BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

08 listopada 2023

Od Śnieżnej Łapy CD. Jutrzenkowej Łapy (Zarannej Zjawy)

 Niedługo po ceremonii Śnieżka, Pora Nagich Drzew

Był bardzo ciekawy, co będzie dziś robić na treningu. Koszmarny Omen nie chciał powiedzieć mu co będą robić. Czekali w lesie, a Śnieżna Łapa próbował jak najszybciej wydobyć ze starszego kocura jakichkolwiek informacji, na temat treningu. Ten jednak nic nie powiedział i kazał uczniowi czekać. W końcu zza drzew i warstw śniegu wyłoniły się dwie postacie. Śnieżek znał tylko jedną z nich. Na samo wspomnienie tego co zrobił Jutrzenkowej Łapie, lekko się cofnął. Był to jego najlepszy żart, ale potem nieco żałował. Słyszał, jak inne koty w legowisku później jej dokuczały. Doskonale wiedział, jak się czuła wtedy starsza kotka, przecież miał tak samo z matką i siostrą. Przełknął głośniej ślinę. Co miał niby robić na treningu z nią? Nie chciał jeszcze bardziej zniszczyć jej samopoczucia. 
— Dzisiaj będzie trening walki. — oznajmiła mentorka Jutrzenkowej Łapy. Walka? On, dopiero co mianowany uczeń, z nią, uczennicą, która mogłaby być już wojowniczką! Śnieżna Łapa spojrzał na uczennicę. Widział, jak ta się zjeżyła. To było dziwne, w końcu to ona dłużej trenowała. Czyżby nie umiała najprostszej rzeczy, jaką jest walka? W końcu spojrzała na niego i stanęła naprzeciwko. Kocur napiął wszystkie mięśnie. Musiał pokazać się z jak najlepszej strony, zwłaszcza że chciał zostać mistrzem. Lecz mimo twarzy bez emocji, w głowie kłębiło mu się tysiąc myśli. Nie chciał znowu jej wystraszyć. W tym przypadku wiedział, że przesadził ze swoim żartem i nie chciał tego powtarzać. Stali tak w bezruchu. Śnieżna Łapa w końcu zrozumiał, że Jutrzenka czeka na jego atak. Szybko więc przybrał pozycję, odpowiednią do walki. Odczekał chwilę i skoczył na Jutrzenkową Łapę. Ta jednak zrobiła unik i odsunęła się od kocurka. Szybko i sprawnie unikała jego dalszych ciosów. Kocur zaczął tracić siły. Już wolniej przebierał łapami, a jego uderzenia nie były już celne. Mimo braku sił skoczył po raz kolejny i tym razem uczepił się futra na grzbiecie kotki. Automatycznie wysunął pazury, by lepiej złapać równowagę. Wbił je w grzbiet Jutrzenki, a ta zaczęła zrzucać go z siebie. Pazury zaczęły zjeżdżać, tworząc zadrapania. 
- To b-boli! - usłyszał głos Jutrzenki, więc szybko się puścił. Niezgrabnie wylądował na ziemi. Mentorka Jutrzenkowej Łapy i Koszmarny Omen szybko podbiegli do dwójki uczniów.
- Czemu przestaliście? - zapytał jeden z nich, ale Śnieżek nie mógł się skupić na ich głosach. Jego wzrok był utkwiony w wysuniętych pazurach. Jak mógł to zrobić? To nie było zamierzone! Nie wiedział, co ma powiedzieć. Na jego pazurach znajdowało się trochę krwi. Niewiele, ale jednak. Spojrzał z przerażeniem w oczach na Jutrzenkę. Krew z zadrapania widniała na jej grzebiecie, a ciepłe łzy spływały jej po policzkach. Wszystkie koty spojrzały w jego stronę. Coś zaczęli do niego mówić, Śnieżek jednak nie mógł się skupić. Nigdy nie sądził, że zrobi coś takiego, a zwłaszcza na treningu! Ona przecież nic nie zrobiła. Poczuł, jak ktoś łapie go za futro i gwałtownie ciągnie w drugą stronę.
- Co ty zrobiłeś? To przecież tylko trening, a nie prawdziwa walka! - powiedział ostro Koszmarny Omen - Znasz zasady, wiesz, że nie możesz używać pazurów! 
- Ja... Nie... To nie tak... - zaczął się tłumaczyć, ale sam nie wiedział, co powiedzieć. Starszy kocur miał rację. To była jego wina. Jego błąd. Jego kolejny błąd. Chciał się teraz schować, gdzieś uciec, daleko stąd. Nie chciał wracać do obozu. Wiedział, że tam o wszystkim dowie się Ważkowe Skrzydło, wiedział, że Koszmarny Omen wymyśli mu jakąś karę, że Jutrzenkowa Łapa będzie musiała siedzieć u medyka. I to wszystko jego wina. 
- Ja nie chciałem - powiedział w końcu - To był w-wypadek... Naprawdę.

<Jutrzenko? Wybacz proszę>
[570 słów]
[Przyznano 11%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)