Od Świerszczyka C.D Burzowej Łapy

Pora Opadających Liści chyliła się powoli ku końcowi. Robiło się coraz to zimniej. Mimo że niska temperatura nie była dla niego problemem, mrozy, które zdarzały się podczas nocy oraz rano, doskwierały mu. Szczypały go w łapy i nos, a wręcz czasami w ogóle ich nie czuł. Nie było to przyjemne i aby temu zaradzić, Świerszczyk wtulał się w Cętkowany Kwiat i rozpływał się w jej futrze do czasu, gdy na zewnątrz robiło się nieco cieplej, znośniej. Tego rana jego plan był ten sam… Dopóki w żłobku nie pojawiła się jego znajoma — Burza, nie, Burzowa Łapa. Kocur o białym futrze uśmiechnął się, a jego brązowe oczy zaświeciły się. Ten jeden raz był w stanie poświęcić swoje palce i nos i opuścić Cętkowany Kwiat na rzecz przywitania się z niebieską kocicą. Jej lakoniczna odpowiedź na jego pytanie nie usatysfakcjonowała go, lecz zdecydował się nie naciskać. Mogła być zmęczona lub po prostu jeszcze nie doświadczyła wszystkich uroków bycia uczniem i to było jak najbardziej w porządku. Innego dnia zapyta się o szczegóły, chyba że przed tym sam awansuje na to stanowisko.
— Och? A czy nie jesteś uczniem? Na pewno jest coś innego, co możesz robić zamiast zabawy ze mną… — miauknął z dozą niepewności, uciekając na chwilę wzrokiem na bok.
— Głuptasie! Chyba należy mi się odpoczynek po treningu, co? Wolę spędzić ten czas z kimś aniżeli siedzieć jak jakiś włóczęga w swoim legowisku.
W odpowiedzi Świerszczyk rozpromienił się.
— Okej! Ale najpierw powiedz mi o co chodzi ze sprzątaniem. Czemu dziadzio sam tego nie zrobi?
— Śpiewający Wiesiołek wyjaśnił mi, że z szacunku dla starszych, którzy od dawien dawna służyli w naszym klanie, powinniśmy o nich dbać. No i są starzy, więc trudniej im się poruszać — wyjaśniła. — Kiepska sprawa trochę, wiesz, bycie zniedołężniałym. Z drugiej strony chciałabym żyć jak najdłużej…
— Ja to bym chciał umrzeć jako wojownik w walce dla Klanu Burzy. To byłoby coś, nie? Wszyscy by mnie chwalili i pamiętali!
— Pfft! Ledwo co pozbyłeś się mleka z wąsów, a już myślisz o śmierci? Tak ci spieszno na drugą stronę? — zaśmiała się Burzowa Łapa.
Syn Orlikowego Szeptu zawtórował jej. Rzeczywiście był kocięciem, do tego czteroksiężycowym. Mimo to nie mógł powstrzymać się od uciekania w świat wyobraźni i przeżywania swojego wojowniczego życia. Od zawsze kończyło się ono heroizmem ze strony Świerszczyka — a to ratował swoją siostrę, przyjmując na siebie cios, a to zginął wraz z pokonanym przez siebie wrogiem… Myśl o byciu starszym i nie w pełni sił była dla niego przerażająca. Starał się więc nad tym nie dumać, rozpraszając się właśnie poprzez rozpatrywanie wielu scenariuszy jego przyszłości.
— Czego się już nauczyłaś? Mogłabyś mi pokazać, co umiesz? — zaproponował kocur o białym futrze.

< Burzowa Łapo? >