Od Rosy

Słońce wyjrzało zza chmur, więc aż dziwne dla kotki było wyjście i zobaczenie tego cudownie iskrzącego dookoła śniegu. Biały puch delikatnie spadał z chmur, wirując jej przed pyszczkiem. Mogła zobaczyć te cudowne kształty, gdy jeden z nich wylądował na jej nosie. Tylko po to, by zniknąć za dotknięciem czarów. Spojrzenie rudej rozbłysło radośnie, tak samo, jak rozświetlił się jej pyszczek. Może Mysz wreszcie nie będzie jęczeć w trakcie wyjścia na powietrze!
Dlatego potuptała z powrotem do Nory, szturchając zawiniętą w kulkę kremową kotkę.
— Wstawaj, Mysz wstawaaaj — odparła, potrząsając nią delikatnie.
Druga córka Ryjówki tylko mruknęła, podnosząc głowę i spoglądając na nią ze zmrużonymi ślepiami. Było jej tak przyjemnie, tak ciepło, a Rosa jak zwykle musiała ją obudzić. Co znów się stało, czyżby cały ten śmierdząca, paskudna breja wreszcie zniknęła z tego świata.
— Czego — mruknęła jakby niezadowolona, ale ziewnęła, szeroko otwierając pyszczek i wyciągając łapy przed siebie.
— Idziesz dzisiaj ze mną — odparła Rosa stanowczo, łapą pociągając ją lekko i obracając na bok — Czy tego chcesz, czy nie. Czas cię rozruszać!
Kremowa zajęczała głosem pełnym sprzeciwu, ale podniosła się uderzenie serca później. W końcu przecież Ryjówka może zobaczyć, jak się zachowuje. Nie może przy niej wypaść źle.
Próbowała w niektóre dni uczyć się razem z nimi, ale miała nieco mniej treningów niż jej ruda siostra. Głównie dlatego, że ilość kałuż i znienawidzonej dookoła wody była dla niej nie do zaakceptowania. Zauważała jednak, że jest zdecydowanie nieco bardziej w tyle z jakimikolwiek naukami. Rosa ją wyprzedzała, musi ją dogonić.
Spojrzały obie w kierunku śpiącej samotniczki, przy czym Rosa westchnęła cicho. Chciała chociaż raz wstać przed nimi wszystkimi i przynieść każdej z nich coś do jedzenia. Jejku, jaka ona byłaby z siebie dumna, może nawet wreszcie usłyszałaby jakąś pochwałę.
Z myśli rozbudziła ją kremowa, podchodząc do niej niepewnie. W tej chwili rudą aż delikatnie cofnęło, gdy zobaczyła, że kremowa jest od niej wyższa. Może i nie przeszkadzał jej drobny wygląd, ale stojąc przy rodzonej siostrze z krwi i kości, poczuła się nieco zazdrosna.
— Nie na mokradła? — zapytała Mysz niepewnie, robiąc krok za siostrą.
— Nie ma mowy, zostawiłabym cię tam — podsumowała ruda, wyskakując z Nory pierwsza prosto w miękki śnieg.
Było zimno, ale przynajmniej wiatr czy deszcz nie mroziły jej do kości. Nawet Mysz wydała z siebie ciche „woah”, gdy zobaczyła widok na powietrzu. Wszystko iskrzyło się w delikatnych promieniach słońca, które nieśmiało przebijało promyki przez rzadkie chmury. Nie czuły pod łapami błotnistej ziemi. Tak samo okryte sadzią i lodem gałązki błyszczały, uginając się pod ciężarem śniegu. Może i nie było niesamowitych kolorów jak w trakcie Pory Opadających Liści, ale mogła zauważyć te wyróżniające się kolory, jak rdzawoczerwone owoce jarzębiny. Przynajmniej jeden, spokojny dzień bez gwałtownych opadów.
Może znajdą coś ciekawego po drodze?

[przyznano 6%]