Od Barwinkowego Podmuchu CD Szczawiowego Liścia

Czarny kocur opuścił legowisku medyków z dziwną energią w sobie.
Skierował łapy w stronę stosu ze zwierzyną. Wziął stamtąd mech nasączony wodą. Trzymając roślinę, z której co chwila kapało parę kropel, ruszył z powrotem do legowiska medyków. Będąc parę kroków od wejścia, usłyszał głos liliowego, trochę ściszony, jakby mówił do siebie, a jednak dość wyraźny, by wojownik mógł usłyszeć.
- Jestem debilem. - Oznajmił wszech i wobec ten sam narcystyczny Szczawiowy Liść, jakiego Barwinek znał od kociaka.
Stanął na sekundę, by na pewno utwierdzić się w tym, co dotarło do jego uszu. Nawet jeśli nie wiedział, czemu liliowy zaczął siebie obrażać, nie oznaczało to, iż mógłby przepuścić taką genialną okazję do przytaknięcia mu!
- Jesteś - mruknął wesoło, uprzednio kładąc mech przy swoich łapach.
Szczawik podniósł jak poparzony głowę, a spanikowane spojrzenie spoczęło na starszym. Natychmiast jednak zmarszczył brwi, obrzucając go gniewnym wzrokiem pomarańczowych oczu.
- WYNOŚ SIĘ! - Wrzasnął zjeżony kocur, dziwiąc zarówno czarnego jak i medyka, który starał się nie mieszać w ich konflikty.
Barwinkowy Podmuch przez krótki moment patrzył na kocura, próbując zrozumieć, co tu właściwie zaszło. Uderzenie serca później czarny zmarszczył brwi, łapiąc szybko za przyniesiony mech i ciskając nim w Szczawika. Ten, zszokowany wodnym pociskiem zamknął się na chwilę. Gdy jednak dwa uderzenia serca później te same piękne oczy spojrzały na niego nieprzyjemnie, przebiegł po jego plecach niemiły dreszcz.
- Jeszcze pożałujesz! - Warknął młodszy.
Barwinek zacisnął zęby, wycofując się. Co mu jest? Dlaczego nagle zaczął się zachowywać tak ofensywnie!?
Czarny tego nie rozumiał, a z jakiegoś powodu pochmurniał.
- A chciałem być miły - szepnął do siebie, po czym odwracając się na pięcie, odszedł szybkim krokiem.

Maszerował przez terytorium klanu klifu cały najeżony. Dlaczego? Co znowu zrobił, że tamten wyładowuje swoją złość na nim? Przecież Barwinek jest do kochania!
Zacisnął powieki, stając w miejscu. Czy tamto przyjemne uczucie podczas ich rozmowy było wymyślone? Naprawdę z kocurem nie da się pogadać normalnie?
Wysunął pazury, zaraz  znowu je chowając. To mu nie pasowało. Chciał, by liliowy nadal się z nim kłócił. To było fajne! Miał zajęcie oraz jego uwagę, do tego było to satysfakcjonujące.
Przysiadł, oddychając głośno. Otworzył oczy, patrząc w niebo. Zaczynało się ściemniać, powinien zapolować tak jak miał to w planach.
Ruszył ponownie, zaczynając węszyć. Sprawę z liliowym postanowił na tę chwilę zepchnąć na tył łowy. Przecież miał inne koty poza nim! Łabądka i Tańczącą, tak, oni mu wystarczą. Nie potrzebny mu kocur, który nie docenia jego starań.
Parę minut później ruszył w pogoń za wiewiórką, która akurat zeszła z drzewa. W pewnym momencie wybił się z tylnych łap skacząc na zwierzątko, by zatopić w nim swoje kły.
Podniósł zdobycz, zaczynając kopać dla niej dołek. Wrzucił ją, i poszedł spróbować zapolować ponownie.

Złapał do wiewiórki jeszcze większą mysz, po czym złapał obie za ogony i zaczął wracać. Było już ciemno, a chłodny wiatr zmierzwił jego futro. Poczuł malutką chęć przytulić kogoś, ogrzać się wzajemnje, a gdy uświadomił sobie, iż nie robił tego kilkanaście, jeśli nie dłużej księżyców, posmutniał bardzo.
Czy on naprawdę był taki odpychający? Żałosny? Nawet Łabędzi Plusk miał kogoś, z kim mógł się tulić, a Barwinek nie chciał się pchać pomiędzy nich ze swoimi samolubnymi potrzebami.
Westchnął z ofiarami w pysku. Futro wiewiórki trochę łaskotało go w nos. Wszedł do obozu, a powitała go cisza. Spokojna, ale też samotna, wszechogarniająca. Był ciekaw, czy znajdzie miejsce do spania w legowisku, bo znając ich, pewnie zabrali te jego parę długości myszy.
Poszedł do stosu ze zdobyczami, kładąc je na ziemi. Wpatrywał się w nie dłuższą chwilę, dopóki silny powiew chłodnego wiatru nie przywrócił go do świadomości.
Pomyślał o Szczawiku. Nie kojarzył, by coś jadł, a znając go będzie zbyt dumny by poprosić kogoś o przyniesienie mu myszy. Sam zapewne też nie ruszył tyłka, będąc pod obserwacją medyka.
Złapał więc puchaty ogon wiewiórki, a jego łapy same zaniosły go do legowiska, gdzie przebywał wspomniany pomarańczowooki.
W świetle księżyca dostrzegł jego cień, oraz śmieszne futerko na uszach młodszego. Powoli, bardzo cicho i ostrożnie zrobił parę kroków. Stając przy wojowniku złagodniał. Przecież miał prawo się na coś zdenerwować, tylko czemu wyładował to na czarnym? Wojownik nie chciał się na niego złościć. Po prostu... próbował o niego dbać. Tak jak o pozostałych swoich kumpli. Barwinek nie miał rodziny, o którą mógłby się troszczyć więc przelewał swoje uczucia na to wąskie grono przyjaciół. Szczawik był dla niego rywalem, ale...jakoś tak...
Nie myśląc o tym dłużej, położył przy nim piszczkę uważając, by nie narobić hałasu.
- Będziesz miał śniadanie - szepnął, po chwili wychodząc.
Poszedł do legowiska wojowników, odnajdując mały kąt, w który wcisnął swoje masywne ciało. Zapomniał o tym, że był głodny, odpływając do krainy snów.

Nazajutrz podniósł się z zupełnie nową energią. Czuł się zregenerowany i gotowy by komuś zrobić na złość! Wstał, przeciągnął się, ale gdy poszedł do legowiska medyków, nie zastał tam młodszego.
- Pozwoliłem mu już wrócić do obowiązków - powiedział do niego Sokole Skrzydło, na którego głos się wzdrygnął. - Martwisz się o niego? Jak słodko!
- N-nie słodko! - Burknął czarny, wycofując się.
Uciekł czym prędzej, w głowie notując, by uważać następnym razem na ciekawskiego medyka.
Rozejrzał się po obozie, nie dostrzegając nikogo znajomego. Łabędzi Plusk pewnie poszedł na patrol, Tańcząca może na polowanie, ale ten gnojek Szczawik gdzie się zmył?
Zmrużył oczy, prychając. Po co on się w ogóle martwi? Jak będzie głodny to wróci, a wtedy czarny będzie mógł mu skopać miękkie futro. Właśnie, skoro o głodzie mowa - pora na śniadanko!

Nieco później ponownie wpuścił na swój pyszczek zawadiacki uśmiech, wychodząc z obozu. Nie musiał maszerować długo, by dostrzec patrol, albo grupę łowiecką. W każdym razie był w niej poszukiwany przez niego kocur z problemami żołądkowymi. Znaczy już wyleczonymi.
Ruszył w ich kierunku, powoli się skradając. Dostrzegł też Lwią Grzywę oraz ucznia liliowego.
Zrobił parę bezgłośnych kroków, by, gdy był wystarczajaco blisko wyskoczyć z krzaków z bitewnym wręcz okrzykiem.
Dostrzegł minę przerażonego prawie na śmierć uczniaka, oraz udających, że ich to nie ruszyło wojowników.
- Ha! Mam was! - Miauknął wesoło, patrząc po nich.
Kiedy nie dostał porcji uwagi od swojego rywala, naburmuszył się. Szczawiowy Liść odwrócił łeb w drugą stronę. No jak to? Co to za odwracanie wzroku?? Tak nie można przecież!
- Przeraziłeś się na śmierć- zwrócił się do ucznia. - I czego cię ten gnojek nauczył, że tego się wystraszyłeś?
Próbował sprowokować młodszego, wciąż bez skutku. Machnął zdenerwowany ogonem. Tracił powoli cierpliwość, a nie miał jej dużo.
- Do ciebie i tych żartów chyba nigdy się nie przyzwyczaję - mruknął Lwia Grzywa, liżąc zjeżone nieco futro na boku.
- Dzięki~ mruknął zadowolony odrobinę czarny.
Ponieważ nie dostał tutaj dość atencji, postanowił poszukać innych kozłów do zabawy. A może rodzeństwo tego gnojka? Przecież z nimi jest największa zabawa!
- Ej Szczawik! - Zaczął, ale ten ponownie go zignorował. Barwinek zmrużył oczy. - Gdzie twoje rodzeństwo?
Kiedy przez dłuższy czas nie odpowiadał, zrobił to Kasztanowa Łapa.
- Pewnie są na treningu - oznajmił.
- Dzięki, ty jesteś wychowany i taki pomocny, nie to co on - rzucił, ogonem wskazując na liliowego. - Do tego uroczy!
Mógł przysiąc, że usłyszał od mentora ucznia warknięcie. Po chwili jednak odwrócił się i uciekł na przeszukiwanie terenów klanu klifu, by stroić innym żarty. Kiedy wpadnie na kolejny genialny pomysł, jak zdobyć atencję Szczawika, znajdzie go i zrealizuje. Jeszcze zobaczy czym kończy się ignorowanie Barwinka!

<Szczawiczku💙? Jak ty mogłeś go zignorować>