BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja eventu Secret Santa! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 15 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 maja 2020

Od Bociana CD. Czermienia

Walka była zacięta. Bocian nie dawał młodszemu żadnych forów, okładając go łapami i gryząc z całej siły. Smak krwi bardzo mu się podobał. Atakując Czermienia, czuł kolejny raz swoją władzę, to mu się podobało. Ponieważ przebywali poza obozem, nikt nie mógł im przerwać. Mógł sprawdzić umiejętności kocurka, przynajmniej nie okazał się mysią strawą. Duży plus. Wreszcie przygniótł go łapą do ziemi. Uniósł dumnie głowę.
- Przegrałeś, lisi bobku. - ogłosił zwycięsko.
- Było... fajnie - powiedział do kocura z uśmieszkiem czarny. - Wyglądasz śmiesznie - dodał, widząc stan Bociana.
Biały zastrzygł uszami. Czermień się uśmiechał? Aż tak mu się podobało okładanie po pysku? No, no, może z młodego jeszcze wyjdzie porządny, wojowniczy kot. Uniósł lekko końciki ust, zanim zdjął łapę z syna Muszelka. Usiadł, rozpoczynając wylizywanie sierść. Dawniej czysta biel, była teraz zabrudzona gdzieniegdzie krwią. To było jednak mało istotne. Prawdziwi wojownicy nie przejmują się wyglądem, a jedynie gdzie wbić pazury, by wywołać jeszcze większy ból u przeciwnika.
- A ty kiepsko. - odpowiedział biały, rzucając krótkie spojrzenie Czermieniowi.
- Powtórzymy to jeszcze? - czarny wreszcie uspokoił ciężki oddech i teraz usiadł, oczekująco wpatrując się w starszego kolegę.
- Z pewnością. - miauknął niemal natychmiast Bocian, co jego samego zdziwiło. - Ponownie dostaniesz po pysku, mysi bobku.
Wstał ze swojego miejsca, ogonem dając znać kocurkowi, żeby za nim ruszył. Droga powrotna do obozu minęła im szybciej. Wchodząc z powrotem do obozowiska, nie zdziwił go rozglądający się za synem Bursztyn. Wywrócił oczami. Pochylił się i szepnął do ucha Czermieniowi.
- Uważaj, twój staruszek ponownie prosi się o bęcki.
Bez dalszego kolejnego słowa, ruszył w stronę legowiska uczniów. Miał jeszcze sporo energii, warto było dać popalić swoim sługą. Znaczy bracią.
***
Od pamiętnej walki z Czermieniem, upłynęło już trochę czasu. Bocian skupił się na obowiązkach ucznia, pozyskujac kolejne warte zapamiętania umiejętności. Akurat tego dnia, wracał z polowania, z wiewiórką w pysku, którą miał zamiar odłożyć na stertę.
- Zanieś to do żłobka, lisi bobku.
Odwrócił pysk w stronę Nostalgii, zastanawiając się, czy mentorka żartuję. Po jej stanowczym spojrzeniu, domyślił się jednak, że mówiła poważnie. Mruknął coś pod nosem, kierując się ze swoją zwierzyną do kociarni. Przywołała u niego miłe wspomnienia, wtulanie się w futro matki, oraz poznawanie świata. Nie musiał się nawet rozglądać, by wiedzieć, w jakim kącie znajduje się legowisko której karmicielki. Z prawej strony było najcieplej, tak mu się przynajmniej zdawało. Rzucił wiewiórkę pod łapy zastępczyni klanu, nawet nie patrząc na jej bachory. Miał zamiar od razu opuścić żłobek i zrobić coś wartego uwagi, kiedy dopadł do radosny pisk jednego z mlekojadów Myszki. Spojrzał z niechęcią na białą kulkę, dreptającą z podekscytowania w miejscu.
- Czego? - mruknął, piorunując go wzrokiem. Jeszcze mu brakowało, żeby kolejny lisi bobek od Chmurki, zamierzał spędzać z nim czasem. Dalej nie wybaczył ojcu tego incydentu i za nic miał jego tłumaczenia.
- Ceesc, pobawis sie ze mną? - pisnął kocurek, ogonkiem uderzając niechcący siostrzyczkę, która jedynie na niego syknęła.
Bocian zmrużył oczy.
- Nie. - mruknął.
- Oh, a Cermien sie pobawi?  - biały wyglądał na zasmuconego odmową, ale mimo wszytko, brnął dalej. Albo mu się tak nudziło, ale był spragniony ostrych pazurów na swoim pyszczku.
Bocian wywrócił oczami. Nie rozumiał dzieci. Powędrował wzrokiem za spojrzeniem Koszatka. Czermień siedział niewiele odległości lisiego ogona  dalej. Chyba również był świadomy, że syn Myszki się w niego wpatruję.
- Ej, Czermień. - zawołał kocura, co spotkało się z piskiem podekscytowania Koszatka. Syn Pszczółki wywrócił oczami. - Masz kolegę.
Ogonem wskazał kocurka, teraz siedzącego zbyt blisko brata Wschodu. Niezadowolony odepchnął go łapą, przez co młodzik się wywalił na glebę. Niewzruszony, oczekiwał reakcji czarnego.


<Czermień?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)