Od Wrzosowej Łapy CD. Sroczego Pióra

Sunęła cicho między krzewami, tak, jak uczył ją Srocze Pióro. Kocurowi brakowało odwagi, jednak nauczył ją wiele, za co była mu niezmiernie wdzięczna. Wiedziała, że z każdym treningiem zbliżała się do dnia mianowania. Z początku niewielkimi krokami, teraz już długimi susami - coraz bliżej mety. Suche paprocie poruszyły się delikatnie, a jej nos podrażnił przyjemny zapach żyjącego jeszcze gryzonia. Jej źrenice zwęziły się, skupiając ostry wzrok na myszy. Drobny gryzoń skubał ziarenko, a jego drobne wąsiki poruszały się delikatnie. Nosek najpewniej wyłapywał różne zapachy, jednak kotka stała pod wiatr, dzięki czemu polna mysz nie miała szansy jej wyczuć. Ani zobaczyć. Jej bure futro wspaniale maskowało się wśród leśnego poszycia, kamuflując delikatną sylwetkę Wrzosowej Łapy. Spięła mięśnie, położyła po sobie uszy i po krótkim wdechu skoczyła ku gryzoniu. Jej pazury przygwoździły go do ziemi, zamykając w niewielkiej pułapce. Dreszczyk podekscytowania z udanych łowów przebiegł po jej grzbiecie. Zakończyła życie stworzonka szybkim przegryzieniem karku. Jej zęby naruszyły naczynia krwionośne zwierzątka, przez co poczuła metaliczny smak krwi na języku. Zapach powędrował do jej nosa, przyprawiając niemalże o mdłości. Jedyna część polowań, jaka jej przeszkadzała. Za dużo było jej w życiu woni krwi by się jej nie brzydziła. Wrzos kichnęła cicho, kręcąc głową. Zaraz jednak chwyciła truchełko, z dumą kierując się ku menotowi. Obdarzyła go uśmiechem, ukazując swoją zdobycz.
- B-b-bardzo dobrz… dobrze, Wrzosku - pochwalił ją mentor, posyłając krótki, nieco niezręczny uśmiech. - Ale n-nnastępnym ra-ra-razem nie musisz tak długo cz-czekać - poradził, rozglądając się jeszcze. Bura przytaknęła mu skinąwszy głową.
- Chcesz j-jeszcze raz spróbować?
- Tak, chętnie - odpowiedziała, odkładając zdobycz na ziemi. Szybko wykopała niewielki dołek, by zakopać gryzonia i wrócić po niego gdy skończą. W paru susach dogoniła powoli odchodzącego Srocze Pióro, by zaraz kontynuować polowanie.

***

Minęło parę księżyców, a jej umiejętności z każdym dniem się poprawiały. Perlicza Łapa została mianowana razem z swoim bratem. Wrzosowa Łapa w tym dniu najgłośniej wykrzykiwała jej nowe imię ku niebu. Kremowe futro kotki lśniło jasno, niczym słońce wychodzące po deszczu. Już tyle się znały, a Wrzos czuła, że po każdym spotkaniu jej przywiązanie do niebieskookiej rosło i rosło. Przyjemny dreszczyk na grzbiecie, uczucie lekkości i kwitnący uśmiech po rozmowach z kotką. Miała wrażenie, że odkąd Perliczy Grzebień zaczęła się przy niej otwierać, bura doceniała ją coraz bardziej. Nie mogła się doczekać by ją zobaczyć po swoim treningu, a nocami tęskniła do jej miękkiego futra i spokojnego bicia serca, mimo że były tak niedaleko, jedynie parę legowisk od siebie.
- W-wrzosku? Słuchasz m-mnie? C-coś nie tak? - z rozmyślań wyrwał ją delikatnie zaniepokojony głos Sroczego Pióra. Uczennica zatrzepotała rzęsami, zdziwiona pytaniem burego. Aż tak się zamyśliła, że jej mentor to zauważył?
- Przepraszam! - odpowiedziała od razu, prostując się prędko niczym strzała. - Ja tylko… - ugryzła się w język. A co jeśli Sroczek pomyśli sobie o niej cos dziwnego? Że nie przykłada się do treningu? Wtedy będzie musiała zostać dłużej w legowisku uczniów… wzięła głębszy wdech i nieco zmieszana odwróciła wzrok. - Srocze Pióro, czy ty… kiedyś kogoś lubiłeś? Wiesz, tak lubiłeś lubiłeś? - zapytała, zaraz żałując swojej decyzji. Jej policzki zapiekły z zawstydzenia, oblewając się rumieńcem pod futrem. Zmieszana mina pręgowanego klasycznie wcale nie pomagała. Wrzosowa Lapa miała ochotę ukryć swój pysk w łapach bądź całkowicie zapaść się pod ziemię ze wstydu. Mentora pytać o takie rzeczy, co jej przyszło do głowy?!
- T-to było niewłaściwe, jeśli nie chcesz nie musisz odpowiadać, przepraszam - pisnęła, szybko odwracając spojrzenie zielonych ślepi od pyszczka nauczyciela.

< Sroczku? >