Była pewna, że siostrze nie uda się pokazać coś lepszego. I w jakimś stopniu miała rację. Dymna próbowała zranić w jakikolwiek sposób kamień, a jedyne, co jej się udało, to co najwyżej pazury połamać. Niemal od razu wybuchnęła głośnym śmiechem.
— I co to miało być!? — krzyknęła, dławiąc się śmiechem. Może i Śnieżynki nie lubiła zbytnio, to jednak potrafiła ją doprowadzić do śmiechu.
Ucichła, kiedy dostrzegła, że dymna odwraca się do niej tyłem, i zaczyna odchodzić. Pręgowana położyła uszy po sobie. Oczywiście, że nie mogła sobie odpuścić uszczypliwych uwag.
— Obraziłaś się? No weź, taka "wielka, odważna" Śnieżynka została urażona? — mruknęła. W jej głosie wyraźnie dało się usłyszeć to, że Sen sytuacji nie brała nie poważnie, a bardziej jako zabawę i okazję...do drwin. Brak reakcji ze strony siostry jeszcze bardziej ją nakręcił. Uniosła ogon, po czym w kilku podskokach znalazła się przy Śnieżynce.
— Wiesz, siostra, ja Ci mogę pokazać, jak być taka super, jak ja — zaczęła. — Ale pamiętaj, że nigdy nie będziesz lepsza ode mnie. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę. — dodała, trzepocząc rzęsami. Chciała być pewna, że w ten sposób nie spowoduje, że Śnieżynce podniesie się jeszcze bardziej samoocena. W jakiś sposób, martwiła się o siostrę. Bo wiedziała, że jak zawsze będzie tak reagować, to zbyt dobrze się to nie skończy.
***
Pewnym siebie krokiem weszła do obozu. Z jej pyska zwisała mysz. Była to jej pierwsza zdobycz, z której była dumna.
Postanowiła, sama z siebie, że zaniesie ją do medyków. Pożegnała się więc ze Skalnym Szczytem, kolejno drepcząc w tamtym kierunku. Po wejściu do środka uderzył ją ostra woń ziół. Jak ona tu wytrzymywała? Upuściła piszczkę na ziemię, rozglądając się wokół.
— Ośnieżona? Jesteś tutaj może? Przyniosłam zwierzynę. Tobie, Deszczowej Chmurze i Potrójnemu Kroku. — powiedziała głośno, po czym zamilkła. Chciała zacząć, hm, spokojnie? A raczej w taki sposób, by dymna nie pomyślała, że przyszła tu dla przymusu.
<Ośnieżona Łapo?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz