BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

09 stycznia 2021

Od Zgubionej Duszy CD Zimorodkowego Blasku

Z zaciekawieniem wsłuchiwała się w jego słowa, choć lekko wątpiła w możliwość dokonania czegoś takiego.
 - A byłbyś w ogóle w stanie powalić sam taką sarnę? – spytała niepewnie. Nigdy nie widziała w życiu tego stworzenia. Z opisów innych kotów wiedziała tylko, iż jest brązowa, duża i ma kopyta.
 - Pewnie tak – odparł spokojnie. Zgubiona Dusza stwierdziła, że skoro tak mówi, to ma pewnie rację. Było jej trochę głupio z powodu nie złapanej zdobyczy, podczas gdy kocur mógł już się pochwalić ładną wiewiórką. Zaczęła rozglądać się za czymś, co mogła by grzecznie zabić i zanieść do obozu. Ich okolica wydawała się opustoszała względem zwierzyny, więc zdecydowali się pójść trochę dalej. Zimorodkowy Blask niósł swoją ofiarę w pysku, a jej bezwładne ciało kołysało się na boki, w szczególności rudy, puszysty ogon. Ich kocie łapy wciąż pozostawiały wyraźne ślady w śniegu, a dzięki temu, iż aktualnie nie zanosiło się na opady, ich droga powrotna była bardzo widoczna. Omal nie zaszli do terenów Klanu Nocy, więc kawałek przed granicą wykonali zwrot w prawo, zataczając pewne kółko wokół lasu.
 - Coś pusto tu dzisiaj – mruknęła cicho kotka, zawiedziona, że mają pecha co do ilości zwierząt.
 - Tam coś jest! – rzucił niespodziewanie niebieski, na co ta podskoczyła, zaskoczona jego nagłą reakcją. Powędrowała wzrokiem w tą samą stronę co on i dostrzegła rude stworzonko. Kolejna wiewiórka, przy której mogła się wykazać. Kocur dał jej szansę na zapolowanie, więc stwierdziła, że i ona musi coś zdobyć, by nie wracać do obozu z pustymi łapami. W głowie powtarzała sobie obraz polującego Zimorodka, przez co wbiła swe spojrzenie w drzewo i przypomniała sposób, w jaki się od niego odbił. Nie wiedziała, czy sama była na tyle zwinna, a jednak spróbowała to wykonać. Na ugiętych łapach przyczaiła się. Ruda istota kręciła się po środku, przez co Zguba nawet nie wiedziała, gdzie się przygotować, by być w jak najlepszej pozycji. W końcu jednak zwierzę skręciła do najbliżej znajdującego się niej okazu flory. Szylkretka postanowiła od razu przejść do działania, przyspieszając. Nie udało jej się skoczyć w stronę drzewa i od niego odbić, lecz w porę zahamowała i łapą przygniotła stworzenie do ziemi, pozbywając go ostatniego oddechu. Poczuła ulgę, wiedząc, iż coś jej dzisiaj wyszło. Nie była to może najzgrabniejsza i najskuteczniejsza metoda polowania, ale skoro się udało, to może uznać dzień za udany.
 - Nie jest jeszcze ciemno, możemy jeszcze trochę poszukać – stwierdziła do zbliżającego się w jej stronę kocura. Ten kiwnął łebkiem i pogratulował jej zdobyczy. Ledwo przeszli parę kroków, a ujrzeli w puchu dziwnie, okrągłe ślady. Zimorodek uparł się, by za nimi pójść, jednak  te urwały się dosyć prędko i tyle było z ich poszukiwań ciekawego zwierzęcia.
 - Kurczę, byłem pewny, że to sarna – oświadczył kocur.
 - One w ogóle żyją w tym lesie? – spytała Zguba, spoglądając na płaski śnieg przed nimi, na którym nie widać było jakichkolwiek oznak życia.

<Zimorodkowy Blasku?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)