Nagle powietrze przeszył wrzask. Orzeł zamknął oczy, czując gromadzące się w nich łzy. Czy lis wrócił i kolejni pobratymcy cierpią? Serce biło mu z nerwów. Dopiero gdy wyczuł zapach swojej matki i poczuł jej ogon na swoim boku, zdołał unieść głowę. W żółtych oczach matki widział zrozumienie.
— Mogliście mi o wszystkich powiedzieć. Kostka nie powinna była brać patroli oraz zabierać Blask na treningi.
Orzeł zamrugał zdziwiony. O czym czarna kotka mówiła? Co mieli jej powiedzieć? Szyszka musiała wychwycić jego zdezorientowane spojrzenie.
— Jesteś odpowiedzialnym wojownikiem i gdybyś wiedział z pewnością nie pozwoliłbyś jej ryzykować. — przystąpiła krok do przodu, żeby czule przejechać językiem za uchem Orła. — Kostka była w ciąży. A właściwie poród wciąż trwa, wkrótce zostaniesz ojcem, Orzełku. Kostka będzie musiała zostać w żłobku, więc zabieraj Blask z tobą i Krecik na treningi, dobrze?
Ale dymny już jej nie słuchał. Żółte oczy szeroko otwarte, wpatrywały się teraz w kociarnię, z której wiąż dobiegały krzyki. Szok, niedowierzanie i strach towarzyszyły jego szybko bijącemu sercu. Kostka spodziewała się kociąt? Ale... ale dlaczego mu nie dowiedziała? Może go zdradziła i nie chciała się przyznać? Pokręcił głową. To nie było podobne do jego partnerki.
— Jak to się stało?
Na pysku Szyszki lśnił delikatny uśmiech, natomiast w oczach dojrzał radość. Nic dziwnego, w końcu miała zostać kolejny raz babcią. A on... ojcem. Dziwna to była myśl.
— Chyba nie muszę ci opowiadać, kochanie, co się robi, żeby mieć kociaki. — poruszyła lekko wąsami. Momentalnie uniosła uszy. — To będą wcześniaki. Kostka źle się poczuła na łowieckim patrolu. Na szczęście Wschód był w obozie i mógł jej pomóc.
Dymny kocur przełknął ślinę. Wcześniaki? Czyli mogły umrzeć przy porodzie? A jeśli coś się stanie karmicielce? Spanikowany zaczął drobić łapami w ziemi.
— Po-poradzę sobie? Będę dobrym ojcem?
Szyszka przytuliła syna do swojego futra.
— Będziesz równie troskliwym tatą, jak twój ojciec.
Odrobinę pocieszyła go wizja Sokoła. Bardzo dbał o swoje kocięta. Z resztą on i Szyszka spisali się w roli rodziców. Orzeł mógł brać z nich dobry przykład. Nie oznaczało to jednak, że przestał się obawiać. Będzie musiał się postać być wspaniałym ojcem, żeby kociaki nie musiały się go wstydzić.
Krzyki ustały. Zauważył kątem oka śpojrzenie matki. Przełknął ślinę, ruszając do przodu. Przecinał się przez tłum pobratymców, wchodząc do żłobka.
Od razu owiódł go zapach mleka. Znów poczuł przyjemne ciepło o które trudno w Porze Opadających Liści. Dostrzeżenie zwiniętej w rogu posłania z mchu i piór, Kostki, nie zajęło mu dużo czasu. Kremowa krępa kocica nawet nie poniosła głowy. Milczała, wpatrując się w dwie kulki skulone przy jej ciepłym futrze. Orzeł zbliżył się z ciężko bijącym serce. Stanął naprzeciwko kotki, wpatrzony w dwójkę malutkich kociąt. Kocurek był kremowy pręgowany klasycznie, natomiast koteczka złota. Nigdy wcześniej nie widział tak pięknych kociąt. Naprawdę został ojcem.
— Są piękni. — zamruczał z zachwytem. Przeniósł spojrzenie z kociąt na kotkę. Musiała to wyczuć, gdyż zasłoniła kocięta ogonem. — To kocurek i kotka?
Karmicielka kiwnęła głową. Orzeł przekrzywił lekko łebek.
— Dlaczego mi nie powiedziałaś? Zadbałbym o ciebie.
Kotka prychnęła, piorunując go wzrokiem.
— Nie jestem kaleką, Orzeł. Umiem sama o siebie zadbać.
Kocur zestrzygł uszami.
— Wiem to, ale ciąża-- — nie dane mu było dokończyć.
— Ciąża? Tych kociąt tu nie powinno być. Miałam dokończyć szkolenie swojego ucznia, dostać kolejnego. Chciałam brać udział w patrolach, polować, cieszyć się moją młodością. Nie chciałam wylądować z brzuchem w kociarni.
Orzeł pokręcił łbem.
— Nie rozumiem.
— Czego tu można nie rozumieć? — wywróciła oczami. — Były wpadką.
— Może i tak, ale przecież dobrze, że się pojawiły. Kochamy się, będziemy umieli o nich zadbać.
Kotka milczała zbyt długo. Ta niepokojąca cisza wcale mu się nie podobała. Poruszył ogonem wyraźnie zdezorientowany.
— Wiedziała, że jestes w ciąży?
— Tak. — nadal miała utkwione w nim brązowe ślepia.
— I dlatego chodziłaś na patrole, trening, polowania? Chciałaś stracić nasze kocięta?
Liczył, że zaprzeczy. Nie mógł uwierzyć, że kotka mogłaby zaryzykować życiem ich kociąt. A jednak karmicielka nie zaprzeczyła. Otworzył pyk, zamierzając się z nią rozmówić. Chciał jej powiedzieć, jak bardzo nieodpowiedzialnie się zachowała, że nie taką ją poznał. Wtedy jednak kocięta zaczęły popiskiwać, szukając na oslep mleka. Partnerka wykorzystała to jako odpowiednią okazję o uniknięcia rozmowy.
— Wyjdź. Chce odpocząć.
Orzeł zmrużył oczy. Nie chciał jej zostawiać samej, doskonale jednak wiedział, że kotka nie pragnęła jego towarzystwa. Wstał z miejsca, ostatni raz zerkając na kocięta. Swoją córeczkę i synka. Ciekaw był, jaki kolor będą mieć ich oczy, na jakie koty wyrosną, jak potoczy się ich życie. Nie mógł powtrzymać uśmiechu.
— Wyjdź. Chce odpocząć.
Orzeł zmrużył oczy. Nie chciał jej zostawiać samej, doskonale jednak wiedział, że kotka nie pragnęła jego towarzystwa. Wstał z miejsca, ostatni raz zerkając na kocięta. Swoją córeczkę i synka. Ciekaw był, jaki kolor będą mieć ich oczy, na jakie koty wyrosną, jak potoczy się ich życie. Nie mógł powtrzymać uśmiechu.
— Przynieść ci cos do jedzenia? — pokręciła głową. Westchnął. — Nie rób nic głupiego, proszę.
Posłała mu wściekłe spojrzenie. Opuścił żłobek, mając złe przeczucia. Nikomu jednak nie powiedział, że kocica chciała poronić ich kocięta. Uznał, że miałaby wtedy kłopoty. Mimo wszystko nie chciał dla niej źle. Jednak został sam ze swoimi obawami. Tego dnia odebrał pełno gratulacji.
Posłała mu wściekłe spojrzenie. Opuścił żłobek, mając złe przeczucia. Nikomu jednak nie powiedział, że kocica chciała poronić ich kocięta. Uznał, że miałaby wtedy kłopoty. Mimo wszystko nie chciał dla niej źle. Jednak został sam ze swoimi obawami. Tego dnia odebrał pełno gratulacji.
***
Kremowa wezwała go do żłobka. Orzeł nie wiedział, czego spodziewać się po jej inicjatywie. Od narodzin ich kociąt upłynęło kilka dni. Przez ten czas wielu pobratymców zaglądało o żłobka, chcąc odwiedzić maluchy. Orzeł nie mógł jednak nawet przynieść partnerce posiłku. Za każdym razem, gdy zbliżał się o żłobka, niemal czuł na obie jej niezadowolone spojrzenie. Żeby zapewnić komfort ich potomstwu, zdecydował się poczekać cierpliwie.
Wszedł do żłobka z myszą w pysku, niemal od razu podchodząc do Kostki. Położył piszczkę przy jej łapach. Od razu spojrzał na dzieci. Zdążył się stęsknić za ich skarbami. Pokochał te istotki, choć znał je tak krótko.
- Chciałaś ze mną porozmawiać. - miauknął, starając się ukryć stres w swoim głosie.
Kostka zmrużyła lekko ślepia.
- Zdążyłam się przyzwyczaić do myśli, że mamy kociaki. Są całkiem miłe, choć głównie jedzą, piszczą i śpią.
- Nikomu nie powiedziałem o tym... co chciałaś zrobić. - ledwo przeszło mu to przez gardło.
Kostka poruszyła koniuszkiem ogona.
- To już przeszłość. Skupmy się na ochronie naszego potomstwa. Muszą być silni i zdrowi. - przeniosła brązowe ślepia na kocięta. - Trzeba ich nazwać. Kotka będzie Mrówką.
Orzeł uśmiechnął się delikatnie.
- Na pamiątkę naszych kłótni?
- Raczej początek relacji, gdy przestałeś się obawiać do mnie odezwać. - podkreśliła, wpatrując się w pierworodną. - Jest wyjątkowa. Wschód nie wie, czemu ma takie futerko, ale trzeba przyznać, że jej pasuje.
Skinął głową, zgadzając się z jej słowami. Faktycznie, Mrówka pasowało do ich córeczki. Pozostało jeszcze nazwanie drugiego kocięcia w miocie. Orzeł czekał cierpliwie, aż Kostka coś zaproponuje, ale ona zaczęła czyścić ich dzieci, zupełnie jakby chciała dać mu do zrozumienia, że to on powinien nazwać ich synka.
- Może Słonecznik? Jak twoje ulubione kwiaty. - dymny trącił nosem policzek partnerki. Kostka zamruczała uspokajająco. Imię jej się podobało. Ich rodzina idę powiększyła.
Wszedł do żłobka z myszą w pysku, niemal od razu podchodząc do Kostki. Położył piszczkę przy jej łapach. Od razu spojrzał na dzieci. Zdążył się stęsknić za ich skarbami. Pokochał te istotki, choć znał je tak krótko.
- Chciałaś ze mną porozmawiać. - miauknął, starając się ukryć stres w swoim głosie.
Kostka zmrużyła lekko ślepia.
- Zdążyłam się przyzwyczaić do myśli, że mamy kociaki. Są całkiem miłe, choć głównie jedzą, piszczą i śpią.
- Nikomu nie powiedziałem o tym... co chciałaś zrobić. - ledwo przeszło mu to przez gardło.
Kostka poruszyła koniuszkiem ogona.
- To już przeszłość. Skupmy się na ochronie naszego potomstwa. Muszą być silni i zdrowi. - przeniosła brązowe ślepia na kocięta. - Trzeba ich nazwać. Kotka będzie Mrówką.
Orzeł uśmiechnął się delikatnie.
- Na pamiątkę naszych kłótni?
- Raczej początek relacji, gdy przestałeś się obawiać do mnie odezwać. - podkreśliła, wpatrując się w pierworodną. - Jest wyjątkowa. Wschód nie wie, czemu ma takie futerko, ale trzeba przyznać, że jej pasuje.
Skinął głową, zgadzając się z jej słowami. Faktycznie, Mrówka pasowało do ich córeczki. Pozostało jeszcze nazwanie drugiego kocięcia w miocie. Orzeł czekał cierpliwie, aż Kostka coś zaproponuje, ale ona zaczęła czyścić ich dzieci, zupełnie jakby chciała dać mu do zrozumienia, że to on powinien nazwać ich synka.
- Może Słonecznik? Jak twoje ulubione kwiaty. - dymny trącił nosem policzek partnerki. Kostka zamruczała uspokajająco. Imię jej się podobało. Ich rodzina idę powiększyła.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz