BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

12 maja 2020

Od Bociana

Bocian nerwowo machnął ogonem. Każdy kto widziałby go w takim stanie, zdecydowanie domyśliłby się, że jeśli nie chce stracić uszu, lepiej się nie zbliżać. Kocurek ledwo potrafił utrzymać równowagę, co było niepodobne do tego zimnego osobnika. Zjeżył białą sierść na grzbiecie, gdy jego spojrzenie natrafiło na podobną do niego sierść. Członek Klanu Lisa, którego właśnie szukał, wychodził ze żłobka, z zadowolonym wyrazem pyska. Bocian poderwał się z miejsca, w kilku susach docierając do kocura i zagradzając mu drogę. Chmurka przeniósł na syna zaskoczony wzrok.
- Co jest? 
- Masz mi coś do powiedzenia, lisie łajno? - mruknął, mrużąc zirytowane ślipia. 
Oba kocury poruszały teraz ogonami po bokach, zdradzając narastające z każdym uderzeniem serca napięcie. Podobni do siebie, a jednak zupełnie różni, mogli w każdej chwili stoczyć ze sobą poważną kłótnię, co tylko dodawało goryczy sytuacji. 
- Chyba nie rozumiem. - mruknął Chmurka. - Znowu wstałeś lewą łapą, Bocianie? 
- Co robiłeś w żłobku? - ogonem wskazał wejście do kociarni. 
Żłobek budził w nim przyjemne wspomnienia. Wieczory, gdy był zwinięty przy brzuchu matki, powoli zasypiając w sen, słuchając jej niesamowitych opowieści, oraz poranki, kiedy to czyściła jego sierść, lub przynosiła zabawki. Wszystkie zachował, chowając je pod swoim mchem w legowisku uczniów. Bocian wiedział doskonale, że nie pozwoli nikomu skrzywdzić matki, jedynej istoty dającej mu bezpieczeństwo i do której miał szacunek. 
- Od kiedy muszę ci się tłumaczyć, synu? - zmrużył oczy w nieprzychylnym geście. - Odwiedzałem karmicielki. Dostarczyłem im pożywienia. Wolę nie mieć na pieńku z zastępczynią. 
Zielonooki wysunął pazury, które od razu wbił w ziemię. 
- A może przyszedłeś odwiedzić kochankę? - parsknął z kpiną. Zdziwione oczy ojca, tylko utwierdziły go w przekonaniu, że coś musiało być na rzeczy. - Jeden z bachorów jest do ciebie za bardzo podobny.
Chmurka zacisnął zęby. 
- Jedynymi grzdylami, które są moje, jesteś ty i twoi bracia. 
- Akurat. - wywrócił oczami. - Kłamiesz jak z nut, ojciec. To, że nie jesteś już z  matką, nie oznacza, że od razu możesz się miziać w krzakach z inną. 
Wojownik syknął pod nosem, widocznie zirytowany rozmową. Bocian nawet nie cofnął się o krok, pod jego twardym spojrzeniem, dalej pozostając w swojej pewnej pozycji. 
- Dyskusja zakończona. - fuknął Chmurka, wymijając syna, by skierować się do wyjścia z obozu, widocznie mając w zamiaru ochłonąć. 
Bocian wziął kilka głębokich wdechów, próbując się uspokoić, po tej całej nieprzyjemnej rozmowie ze staruszkiem. Trzepnął ogonem. Wstrętny kłamca! 
Wkroczył do żłobka, dalej mając okropny humor. Czujnym spojrzeniem przyjrzał się królowym, oraz ich kociętom. Dzieciaki Muszelki rozpoznał od razu i pokusił się nawet o powitalne machnięcie ogonem. Bachorów Puch nie miał jeszcze okazji poznać, jedynie zobaczyć, gdy Nostalgia kazała mu przynieść im jakąś złapaną wiewiórkę. Nie obchodziły go specjalnie. Ze zjeżoną dalej sierścią, skierował swe kroki w stronę Myszki. Czarna uniosła głowę, kiedy się koło niej zatrzymał i posłała mu spojrzenie, jasno dające do zrozumienia, że ma dać jej spokój. 
- Słucham. - mruknęła. 
Bocian wolał nie wdawać się w kolejną trudną rozmowę. Zamiast tego przyjrzał się dwójce kociąt, krzątających się przy brzuchu matki, w poszukiwaniu jak najlepszego miejsca, by zaczerpnąć posiłku. Podobna do Myszki samica, nawet go nie zaskoczyła, gorzej z białym wypierdkiem, który wręcz przywodził mu na myśl Chmurkę. Dokładnie tak, jak opisywał go Żuraw. 
- Lepiej ich pilnuj, Myszko. - mruknął, odpowiedz przeznaczoną jedynie do uszu karmicielki. - Nigdy nie wiadomo, gdzie czai się niebezpieczeństwo.
Ostatni raz przyjrzał się mysim bobkom, gotowy już wracać do siebie. Nie zwrócił uwagi, na leżącą gdzieś koło posłania nowej matki pożywienia. Dla niego był to w tej sytuacji nieistotny szczegół. Dalej nie lubił ojca, natomiast nowym maluchom zamierzał dać ostro popalić. 
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)