BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 sierpnia 2021

Od Wrzosowej Łapy CD. Sroczego Pióra

Sunęła cicho między krzewami, tak, jak uczył ją Srocze Pióro. Kocurowi brakowało odwagi, jednak nauczył ją wiele, za co była mu niezmiernie wdzięczna. Wiedziała, że z każdym treningiem zbliżała się do dnia mianowania. Z początku niewielkimi krokami, teraz już długimi susami - coraz bliżej mety. Suche paprocie poruszyły się delikatnie, a jej nos podrażnił przyjemny zapach żyjącego jeszcze gryzonia. Jej źrenice zwęziły się, skupiając ostry wzrok na myszy. Drobny gryzoń skubał ziarenko, a jego drobne wąsiki poruszały się delikatnie. Nosek najpewniej wyłapywał różne zapachy, jednak kotka stała pod wiatr, dzięki czemu polna mysz nie miała szansy jej wyczuć. Ani zobaczyć. Jej bure futro wspaniale maskowało się wśród leśnego poszycia, kamuflując delikatną sylwetkę Wrzosowej Łapy. Spięła mięśnie, położyła po sobie uszy i po krótkim wdechu skoczyła ku gryzoniu. Jej pazury przygwoździły go do ziemi, zamykając w niewielkiej pułapce. Dreszczyk podekscytowania z udanych łowów przebiegł po jej grzbiecie. Zakończyła życie stworzonka szybkim przegryzieniem karku. Jej zęby naruszyły naczynia krwionośne zwierzątka, przez co poczuła metaliczny smak krwi na języku. Zapach powędrował do jej nosa, przyprawiając niemalże o mdłości. Jedyna część polowań, jaka jej przeszkadzała. Za dużo było jej w życiu woni krwi by się jej nie brzydziła. Wrzos kichnęła cicho, kręcąc głową. Zaraz jednak chwyciła truchełko, z dumą kierując się ku menotowi. Obdarzyła go uśmiechem, ukazując swoją zdobycz.
- B-b-bardzo dobrz… dobrze, Wrzosku - pochwalił ją mentor, posyłając krótki, nieco niezręczny uśmiech. - Ale n-nnastępnym ra-ra-razem nie musisz tak długo cz-czekać - poradził, rozglądając się jeszcze. Bura przytaknęła mu skinąwszy głową.
- Chcesz j-jeszcze raz spróbować?
- Tak, chętnie - odpowiedziała, odkładając zdobycz na ziemi. Szybko wykopała niewielki dołek, by zakopać gryzonia i wrócić po niego gdy skończą. W paru susach dogoniła powoli odchodzącego Srocze Pióro, by zaraz kontynuować polowanie.

***

Minęło parę księżyców, a jej umiejętności z każdym dniem się poprawiały. Perlicza Łapa została mianowana razem z swoim bratem. Wrzosowa Łapa w tym dniu najgłośniej wykrzykiwała jej nowe imię ku niebu. Kremowe futro kotki lśniło jasno, niczym słońce wychodzące po deszczu. Już tyle się znały, a Wrzos czuła, że po każdym spotkaniu jej przywiązanie do niebieskookiej rosło i rosło. Przyjemny dreszczyk na grzbiecie, uczucie lekkości i kwitnący uśmiech po rozmowach z kotką. Miała wrażenie, że odkąd Perliczy Grzebień zaczęła się przy niej otwierać, bura doceniała ją coraz bardziej. Nie mogła się doczekać by ją zobaczyć po swoim treningu, a nocami tęskniła do jej miękkiego futra i spokojnego bicia serca, mimo że były tak niedaleko, jedynie parę legowisk od siebie.
- W-wrzosku? Słuchasz m-mnie? C-coś nie tak? - z rozmyślań wyrwał ją delikatnie zaniepokojony głos Sroczego Pióra. Uczennica zatrzepotała rzęsami, zdziwiona pytaniem burego. Aż tak się zamyśliła, że jej mentor to zauważył?
- Przepraszam! - odpowiedziała od razu, prostując się prędko niczym strzała. - Ja tylko… - ugryzła się w język. A co jeśli Sroczek pomyśli sobie o niej cos dziwnego? Że nie przykłada się do treningu? Wtedy będzie musiała zostać dłużej w legowisku uczniów… wzięła głębszy wdech i nieco zmieszana odwróciła wzrok. - Srocze Pióro, czy ty… kiedyś kogoś lubiłeś? Wiesz, tak lubiłeś lubiłeś? - zapytała, zaraz żałując swojej decyzji. Jej policzki zapiekły z zawstydzenia, oblewając się rumieńcem pod futrem. Zmieszana mina pręgowanego klasycznie wcale nie pomagała. Wrzosowa Lapa miała ochotę ukryć swój pysk w łapach bądź całkowicie zapaść się pod ziemię ze wstydu. Mentora pytać o takie rzeczy, co jej przyszło do głowy?!
- T-to było niewłaściwe, jeśli nie chcesz nie musisz odpowiadać, przepraszam - pisnęła, szybko odwracając spojrzenie zielonych ślepi od pyszczka nauczyciela.

< Sroczku? >
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)