Od Brzoskwiniowej Łapy CD. Jesionowej łapy

– Zaatakowali? Ot tak sobie? – zapytała, rozszerzając oczy w kolorze mlecznej czekolady ze zdumienia. – Dla zabawy? Wiesz, to nie jest zbyt fajne. 

Kocurek pokręcił głową.

– Klany nigdy nie atakują dla zabawy. Musieli mieć jakiś powód, ale ja go nie znam.

Brzoskwiniowa Łapa spojrzała na płowego mentora, który, w plątaninie własnych łap, starał się odnowić znaczenia. Kremową zawsze zastanawiało, jak ten kot nie wpadł jeszcze w jakąś głęboką norę. Z jego wyczuciem równowagi… A nie, kim ona była, żeby kogokolwiek oceniać na tej płaszczyźnie. Sama miała krótkie jak gąsienica łapki (o czym jej ukochana mentorka uwielbiała jej przypominać) i, prawdę mówiąc, nie opanowała jeszcze tak zbyt dobrze tej skomplikowanej sztuki jaką było skakanie. I bieganie. I cho…

– Chosmy jus – wyseplenił Biały Kieł, końcówkę ogona przyjaźnie kładąc na barku swojego ucznia.

Perspektywa spotkania swojej mentorki w obozie ani ociupinkę nie poprawiła jej humoru. Ciekawe, czy Śledzik znowu każe jej sprzątać u Ognistego Kroku. Perspektywa sprzątania „nieczystości” przez całe najbliższe popołudnie… Brzoskwiniowa Łapa wykrzywiła się i zaryła pazurami w ziemi. Jesionowa Łapa nie mógł nie dostrzec tej gwałtownej zmiany nastroju.

Chociaż, prawdę mówiąc, wolała taką „brudną robotę” od wszelkiego rodzaju aktywności fizycznych, których nienawidziła. No, polowanie dało się jeszcze przełknąć. Tak, tak, polowanie lubiła. Nawet tak lubiła-lubiła. Zresztą, czym ona się przejmowała? Śledziowe Futro z całą pewnością znajdzie jej taką rozrywkę, że nie będzie się nudziła.

***

Szylkretowa pointka docisnęła swoją uczennicę do ziemi. Brzoskwiniowa Łapa zdążyła jeszcze pisnąć bezradnie jak kocię (do którego, patrząc na rozmiary, była dość podobna). Zaczęła się wiercić, bezradnie starając się wyrwać swojej „oprawczyni”. Śledziowe Futro przytrzymywała ją ze schowanymi pazurami, a Brzoskwiniowa Łapa nie była w stanie sobie wyobrazić, jak wyglądałaby konfrontacja z przeciwnikiem podobnych wielkości w realnej walce. Śledziowe Futro posłała terminatorce kolejne znudzone spojrzenie (ostatnimi czasy było ich dość sporo).

– Wysil mózgownicę – warknęła sarkastycznie wojowniczka Klanu Nocy, mocniej dociskając Brzoskwinię do ziemi. – Skoro nie możesz pokonać mnie siłą, użyj swojej zwinności i szybkości.

Kolejne dociśnięcie do ziemi zadziało na Brzoskwiniową Łapę tak, jak płachta działa na byka. O nie, nie pozwoli się już dłużej upokarzać. Nie będzie bezsilnie i bezradnie wykonywała poleceń ambitnej mentorki. Pokaże, że potrafi. Że nie jest taka bezużyteczna, na jaką wygląda. W przypływie siły odepchnęła łapę Śledzia, używając mięśni, których istnienia nawet nie podejrzewała. Rzuciła się na kocicę i potoczyły się kilka metrów, splecione w kulę sierści i pazurów. Gdy owa kula się zatrzymała, Brzoskwinka zaciskała niewielkie szczęki na szyi Śledziowego Futra, zabawnie dyndając. 

– Dobra, khe khe, złaź już – warknęła pointka, potrzaśnięciem łba zrzucając uczennicę na ziemię.

– Tak może być. Może coś z ciebie będzie. Resztę dnia masz wolną.

***

– Cześć, Jesionowa Łapo! – na grzbiecie czekoladowego kocurka wylądowała kula biało-kremowej, puchatej sierści. Owa kula zadbała o to, by Jesionek leżał na ziemi, pozbawiony tchu. 

– Śledzik powiedziała, że zostanę wspaniałą wojowniczką! – pisnęła, leciutko wyolbrzymiając przekaz mentorki. Dopiero teraz zauważyła, że Jesionowa Łapa jakoś tak dziwnie charczy. Z zakłopotaniem wstała. Uśmiechnęła się do ucznia niewinnie. No, pogratuluje jej czy nie?

<Jesionowa Łapo?>