BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

29 grudnia 2022

Od Szakalej Łapy CD Cienistej Łapy (Ruiny)

Razem? Że co proszę? Ich mentorzy naprawdę wpadali na niespotykanie kiepskie pomysły. Rozpierniczające zachowanie Cienistej Łapy słychać było od jednego końca obozu do drugiego. Każdy, kto choć trochę zwracał uwagę na dwie siostrzane poczwary, wiedział że są jak ogień i woda - jedna spokojna, z kojącym tonem, a druga przypiekająca docinkami.
Wstały niechętnie i truchtem wyminęły liliowych. Choć raz zgadzały się w jednej kwestii - wstępny trening nie skończy się raźnie, jeśli mają ćwiczyć ramię w ramię. Szakal przeklęła pod nosem. Przyczepiła się Gęsiego Wrzasku, będącym jej "ochroniarzem", z nadzieją na choćby spokojną podróż. Cienista miała w stylu zaczepianie słabszych, kiedy tylko nachodziła na to ochota, a chęci jej były wielkie, wręcz za wielkie.
— Gdzie się ukrywasz, siostrzyczko? — zacmokała i zbliżyła się do złotego boku. — Czyżbyś znowu próbowała uciec? Ode mnie, od rzeczywistości, co gryzie jak ja? Poddaj się wreszcie i zaakceptuj, że nigdy nie dorównasz kultystom, pozostając na zawsze przebrzydłą kupą futra na miarę Paplającej Norki. Bycie świadomym swojego miejsca w stadzie nie jest złe, wiesz?
— Z-zostaw mnie! — zapiszczała. — Czy choćby jeden dzień dobroci nie istnieje w twoim słowniku?
— Nie. Dla plebsu nie ma litości.
Załkała. Niech się odczepi od niej! Ta sukowata dręczycielka! Wyjęła mocniej pazury i spojrzała nienawistnie w brązowe oczy. Cień cofnęła się. Czy zobaczyła w jej oczach... zaskoczenie? Nie, to niemożliwe. 
— Uspokójcie się. — Wiśniowy Świt podeszła do uczennicy. — A ty Szakal zacznij stawać na własnych łapach. — wymruczała łagodnie. — Nie możesz pozwalać, aby inni nachodzili ci na głowę. 
Starsza kocica miała rację. Musiała wreszcie wziąć się za siebie - była przecież uczennicą, a nie głupim kociakiem ssącym mleko matki! Zielonooka uspokoiła się i miarowym krokiem dotarła z resztą towarzyszy do granicy oddzielającej Klan Wilka od Klanu Burzy.
Iglaste drzewa otaczały to dziwne miejsce. Pośród roślinności, prócz resztek leśnego nawozu, znajdowały się czarne dziwadła, leżące spokojnie na trawie. Szakal widziała je po raz pierwszy, nie przypominały niczego, co dotąd zdołała ujrzeć. Ich obecność przerażała kotkę - schowała się za plecami liliowego, a Cienista przydreptała do przodu, obwąchując nietypowe znaleziska. 
— Fuj! — zmarszczyła nos i uciekła do swojej mentorki. — Co to ma niby być?
— Czarne Gniazda — odpowiedział Gęsi Wrzask. — odkrył je niedawno patrol Oszronionego Słońca. Nie pachną fiołkami, ale chociaż da się z nich zrobić jakiś pożytek. A teraz ucinamy gadu-gadu pierdu-pierdu i przechodzimy do spraw pierwszego rzędu. — przewrócił oczami. Nie cierpiał tej dwójki jak nic. — Przećwiczymy dziś precyzję skoku, wykorzystując tutejsze odpadki dwunożnych. Waszym zadaniem jest wylądować w środku koła tak, by nawet koniuszek ogona nie dotknął obramowania. 
Złota już widziała minę przeciwniczki. Niezadowolenie malowało się na twarzy, a ogon z głośnym łupnięciem lądował na ziemi. Miała ochotę się roześmiać, gdy widziała czarne futro emanujące furią. Ojoj, czyżby coś nie szło zgodnie z wygórowanymi przewidywaniami?
— Czy ty w ogóle mnie widziałeś? — zasyczała Cienista Łapa, wskazując na swoje krótkie kończyny. — Nie ma szans, abym wygrała ze Szma- Szakalem. Faworyzujecie i tyle!
W morskich oczach przewinęły się błyskawice. 
— Mały zasrańcu przebrzydły, nikt nie będzie układać wiecznie zadania pod twoje widzimisię. — liliowy zasyczał, nie dając kotce dojść do zdania. — Wrodzy wojownicy nie patrzą na to, czy masz łapy jelenia bądź kaczki. Przystosuj się do wymagań albo wypieprzaj jak bachor do żłobka. — podniósł podbródek, ukazując tym samym swoją wyższość. — Bo może tam powinnaś dziś siedzieć.
Zapadła niezręczna cisza, nieprzerwana nawet przez siedzące na gałęziach ptaki. Pokłóceni mordowali się nawzajem wzrokiem. Gdyby nie zasady i terror Mrocznej Gwiazdy, to zapewne Gęsi Wrzask rozszarpałby młodą na drobne strzępy. Zamiary widać było po napiętym ciele, gotowym w każdej sekundzie do skoku. 
— Milczenie wyraża zgodę. — kontynuował. — wracając - jeżeli którejś uda się wykonać dobrze wyzwanie, może liczyć na nagrodę. Ja i Wiśniowy Świt będziemy obserwować każdy wasz krok pod kątem dokładności. 
Zamachnął ogonem na lewą stronę, a jak na zawołanie z krzewów wyłoniła się Sosnowa Igła, niosąc sporą zwierzynę, dokładniej zająca. Bura uśmiechnęła się perfidnie, gdy ułożyła zdobycz pod swoją łapą. Też jej mentor miał gust - wybierać do pilnowania nagrody najgorszą kotkę ze wszystkich możliwych. Szakal spojrzała tylko i wystawiła język na znak znielubienia. Niech odejdzie tak szybko jak przyszła. Drażniła wszystkich tym swoim dziecięcym zachowaniem zmieszanym z agresją. 
— Rzadko kiedy zdobywamy na naszych terenach zajęcze mięso. — skinął kultystce. — Osoba z większą gracją zakosztuje rzadkiego rarytasu. Teraz ustawcie się w osobnych rzędach, niech wygra najlepsza. 
— Powodzenia — dodała od siebie Wiśniowy Świt. 
Szakal susem znalazła się przy oponach, zajmując tym samym lewą część toru - Cienistej pozostało prawe pasmo, równie śmierdzące i obrzydliwe. Kotki przygotowywały się, wykonując serię ruchów na rozgrzanie. Czarna wyostrzyła pazury na pobliskiej wyłamanej gałęzi, pomachała kolejno łapami w powietrzu i rozciągła się, by ożywić ospałe mięśnie. Złota z kolei włożyła skupienie w barki, pokręciła głową na boki oraz zamachała ogonem, sprawdzając jego synchronizację z jej wolą - przecież według słów mentora nie mogła dotknąć ogonem choćby skrawka czerni. Zapadłaby się pod ziemię, gdyby przez taką głupotę przegrała z siostrą. 
— Gotowe? — zawołała Wiśniowa, a obie nastroszyły się z ekscytacji i pokiwały twierdząco głowami.  —Trzy... Dwa... Jeden... START! 
Wyskoczyły. Szakal postawiła na powolne pokonywanie przeszkód, aby zapewnić sobie największą precyzję. Skok za skokiem kotki przechodziły kolejne metry, a za nimi skradali się wojownicy oceniający starania uczennic. Nikt podczas rozgrywki nie został zatrzymany. Na metę jako pierwsza doszła Cienista Łapa, która uśmiechnęła się triumfująco. Dopiero po minucie siostra wylądowała na bok, modląc się do Mrocznej Puszczy o pomyślny wynik. Chyba w tym wszystkim nie chodziło o szybkość, czyż nie?
Kontrolujący zeszli na bok. Szeptem wymieniali statystyki i opinie na temat przebytego testu. Starsza przytknęła nos do ucha tonkija, szmerem przekazując jakąś tajemną informację, która nie mogła trafić do kanałów słuchowych dwóch ciekawskich duszyczek. Kocur strzepnął małżowiną. Jego zimny wzrok zwrócił się ku młodym uczennicom.
— Wykonałyście zadanie przeciętnie. — westchnął przeciągle, przerywającym tym samym panujący bezgłos. — Jednakże zwycięzca nadal pozostanie wybrany. Cienista Łapo, z dwunastu kół osiem pozostało nietkniętych. Zahaczyłaś trzy razy ramieniem, a raz zadkiem. — wypowiedział dane i podszedł do złotawej. — Szakala Łapo, ty zaś potrąciłaś gniazda pięć razy, co daje wynik siedem do dwunastu. Starałaś się, lecz intensywne myślenie w ostateczności popchnęło do porażki. — pokręcił głową w rozczarowaniu. — Skupiono się na ogonie i przednich kończynach, a zapomniało się o tylnych. 
Gdyby była bezwłosym dwunożnym, zapewne teraz siedziałaby przed Gęsim Wrzaskiem cała zaczerwieniona. Los niezbyt za nią przepadał. Czarnawa kotka zdążyła już podejść do Sosnowej Igły, wyrywając kawałek mięsa, który uparcie tkwił pod pazurami kultystki. A ona? Mogła tylko patrzeć. 
— Co za marnotrawstwo. — bura wojowniczka zawarczała i odsunęła się od głodnego dzieciaka. — Dawać takie dobre mięso smarkaczowi...

***

Nadal uważała, że chodzi we śnie. Cienistą Łapę ukarano wepchnięciem do żłobka i nadaniem nowego imienia - Ruina.
Dlaczego akurat Ruina?
Długo zastanawiała się nad sensem zmiany miana. Czy lider zabawił się metaforą, by wskazać na zepsucie charakteru? Czy też może chodziło o wstyd, jaki przyniosła rodzinie, powodując że stała się wśród niej zepsutą krwią? Szakal doszła do wniosku, iż interpretacja miała być wolna - ostatecznie nazwa wybrzmiewała absolutnie negatywnie, odzwierciedlając stosunek Mrocznej Gwiazdy do wybuchowej kotki.
Potomkini Stokrotki wślizgnęła się pod rozłożysty krzew i przywitała z odpoczywającymi karmicielkami, wyglądającymi na zmęczone wieczną opieką nad szkrabami. Frezjowemu Płatkowi podała mięsisty kawał gołębia, a Jaszczurzemu Sykowi rzuciła starannie kilka mysz, by mogła się nimi podzielić z dziećmi. Została wyłącznie do wykarmienia jedna żywa dusza - siostra.
— Witaj. — mruknęła niechętnie do Ruiny, rzucając przelotnym spojrzeniem. — Chodź dzisiaj ze mną, po drodze wybierzesz coś, co lubisz.
— Dlaczego mam się ciebie słuchać? — burknęła. — Będziesz teraz się mścić, gdy masz ku temu okazję? Pokazywać swoją wyższość, bo mnie ukarano?
— Eh… — westchnęła. Ależ się zrobiła nagle podejrzliwa. — Powinnaś wiedzieć, że nigdy nie zniżę się do twojego poziomu, o to się nie martw. — usłyszała tylko parsknięcie padające z pyska kotki. — Chciałam, abyś zażyła świeżego powietrza i rozprostowała łapy, bo aż żal serce ściska, gdy widzę twój wzrok błagający o wyjście z więzienia.
— Takaś ty troskliwa, huh? Daruj sobie.
— Dobra, to może inaczej. — zbliżyła się do Ruiny i wystawiła groźnie zęby. — Pamiętasz słowa lidera, które wybrzmiały w dzień twojego rozszarpania? Masz obowiązek słuchać się kotów starszych rangą, a tak się składa, że ja do nich należę. Chyba nie chcesz ponownie wkurzyć przywódcy, prawda?
Zobaczyła zawahanie w brązowawych oczach i zgryz niepewności malujący się na czarnym futrze. Czyżby pojechała za mocno po ukaranej? Nie - pomyślała i zacisnęła szczęki - czasami musisz być ostra.
— Jesteś pewna, że możesz mnie od tak wyprowadzić?
— Z czego zrozumiałam, to owszem. — odpowiedziała. — W razie pomyłki całą odpowiedzialność biorę na siebie. Nie pozwolę, abyś dostała wpieprz z nie swojej winy.
Wyszły. Niektóre koty popatrzyły po sobie zaskoczone, widząc siostry w swoim towarzystwie. Był to rzadki widok - nie licząc sytuacji, w których Cień ganiała za Szakalem, by znowu się zabawić. Podeszły do rosnącej sterty zwierzyny. Kończąca się pora zielonych liści obdarowywała w sporą ilość pożywienia - nikt nie mógł narzekać na pusty brzuch, prędzej zwijano się z przejedzenia, gdy trening Chłodnego Omenu zdążył skręcić każdą kiszkę w organizmie. 
— Siostro, mam pytanie. — zawołała Ruina, wybierając najtłuściejsze zwierzę. — Dlaczego jesteś wciąż oschła? Myślałam, że przegadaliśmy już wszystko. 
— Nie nazywaj mnie "siostrą". — wysyczała i przymknęła ślepia. — Nigdy nią nie byłam. Tak - porozmawialiśmy, ale to nie oznacza, że nagle się pokochamy niczym najlepsze przyjaciółeczki. Do dziś śnisz mi się w koszmarach, do dziś pamiętam, jak wysyłałaś mnie po zwierzynę, nazywając od najgorszych. Gówniarz, szmata, przegryw - to tylko niektóre wyzwiska, które padły z twych ust. Nie dawałaś żyć, funkcjonować. Przypomnij sobie nasze pierwsze zgromadzenie. — przerwała, by dać Ruinie czas na analizę. — Co zrobiłaś w pierwszej kolejności? Złapałaś za kark! A żeby nie było mało, to uczepiłaś się mnie jak rzep ogona i nie dawałaś spokoju przez dobre pół godziny. I ja mam potem być dla ciebie miła? W twoich snach. — splunęła. — Traktuję cię jak "kogoś" tylko dlatego, że każdemu powinno zależeć na rozwoju członka klanu. Więzy krwi nie grają roli w moim kodeksie. Ja nigdy nie zapomnę o tym, co mi wyrządziłaś. 

<Ruino?>

[przyznano 5%]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz