie, jak długą. Nie martw się tym na razie, korzystaj z wolnego czasu na zabawie z braćmi, bo kiedyś możesz za tym wszystkim zatęsknić. No, chyba że będzie z ciebie pracowita pszczółka i spodobają ci się te wszystkie, uczniowskie obowiązki — stwierdziła, choć opieka nad córką uświadomiła ją, że ta do najaktywniejszych należeć nie będzie.

<Kniejko?>