BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 sierpnia 2021

Od Skalnego Szczytu CD. Jastrzębiego Cienia

- Już rozumiesz? Wujek będzie mi wdzięczny; mi, a nie tobie. Ty nie masz żadnych informacji o klanach, nie wiesz co w nich się naprawdę dzieje. Żałosne... - Skrzywił pysk w geście odrazy do jej osoby.
Od połowy tej rozmowy była bliska skoczeniu mu do gardła. Dawno nie miała w sobie aż takich pokładów irytacji wobec brata, które wręcz pchały ją do agresywnych czynów. Wydała z siebie cichy warkot, wysuwając pazury i wbijając je w ziemię, a jej chłód przesiąkł każdą z jej kończyn.
- Oh, myślisz, że w to uwierzę? – prychnęła, napinając wszystkie mięśnie. – Dobrze wiem, do czego prowadzą te twoje całe dyskusje. Ja szykuję się do roli karmicielki? Wypraszam sobie! Szybciej to ja będę ciotką dla twoich bachorów, bo świetnie idzie ci wyrywanie wojowniczek z innych klanów, a o wpadkę w twoim przypadku nietrudno. – Czuła w gardle zbiór wszystkich słów, którymi miała zamiar go zaraz pocisnąć. Jej klatka piersiowa ze złości poruszała się w niebywale szybkim tempie.
Nie dała mu dojść do słowa. Widząc, że uchyla pysk, by powiedzieć coś na swoją obronę, wtrąciła się pierwsza.
- Wujek miałby być ci wdzięczny? Błagam, chcesz mu opowiadać o swoich podbojach miłosnych? Super, wysłucha cię, ale takie informacje mu nic nie dadzą! Ma cię poklepać po główce za to, że przelizałbyś się z jakimś burzakiem? Jeszcze byś naniósł jakichś choróbsk od nich do klanu… - mamrotała dalej, nie dbając o sens swych wypowiedzi. Momentalnie przypomniała sobie o czymś. – Ah, zapomniałam zabić cię za gadanie głupstw wujkowi. Kocham się w Płonącej Waśni? Serio, Jastrząb? Na nic lepszego nie było cię stać? To jest dopiero żałosne, że tak ci się musi nudzić w życiu, by siać jakieś głupie plotki na lewo i prawo – skończyła swój wywód, mimo wszystko zadowolona z tego, co z siebie wyprodukowała.
Bury zrobił to co zwykle. Spojrzał na nią z kamiennym wyrazem pyska, choć gdzieś w tle kryła się jakaś pogarda i rozbawienie.
- Skończyłaś? – spytał, a potem odwrócił się i zaczął kierować się w stronę legowiska.
Czarna nie dała mu ot, tak odejść. Rzuciła się biegiem, wyprzedziła go i zatrzymała przed nim, uniemożliwiając mu dalszą drogę. Nie da mu odejść bez słowa. Nie tym razem.
- Nie masz nic na swoją obronę? – rzuciła pewna swego zwycięstwa.
- Sama się poniżyłaś, nie będę staczał cię na samo dno – odparł spokojnie, jakby robił jej tym łaskę.
- Nie poniżyłam się! Jest ci głupio, bo mam rację i te twoje „zbieranie informacji” o burzakach to tylko przykrywka do podrywania ich – mówiąc to, ściszyła głos i nachyliła się ku niemu. – Spokojnie, będę łaskawką ciotką dla twoich dzieci, bo wstyd mieć takiego ojca.
I po tych słowach odeszła, jeszcze bardziej dumna. Jastrzębi Cień oczywiście jej nie gonił, bo nawet nie miał sił na walkę z jej głupotą. Skała i tak kłóciłaby się bezsensownie, byleby nie skończyć jako przegrana strona. 

*** 

Skalny Szczyt naprawdę czuła pustkę po odejściu Płonącej Waśni.
Była podczas jej ucieczki na polowaniu, a kiedy wróciła do klanu, dowiedziała się o wszystkim. Zdecydowanie przeżyła szok i miała ochotę wygarnąć każdemu, jakim jest głupkiem, że nie zatrzymał jej i nie przekonał do pozostania. Jak Wróblowa Gwiazda mógł pozwolić na stratę tak wspaniałej wojowniczki?
Zresztą, nie powinna myśleć źle o wujku, odkąd umarł.
To w sumie był dla niej kolejny cios. Od niedawna wydawało się jej, iż ich relację się poprawiły, a kiedy zaczął się czuć gorzej, to naprawdę się zmartwiła. Liczyła, że wyzdrowieje, a tu pewnego dnia Borsuczy Krok ogłosiła jego śmierć.
Nie cierpiała faktu, że teraz liderką jest jej matka. Gdy była młodsza, uważała ją za wzór do naśladowania, ale z biegiem czasu doszła do wniosku, że rodzicielka jest straszna i ma swą córkę  gdzieś, więc i Skała nie dbała o ich relację. Była jej obojętna, a teraz nie czuła się tu swobodnie, gdy wszystko było pod taką władzą.
Już fakt, że Jastrzębi Cień został zastępcą, jej nawet tak nie dobijał. Stokroć wolała brata na przywódcę niż matkę. To, że go wybrała, nie było niczym dziwnym, czarna od zawsze widziała, że to właśnie bury jest tym lepszym dzieckiem w oczach Borsuk. Był pod wieloma względami jej mniejszą kopią.
Nawet nie czuła zazdrości.  W tym momencie wszystko co złe zwalała na Kroczącą Gwiazdę.  Optymizm Skalnego Szczytu umierał za każdym razem, gdy ta masywna kupka futra pojawiała się w zasięgu wzroku. Była niemalże pewna, że i przez nią Płomień odeszła.
Zacisnęła zęby, nie wiedząc już, co ze sobą począć. Wszystko wydawało się nieśmiesznym żartem i była tym tak dobita, iż unikała od tamtego dnia Jastrzębia i ani razu nie zamieniła z nim słowa. W sumie to z nikim nie gadała.  
Nie zamierzała mu gratulować. Raczej współczuła, bo bycie zastępcą Borsuk musiało być najgorszą karą, jaką można było dostać.
Jastrzębi Podmuch chociaż o tym wiedziała, czym na pewno zyskała w oczach czarnej. Zresztą, Skała nigdy do niej nic nie miała i w tym momencie naprawdę cieszyła się, że w klanie są jeszcze jakieś porządne koty.
Z cichym westchnięciem wstała ze swojego miejsca, kończąc użalanie się nad wszystkim. Była tak wpatrzona we własne łapy, że nie zwracała uwagi na otoczenie, dopóki nie wpadła w bure futro.
- Oh, Jastrząb – mruknęła bez entuzjazmu, nawet nie podnosząc na niego wzroku. Patrzyła na jego brudne od błota kończyny i ze znudzeniem przysiadła przy nim i oparła się o jego bok, kryjąc pysk w długiej sierści.
Czuła się wygaszona ze wszelkiej energii. Czy zrobiła coś złego i Klan Gwiazd karał ją samymi nieszczęściami? 
Odejście Płomień, śmierć Wróbla i władza Borsuk.
To wszystko brzmiało tragicznie i zabierało z niej chęci do życia. Nawet nie miała ochoty żartować z brata, choć on na pewno świetnie bawił się jej stanem i miał na końcu język powody do kpienia z jej samopoczucia.
- Jak tam zastępco, dużo masz pracy? – zapytała od niechcenia, mocniej się do niego tuląc. Musiała jakoś podtrzymać tę rozmowę, nim oszaleje ze smutku.

<Jastrząb?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz