— Dobrze. Pamiętaj, że im bardziej przylgniesz do drzewa, tym będzie ci łatwiej.
Agrest posłuchał rady mentorki i począł piąć się w górę. Krok za krokiem i już po chwili znalazł się na szczycie. Huh. Całkiem proste.
Niestety perspektywa zejścia wyglądała na znacznie trudniejszą. Jednak czy on zamierzał nad tym dywagować? Nie za bardzo.
— Czekaj — zatrzymała go wojowniczka — schodź przodem jedynie w ostateczności, nie jest to bezpieczne. Spróbuj tyłem.
Bicolor ustawił się w zalecanej pozycji.
— Jak mam to zrobić niby? — Aktualnie nawet nie widział, na jakiej wysokości zawisł.
— Najlepiej obejmij przednimi łapami drzewo. Tylne kolejno stawaj niżej.
Starał się w ten sposób zejść. Ku jego zaskoczeniu, w jakiś sposób to działało. Rozpogodził się odrobinę. Wreszcie coś sensownego.
Wtem jedna z jego tylnych łapa osunęła się z chropowatej powierzchni. Zjeżony przywarł do drzewa.
— Ostrożnie — upomniała go. — Na takiej wysokości akurat nic ci nie grozi, ale niepotrzebnie się poobijasz. Zawsze głęboko wbijaj pazury.
Z westchnięciem znów zaczął posuwać się w dół. Tym razem był bardziej uważny. Zeskoczył, kiedy znalazł się blisko ziemi.
— Okej, powtórz to jeszcze raz i mogę uznać za zaliczone.
Kiwnął głową i znów wykonał polecenie. Naprężył mięśnie, gdy ponownie zszedł z drzewa.
— Dobra, to teraz… — Krecik urwała i przybrała grymas, jakby właśnie została przyłapana na złym uczynku. Chrząknęła zakłopotana. — Brawo! Wspinasz się jak… jaszczurka? To znaczy, sprawnie ci poszło.
Agrest odpowiedział uśmiechem na słowa mentorki. Starała się.
***
Tajfun.
Tym razem Tajfun.
Kolejna bliska mu osoba. Ciocia wszystkich.
Wiecznie tryskająca energią karmicielka, obecnie leżała bezwładnie na ziemi.
Jeśli wcześniej był niemalże pewien, iż morderca obrał za cel jego rodzinę, teraz był o tym przekonany. Głupi nie przewidział śmierci akurat jej. Nie uświadomił sobie, że ten psychopata może nie ograniczyć się tylko do jego krewnych. Wymorduje każdą bliską mu osobę. A on w żaden sposób nie mógł temu zaradzić.
***
Właśnie wracał ze szkolenia. Krecik nauczyła go tworzyć legowiska na gałęziach drzew. Dostawał oczopląsu od tych powtarzających się ruchów. Tam i z powrotem, tam i z powrotem i tak w kółko. Zaliczył, ale wciąż podrygiwała w nim irytacja. Czy to nie zbędna umiejętność? Przecież teraz i tak każdy spał na ziemi.
Wnet poczuł, jak czyjeś futro odbija się od niego. Zaskoczony spojrzał na przewróconego ucznia. Kuklik? Czy nic mu się nie stało?
Szylkret wstał i otrzepał się z kurzu. Agrest się uśmiechnął. Nic mu nie było.
— J-ja, p-przepraszam, t-ten... W-wybacz — wyjąkał — Hej… — Zawstydzony odwrócił wzrok.
Wibrysy Agresta zadrgały. Członkowie klanu spekulowali o tożsamości mordercy, a tymczasem jego przyjaciel wpadał na losowe koty.
— Hej. — Próbował zabrzmieć radośnie, ale z jego gardła wydobył się jedynie bezsilny szmer.
Łzy mimowolnie zaczęły gromadzić się w zielonych ślepiach. Nie potrafił określić czy to wskutek rozbawienia, czy smutku. Chyba obu. Był tak przytłoczony tym wszystkim.
Twarz Kuklika natychmiast zmieniła wyraz. Troska zalśniła w jego brązowych oczach.
Dobrze, że na siebie wpadli. Agrest dopiero w tej chwili zdał sobie sprawę, jak bardzo miał ochotę zwyczajnie spędzić z kimś czas. W ciszy lub nie – bez znaczenia. Móc oderwać się od natrętnych myśli. Nie zatracać się w samotności.
Ta sytuacja przypomniała mu pewną noc. Noc, po której już nic nie było takie samo. Zgromadzanie.
Pamiętał, jak wtedy pocieszał Kuklika, gdy ten płakał w jego futro. A teraz role się odwróciły, to on był tym, który nie potrafił powstrzymać łez.
— Tym razem to ja wypiłem za dużo wody — zaśmiał się słabo.
<Kuklik?>
[przyznano 15%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz