BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

24 października 2021

Od Rudzikowego Śpiewu CD. Rozżarzonego Płomienia

Serce biło mu z ekscytacji na samą myśl o kolejnym spotkaniu z rudym przyjacielem. Stało się to dla niego rutyną, bo z każdej schadzki przy granicy, wracał z uśmiechniętym wyrazem pyska, choć zawsze przychodziło mu się przed kimś usprawiedliwiać z dłuższej nieobecności. Nauczył się, by zawsze przyciągnąć do obozu, chociaż ze dwie piszczki, jako alibi dla samotnego polowania. Wiedział, że powinien się pilnować i zachować ostrożność, bo nie był ani trochę gotowy z usprawiedliwiania wrogiego zapachu na futrze. A Zbożowa Gwiazda pomimo okazania mu tak dużej ilości dobroci, mogłaby nie być zbyt pozytywnie nastawiona do tej konkretnej sprawy.
Spojrzał w stronę polany, a jego łapy same wręcz rwały się do wędrówki. Uderzył zniecierpliwiony ogonem o suchą ziemię, wzbijając do góry kurz. Czekał, jak w obozie zrobi się puściej, by móc w spokoju opuścić te tereny, bez zwracania na siebie czyjejkolwiek uwagi. Nawet niemiłosiernie dręczące ciepło nie przeszkadzało mu, by uparcie stać w bezruchu. Stan wody w rzece uległ spadkowi i dla ich klanu oznaczało to pewne zagrożenie, bo łapanie ryb okazywało się coraz trudniejsze. Rudzik jako fanatyk pływanie jeszcze bardziej narzekał na obecną pogodę. Na lądzie szło mu dobrze, ale nie tak wspaniale jak to miało miejsce przy brzegu.
Na moment jego pesymizm zawieruszył mu w głowie, jednak szybko zastąpiła go pocieszająca myśl o przyszłych chwilach, które spędzi z bliskim mu kocurem. Żar był nietypowym osobnikiem, ale nawet jego przekonanie o wyższości rudych nie zniechęcało młodego wojownika. Zbyt wiele mu zawdzięczał, aby zerwać z nim kontakt. Coraz lepiej cętkowanemu szło budowanie pewności siebie. Oczywiście duży wpływ na to miał i Niezapominajkowy Sen, aczkolwiek w tym momencie dla niego liczył się burzak.
Uradowany zaistniałym spokojem zerwał się z miejsca, gotów biec co sił w kończynach. Ślepia błyszczały mu z podekscytowania, a uszy drżały w rytm uderzeń serca. Ryzykował wiele, ale szczęście było tego warte. Niemalże przekroczył granicę obozu, gdy czarna sylwetka zastąpiła mu drogę. W ostatniej chwili zahamował, omal nie uderzając z impetem w żywą przeszkodę.
- Dokąd to ci tak spieszno? - pogardliwy głos Ognistego Języka przeszył go na wylot, pozostawiając w ciele uczucie lodowatego zimna. - Do dziś nie raczyłeś mi podziękować, tchórzu - wycharczał, prostując się z dumą i próbując zmierzyć z góry byłego ucznia. Problem był taki, że Rudzikowy Śpiew okazał się wyższy, jednak jego zgarbiona sylwetka i położone nisko uszy, pozwalały ciemniejszemu poczuć się lepiej.
- Z-za co m-miałem c-ci dziękować? - wykrztusił zaskoczony, rozszerzając z przerażenia ślepia. - Nic ci nie jestem winien! - zapiszczał.
- To dzięki mnie cokolwiek umiesz i zostałeś mianowany! To ja cię wszystkiego nauczyłem, a ta żałosna kreatura jedynie dopełniła moją ciężką pracę. Skandal! - podniósł głos, licząc na zwrócenie czyjejś uwagi. Wojownicy mieli w zwyczaju ignorować jego marudzenie, toteż ci, co znajdowali się w obozie, jedynie odwrócili głowy w zupełnie innym kierunku.
- Nieprawda - natychmiastowo zaprzeczył. - P-przez c-ciebie ciągle s-się bałem! T-to inni mnie wszystkiego n-nauczyli - uznał. - W tym nie ma żadnej twej zasługi. T-ty n-nawet n-nie z-zasługujesz n-na u-ucznia - dodał odważniej.
Widząc wściekłe spojrzenie czarnego, zestresował się, bo trafił najpewniej w jakiś słaby punkt kocura. Niemalże widział już, jak ostre pazury ponownie przecinają mu pysk, pozostawiając po sobie kolejną, paskudną bliznę. Przez głowę przemknęła mu pewna myśl, zbyt szybka, by ją pochwycić. Póki starszy osobnik nie przekracza jego przestrzeni osobistej, nie wiele mu groziło i sam nie musiał atakować.
- Jestem od ciebie znacznie le...
- Nie mam na ciebie czasu- przerwał mu szybko rudy, powoli cofając się w stronę wyjścia z obozu. - Mam ważniejsze rzeczy do roboty. I ż-żadna z nich n-nie d-dotyczy ciebie! - stwierdził hardo, nim ten posłał mu mordercze spojrzenie.
Cętkowany czuł dumę. Nie zacinał się tak w czasie rozmowy z jego głównym niszczycielem dzieciństwa, ale i zebrał w sobie motywację do dalszego dbania o swoją pewność siebie. Postawił się temu tyranowi, a teraz dobra energia wypełniała go od czubka głowy, aż po kraniec ogona.
W połowie drogi przystanął i upewnił się, czy czarny w szale złości nie ruszył za nim. Sekret spotkań kocura musiał pozostać tajemnicą, bo gdyby wyszło to na jaw, klan mógłby go uznać za zdrajcę, na bieżąco przekazującego ich problemy i słabości wrogom. Nie robił tego, ale wiedział, że mało kto by mu wierzył, gdyby ktoś go teraz przyłapał.
Widząc, że jest bezpiecznie, ponownie rzucił się biegiem do wyznaczonego miejsca. Będąc blisko, dostrzegł już rudą plamę, siedzącą na polanie i wpatrującego się w przybyłego z ulgą. Z każdym odbiciem poduszek o podłoże, niewyraźne kształty nabierały formy smukłego kocura.
- A już myślałem, że coś się stało i nie przyjdziesz - zaczął Rozżarzony Płomień, na co Rudzik pokiwał głową na boki.
- Wszystko j-jest w j-jak n-najlepszym porządku! T-to znaczy, n-nie uwierzysz, co się stało!- kontynuował przepełniony ekscytacją. Widząc skupienie na pysku Burzaka, stwierdził, że może mu się pochwalić. - M-mój były mentor, ten g-głupi, co ci o nim opowiadałem, zatrzymał mnie przed przyjściem tutaj i z-zaczął g-grozić. A-ale t-tak m-mu p-powiedziałem, ż-że się zdziwił i d-dał mi s-spokój! - wymamrotał pospiesznie. - R-rozumiesz to? O-odważyłem się postawić jego... - urwał, zastanawiajac się, jakie słowo może usatysfakcjonować rozmówcę - ...głupiemu pierdoleniu, a on był w t-takim szoku, że nic nie powiedział.
Nie był w stanie opisać tego wspaniałego uczucia zwycięstwa. Okrążał zadowolony towarzysza, oczekując jego aprobaty bądź jakiegoś wsparcia odnośnie tego, jak następnym razem mógłby wypaść lepiej. Rudzikowy Śpiew był w bardzo dobrym nastroju i z tego powodu nie zauważył momentu, w którym poplątały mu się łapy i poleciał w bok, wprost na Rozżarzonego Płomienia, przewalając przy tym siebie i go na ziemię.
Momentalnie ogarnęło go zażenowanie, gdy pysk zatopił mu się w rudym futrze kocura. Fala zawstydzenia zalała go w całości, a spanikowany dopiero po paru sekundach odskoczył od towarzysza, kuląc się z powodu złości na własną niezdarność. Musiał odrzucić rodzącą się z tyłu głowy myśl, jak ciepły był rudzielec.
- Przepraszam, przepraszam, przepraszam - jęczał przerażony Rudzik. - Nie chciałem, naprawdę! Przepraszam! P-pobrudziłem cię? O-oj, g-głupie p-pytanie. J-jesteś c-cały w piasku - westchnął, niepewnie wystawiając łapę i strzepując drobinki brudu z boku leżącego kocura.

<Żar?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz