BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

23 grudnia 2022

Od Tchórzliwego Upadku

Trochę mu zajęło dojście do siebie, ale ostatecznie mu ten dziwny stan otępienia przeszedł. Wrócił do wykonywania swoich obowiązków i zdawało się, że ten ciężki okres miał już dawno za sobą.
Spędzał czas samotnie, odkrywając jaką frajdę przynosi mu spinanie się na drzewa. Gdy nadażyła się okazja, wchodził na najwyższe gałęzie i oglądał świat, który wyglądał z tej perspektywy wspaniale. Musiał jednak uważać, bo latać to nie potrafił, a niektóre części rośliny były za słabe, by utrzymać jego ciężar. To było problematyczne, ale nie potrzebował dużo. Wystarczyło, że był zdala od innych, w miejscu, w którym czuł się względnie bezpiecznie.
Dzisiejszy dzień zdawał się równie spokojny co wcześniej. Pojawienie się zastępczyni, po tak długim okresie spokoju, nie popsuło jego nastroju. Kotka usiadła obok, gdy kończył posiłek i chwilę milczała. Czyżby przyszła go nareszcie wypytać o plany skrywane przez jego wspólników? Szkoda tylko, że żadnych nie miał, ale kotka jasno dała mu do zrozumienia, że miał podkablowywać swoich znajomych, którzy wygłaszali po kryjomu niechęć do Mrocznej Gwiazdy. Możliwe, że nadchodził ten czas, gdzie będzie zmuszony okazać się zdrajcą.
— Dzisiaj pójdziesz ze mną na patrol — miauknęła po prostu, a on się zakrztusił. Zakaszlał wypluwając kawałek mięsa, który utknął mu w gardle, po czym uniósł wzrok na kocicę zdumiony. — Idziemy — zarządziła wstając i kierując kroki poza obóz.
No to go zaskoczyła. Nie spodziewał się po niej takiej propozycji, a raczej rozkazu.
Nie była za stara na takie wędrówki? Może tak jej się nudziło siedzenie w obozie, że postanowiła porobić coś jak za młodych księżyców?
Ruszył za nią niechętnie, oblizując pysk. Miał wiele wątpliwości, co do tego, lecz nie miał wyboru. Musiał udawać posłusznego, by kocica uwierzyła, że był czysty.
Zastępczyni nie odezwała się do niego przez ten cały czas. Szła i szła, ale najwidoczniej kierunki jej się pomyliły, bo granica nie była w tę stronę. Poinformował ją o tym, lecz nie dostał informacji zwrotnej. Głucha jakaś? Stwierdził, że co on będzie ganiał za raszplą i nawracał na odpowiedni kierunek. Zmęczy się to może zdechnie.
Widok jeziora sprawił, że na pysku pojawił się mu zadowolony uśmieszek. Ha! Teraz miał pewność, że była głupia. A niby tak wszyscy zachwycali jej intelekt...
Kocica zatrzymała się, po czym spojrzała na niego, zachęcając by usiadł przy niej przy drzewie. Zrobił to, szczerząc się do niej coraz szerzej.
— No i co? A nie mówiłem, że idziesz w złą stronę? — mruknął do niej.
— Połóż się — Nacisnęła łapą na jego grzbiet, próbując go do tego tak zachęcić.
Okej... To było dziwne. Nie wiedział o co jej chodziło.
— Po co? — Zmarszczył czoło, ale wykonał polecenie, bo w końcu miał się jej słuchać. To była ta ich nieodzowna umowa, do której go przymusiła.
Złota nie odpowiedziała, tylko spojrzała gdzieś w górę. Powędrował za jej wzrokiem, lecz ta łapą docisnęła mu pysk do ziemi, uniemożliwiając sprawdzenie na co patrzyła. Nie dostał nawet odpowiedzi.
— Teraz odejdę, a ty wstaniesz — poinformowała go, robiąc to bez zbędnego tłumaczenia.
No jakaś nienormalna. Wstał na łapy, gdy zniknęła mu z oczu i zaczął rozglądać się za nią w konsternacji. Przecież to był patrol! Odbiło jej już na starość i zaczęła bawić się w jakieś babcine zabawy w chowanego?
Kocica nie odeszła daleko, bo zaraz ją wypatrzył jak wracała z pobliskich zarośli. I to z niczym. Nawet nie zapolowała. Chodziła w kółko? Obłąkana. Gapił się na nią z wymalowanym zirytowaniem, gdy stawiała kroki, skracając pomiędzy nimi dystans. Chciał odpowiedzi. Już otwierał pysk, by do niej coś warknąć, gdy poczuł jak coś przybija go do ziemi. To bolało! Chwilę go zamroczyło, a gdy zamrugał, widział łapy Irgi przed swoim pyskiem. Chciał wstać, lecz ciężar na plecach uniemożliwiał mu to.
— Srokrotkowa Polano złaź ze mnie! — warknął do kocicy, która zeskoczyła najpewniej z gałęzi wprost na jego grzbiet. Coś czuł, że nie pozbiera się po tym długo.
Jej matka skinęła głową do córki, po czym zostawiła ich samych. Kotka od razu dała mu większą swobodę, schodząc z jego grzbietu, dzięki czemu mógł podnieść się do siadu.
— Co ty wyprawiasz? Zachowujesz się jak kociak! — zganił ją.
Nie uzyskał odpowiedzi. Szmer krzaków po lewej stronie, zwrócił jego uwagę. Spojrzał na Irgę, a następnie znów poczuł jak ta wywłoka zeskakuje z drzewa na jego biedne ciało. Jęknął. Czy to były jakieś tortury?!
— Jesteś nienormalna — rzucił do Irgi, gdy pojawiła się przed jego pyskiem, a łapa Stokrotki, bardziej nacisnęła na jego łeb, powodując, że dotknął pyskiem ziemi. Zaczął się szarpać. Chciał ją z siebie zrzucić i zostawić te obłąkane dusze same.
— Już się opiera? To teraz moja kolej? — uslyszał głos Sosnowej Igły, która posłała mu uśmieszek.
O co tu do cholery chodziło?!
— Jeszcze nie — odparła zastępczyni. — Dopiero jak ucieknie.
Bura westchnęła niezadowolona.
— Słyszałeś? Uciekaj. Też chcę się zabawić.
To spwoodowało, że przestał się szarpać. O nie. Nie ma mowy! Jego umysł analizował sytuację i doszedł do wniosku, że Sosna najwidoczniej miała go zlać, jak da nogę. Wolał już leżeć. Nie da jej tej satysfakcji.
Widząc, że na tą chwilę się poddał, Irga zwróciła się do córki.
— Jeszcze raz — po czym odeszła.
Złota zeszła z jego grzbietu, wracając na drzewo. Chciał nie dopuścić do kolejnego skoku na swój grzbiet, więc odszedł na bok, natrafiając na zadowolony pysk Sosny.
— Wracaj na miejsce — Popchnęła go z powrotem, wlepiając w niego intensywnie wzrok, jakby miało mu to sprawić dyskomfort.
Irgowy Nektar znów wróciła, a Stokrotkowa Polana ponownie przygniotła go do ziemi. To się powtarzało i musiał przyznać, że zmęczyło go to cholernie. To były jakieś pompki? Mogły powiedzieć, to by je zrobił dla świętego spokoju. Przynajmniej oszczędziłby sobie bólu pleców.
— Wystraczy — orzekła zastępczyni widząc jaki był zmarnowany. Zarządziła powrót.
Szedł za nimi kulejąc, nie za bardzo rozumiejąc po co to wszystko było. Jakiś rodzaj zemsty? Nie wiedział.

***

To się powtarzało codziennie. Tym razem Stokrotkowa Polana nie skakała po nim jak po mchu, a cały czas siedziała mu na grzbiecie, raz dociskając do ziemi, raz pozwalając mu się unieść. Pompki jak nic. Tylko sam fakt, że Irgowy Nektar łaziła tak, jakby dostała kociokwiku nie pomagał mu zrozumieć sensu całego tego przedsięwzięcia. Było to męczące. No i bardzo upokarzające. A lider obiecał, że przestaną się nad nim znęcać i co? Tfu! Czcze gadanie i fałszywe zapewnienia.
Raz próbował nie stawić się na tym dziwnym treningu, ale Sosnowa Igła wzięła go za skórę i wytargała aż pod jezioro jak niesforne kocię. Nie zważała na jego bolesne piski i zapewnienia, że pójdzie sam. Musiała się nasycić jego cierpieniem, sadystka.
Zrozumiał co się dzieję dopiero, gdy minął księżyc. To jak siedząc w obozie czuł dziwne uczucie ciężkości, gdy Irga pojawiała się w zasięgu jego przestrzeni osobistej. Zwalił to na zmęczenie. W końcu polowania i patrole oraz treningi z mistrzem wyczerpywały. Ale gdy padł Irdze do łap, tak jakby nagle stracił czucie w kończynach, bardzo go zaniepokoił. Kotka widząc to jego potknięcie i zjawiskowy upadek, podeszła bliżej, co poskutkowało tym, że niewidoczny ciężar spadł na jego głowę i spowodował, że przykleił się do ziemi. Ten jej uśmieszek zadowolenia nie był przyjemny. Usiadła przed nim, klepiąc go łapą po łbie, a z gardła uciekł mu wrogi warkot.
— Zapłacisz za to — syknął w jej stronę.
— Na to już za późno — miauknęła i odeszła, a dziwny ciężar zniknał tak szybko jak się pojawił. Pozbierał się na łapy, uświadamiając sobie co takiego kotka przez ten czas mu robiła. Był... wściekły. Nie zorientował się! Nawet nie wiedział, że coś takiego było możliwe! Znaczy... Pojmował co to odruch. Ćwiczenie jakiejś sekwencji ruchów powodowało, że robił to już instynktownie. A teraz... A teraz to zostało zastosowane w innym celu niż do obrony własnej. Czuł się jak... marionetka. Musiał to przerwać zanim oszaleje. Nie mógł na widok Irgowego Nektaru kłaść się niczym posłuszny pies! Robienie tego z własnej woli brzmiało gorzej niż na rozkaz!
Staczał się! Juz nawet ciało buntowało się przeciwko niemu.
Jednak... jak bardzo chciał uniknąć dalej tych treningów, nieważne co robił, Sosnowa Igła nie pozwalała mu się ukryć. Znała chyba każdą jego kryjowkę, bo zawsze go znajdowała, a gdy zaczynał z nią walczyć, dostawał po pysku ku jej chorej satysfakcji.
O tak... zastępczyni przechytrzyła go. Miała środki jak i zaplecze, by robić na nim te swoje psychologiczne eksperymenty. Nie zamierzał jednak jej ulec. O nie... Czas było zacząć stawiać się tej słabości, by nie zawładnęła nim na zawsze. Niećwiczone odruchy zanikają lub mogą przemienić się w coś innego. Jeszcze nie przegrał. To była drobna niedogodność, którą przezwycięży. Niech złota cieszy się swoim triumfem. Zaślepi ją tak, że nie zauważy, kiedy wbije jej pazury w serce.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz