BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

29 sierpnia 2021

Od Bluszczowego Pnącza CD. Wrzosowej Łapy(Wrzosowej Pogoni)

Jak co wieczór obchodził obozowisko, zbierając rosnące blisko zioła i obserwując uważnie klanowiczów, czy aby na pewno nikt nie ukrył przed nim problemów zdrowotnych. Zdarzali się już bowiem tacy, którzy wstydzili się bycia chorym i nie przyznawali się, a potem na siłę trzeba było ich ciągnąć do legowiska medyków. Niektórzy bywali wtedy już w poważnym stanie i na ratowanie takiego uparciucha było mało czasu. Dosłownie tkwili krok od śmierci.
Kątem oka spojrzał na zebraną niedaleko stosu ze zwierzyną gromadę wojowników. Z ich strony dochodziły wesołe śmiechy i pomrukiwania, co świadczyło o tym, iż dobrze się bawią. Bluszczowe Pnącze na sam widok uśmiechnął się łagodnie. Dobrze, że niektórzy wciąż mają powody do szczęścia i nie chodzą z ponurymi wyrazami pyska.
Jedna z nich, najmłodsza, wydała mu się być bardziej znajoma.
Od razu zdał sobie sprawę, że to Wrzosowa Łapa, uczennica jego brata. Srocze Pióro czasami wspominał mu o swoich treningach i dumie z podopiecznej. Co prawda teraz jest zakochany, ale wciąż zapewne pełnił rolę dobrego mentora.
Stojącą nieopodal burą znał również z jej częstych odwiedzin u Firletkowego Płatka. Kotki wydawały się mieć naprawdę dobre relacje i Bluszcz zaczął zastanawiać się, czy Wrzos zdążyła z nią porozmawiać, nim ta całkowicie zamknęła się w sobie i skryła wśród starszych.
Westchnął przelotnie i zawrócił ze swoim zbiorem do legowiska.

***

Z zainteresowaniem przyglądał się zebraniu klanowemu. Znów widział Wrzosową Łapę, która stanąwszy przed Miętową Gwiazdą, miała przejść mianowanie na wojownika. Nie wyglądała na bardzo zestresowaną, ale z jego miejsca trudno było mu to ocenić.
Zmrużył oczy, patrząc na lidera. Ostatnimi czasy miał dziwne wrażenie, że widzi rudego częściej, niż to w ogóle możliwe. Zdecydowanie było z nim coś nie tak, aczkolwiek ten swoje przeżył i mógł nie czuć się najlepiej.  Liliowy chętnie zaoferowałby mu coś na uspokojenie, ale kocurowi z takim charakterem może być ciężko jakkolwiek pomóc.
Poczekał do końca ceremonii i zawrócił do legowiska. Rozejrzał się i ziewnął, czując, jak ogarnia go lekkie zmęczenie. Przy okazji zmiótł ogonem idealnie posegregowane stosiki z medykamentami. Zioła walały się dosłownie wszędzie, a on niemrawo zaczął przekładać je na właściwie miejsce.
Bursztynowy Pył poszedł po brakujące korzenie łopianu, podczas gdy Bluszcz próbował naprawić sytuację. Nie był na siebie zły, jego spokój jak zawsze wysuwał się na pierwszy plan. Sam nabałaganił, to teraz musi posprzątać.
Spostrzegł, że kilka roślinek znalazło się poza leżem. Z westchnięciem pomaszerował w stronę wyjścia, gdy nagle pewna futrzasta istotka zaczęła zbierać jego zguby, a po chwili skierowała się z nimi do środka. Omal nie zderzyła się z Bluszczem, stojącym w przejściu.
- Przepraszam – miauknął pospiesznie, wycofując się i dając kotce przejść. – Dziękuję, że je pozbierałaś i przyniosłaś. Trochę mi się nabałaganiło – przyznał z zakłopotaniem.
- Cieszę się, że mogłam pomóc – odparła bura.
Zapanowała między nimi niezręczna cisza. Van nie wymagał od nikogo aktywnej rozmowy, więc nie narzekał na moment spokoju. Rozglądał się po wnętrzu legowiska, zastanawiając się, czym może zainteresować kotkę.
- Gratuluję nowego imienia, Wrzosowa Pogoń. – Uśmiechnął się lekko i westchnął. – Byłaś blisko z Firletkowym Płatkiem, prawda? Z pewnością wspominała ci o wielu roślinach i ich właściwościach. Nie chciałabyś może pochwalić się tym, co już wiesz? – spytał, ochoczo pacając stosik maku. – Chętnie opowiem ci o paru ziołach, o których możesz jeszcze nie wiedzieć. Nawet wojowniczce taka wiedza może się nieraz okazać przydatna i uratować życie w sytuacji kryzysowej – stwierdził, posyłając w jej stronę łagodny uśmiech i patrząc na nią troskliwie, chcąc zakomunikować, że wciąż jest tu mile widziana, a jej pomoc na pewno im się nieraz przyda. 

<Wrzos?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz