BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 grudnia 2022

Od Daglezjowej Igły do Gwiazdnicy

To zgromadzenie udowodniło jej, że Klan Klifu na nią nie zasługuje. Nie zapomniała o Lukrecji, ba, potrzebowała go. Wiedziała, że ją zrozumie. Ta banda idiotów nie była jej już warta. Ani nie potrafiła jej docenić, ani się chociaż zachować. Żenujące! Chciała do Owocowego Lasu, tak jak jej dawno temu proponował Lukrecja. Nie mogła znieść już ani chwili dłużej z mianem wojowniczki Klanu Klifu.
Szukała kota, który by jej pomógł dostać się w łaski Komara. Być może nawet samego Lukrecji, choć podświadomie wiedziała, że kocura tu nie znajdzie. Nikt nie był już chętny na rozmowę z nieznajomym, każdy połączył się jednak w grupki, do których nie mogła się wbić. Każdy ją tylko zbywał, a ona nie chciała mieć na starcie złej reputacji. Dlatego gdy wypatrzyła samotnego członka Owocowego Lasu ucieszyła się. Wciąż nie myślała za dużo o jakichkolwiek konsekwencjach tego co robiła. 
— Hej, ty! Czuję, że jesteś z Owocowego Lasu. Byłbyś chętny wysłużyć mi pewną... przysługę? — podeszła do czarnobiałego wojownika i zapytała najuprzejmiej jak tylko umiała. Nieznajomy kocur jednak nie wyglądał na równie zadowolonego co Daglezja. Widocznie zirytowany zakłóceniem siedzenia w ciszy i samotności uniósł niechętnie brew. 
— Nie. — mruknął, dziwiąc Daglezjową Igłę. Odmówił? To nie było coś, czemu można odmówić! 
— Cóż, to nie było pytanie — mruknęła już mniej wesołym tonem i zciszyła swój głos. — Zaprowadzisz mnie do swojego lidera po zgromadzeniu. A jeśli nie, pożałujesz. Mam wiele znajomości... — rzuciła pogróżką. Tęcza natomiast zlustrował kotkę wzrokiem.
— Wciąż nie — wywrócił oczami w zobojętnieniu. —Znajdź sobie kogoś innego. 
— Nikogo innego nie znajdę. Nic ci nie szkodzi ruszyć dupy. Z resztą, już się zbierają wszyscy. No błagam! — miauknęła, próbując przekonać go swoim pięknym, uwodzicielskim głosem i oczami pokroju kota że shreka.
— Eh — westchnął, robiąc Daglezjowej Igle nadzieję. — Dobra. Tam masz Komara. Podejdź i już — rozczarował ją jednak. Na Klan Gwiazd, co za toporny mysi móżdżek!
— Wygląda jakby wstał lewą nogą. Samemu to się boję — posłała w stronę dziwnego lidera owocniaków zdegustowane spojrzenie. Później w stronę Tęczy również, ale kocur chyba tego nie zauważył. — No weź mnie zaprowadź!
— Może jeszcze zanieść cię? — prychnął sarkastycznie.
— Jak już oferujesz... — zaśmiała się pod nosem. Kocur jednak wziął jej słowa w pełni na poważnie - złapał ją za kark jak matka kocię i zaczął (mimo jej protestów) targać wojowniczkę po ziemi. 
— Kto to? — usłyszała głos Komara, pod którego łapy go rzucił Tęcza. 
— Ej! — warknęła na czarnego kocura. Co za idiota! I teraz ona sama wygląda jak mysi bobek, wytarzana w jakiejś ziemi i trawie... fu! Otrzepala się i stanęła przed obliczem Komara. Z bliska wyglądał jeszcze gorzej. Ale może nie będzie aż tak źle... — Jestem Daglezjowa Igła, Klan Klifu. Ładnie panu do twarzy w tych plamach... — mrugnęła do niego porozumiewawczo. Może był łasy na takie pochlebstwa? — Tak czy owak, jestem tu jednak, by o coś pana spytać — prawodpopodobnie to była najbardziej oficjalnie brzmiąca rzecz jaka kiedykolwiek padła z jej ust — Chciałabym dołączyć do Owocowego Lasu. Klan Klifu jest okropnym miejscem. Czy znalazłoby się tam dla mnie miejsce? Obiecuję lojalność, oddanie... — zaczęła wyliczać, improwizując. Co miała jeszcze powiedzieć?
Przeniósł zdziwione spojrzenie z kotki na Lśniącą Tęczę. Czy żartowali sobie z niego? Nie, wojownik nie wydawał się być tym typem kota.
– Czy za każdym razem, gdy próbujesz komuś się przypodobać, wymyślasz takie... specyficzne komplementy? — Uniósł brew i zrobił kilka kroków w stronę kotki, poważniejąc. – Powiedz mi proszę, dlaczego miałbym ci zaufać, Klifiaku.
To był moment by ruszyć głową i pomyśleć... ale Daglezjowa Igła nie myślała, na tym polegało jej życie! Cóż, musiała jednak raz w życiu to zrobić. Jak przekonać Komara, że jest świetnym nabytkiem dla Owocowego Lasu?
— Już na poprzednim zgromadzeniu jeden z was mi to proponował, dołączenie — zaczęła w końcu, myśląc o Lukrecja. — Myślałam o tym przez ten cały czas. Nie mam nic do stracenia ani zyskania. Po prostu chcę żyć w normalnym miejscu, gdzie na wysokich stanowiskach nie siedzą okropniacy. To wszystko — starała się brzmieć niewinnie i poważnie. Komar zmrużył tylko posępnie oczy.
— A więc w Klanie Klifu władza nie ma się zbyt dobrze? — zapytał, wpatrując się w Daglezję intensywnie. Przetrwała jego świdrujący wzrok bez najmniejszego zadrgania. Nie z nią takie numery! — Owocowy Las jest otwarty dla cierpiących. Przyjmiemy cię do grupy, jednak musisz pamiętać, że nie mogę zaufać komuś, kto pochodzi z obcego Klanu. Musisz udowodnić mi, że nie popełniłem błędu, nawet jeśli to będzie oznaczało walkę przeciwko Klanowi Klifu. Szczególnie, jeśli to będzie oznaczało walkę przeciw Klanowi Klifu — podkreślił Komar stanowczo. Cóż, dla Daglezji było to w sumie obojętne. Nie żeby lubiła specjalnie większość Klanu Klifu. Mogłaby im chętnie skopać zadki bez zawahania.
— Obiecuję, że będę lojalna, z łapą na sercu — zapewniła. — Nic nie stoi na przeszkodzie, by zmierzyć się z moimi współklanowiczami w walce. Możecie mnie testować tysiące razy, a ja i tak zostanę przy was — wypięła swą pierś dumnie, by podkreślić pewność, z jaką wypowiadała te słowa. 
— W takim razie, możesz pójść wraz z nami. Jestem pewien, że Lśniąca Tęcza chętnie się zajmie twoim przeszkoleniem. 
Widziała oburzenie na pysku Tęczy, który jednak pokornie zgodził się z liderem. Miała tylko nadzieję, że to przeszkolenie to będzie krótkie oprowadzenie... przecież trening wypełniła, to czego mieli od niej więcej chcieć? Niczego, pff. Chociaż ten Lśniąca Tęcza (co było dla kotki bardzo zabawnym imieniem) nie wydawał się być dobrym kompanem, może inni w Owocowym Lesie będą lepsi. Na pewno będą lepsi!

***

Chciało jej się skakać z radości, gdy następnego ranka obudziła się w obozie Owocowego Lasu. Wcześniejsza noc była dzika, miała rozmowy z Komarem. Wytargowała sobie w niej między innymi takie samo imię, jakie miała wcześniej. Nie wyobrażałam sobie zostać teraz jakąś Daglezją, Igłą, czy jakimkolwiek innym jednoczłonowym imieniem. To był brak szacunku! A jednocześnie powiedział, że mianuje ją na oficjalnego członka Owocowego Lasu tego dnia. To był pierwszy świt o którym wstanie było czystą przyjemnością i podekscytowaniem. Wielu owocniaków patrzyło na nią nieufnie, wciąż nie wiedząc kim jest ani co tu robi, ale i tak jak lew wypinała pierś, by pokazać innym, że tu rządzi. Kto, jak nie ona? Musiała sobie zacząć robić relacje, a chyba Lukrecja przed nią uciekł na poranny patrol. Może nawet nie wiedział, że tu jest? Ale mu zrobi niespodziankę! Cudowną! 
Podeszła do jakiegoś liliowego szkraba siedzącego nieopodal. Czas na robienie sobie relacji. 
— Hej, pewnie nie wiesz kim jestem, ale — przywitała się, podnosząc do góry ogon — niedługo będę jedną z was, mała. Nazywam się Daglezjowa Igła, a ty?

<Gwiazdnico?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz