Od Czernidłaka do Kajzerki

Zamrugał kilka razy, starając się odgonić z powiek resztki snu i wzniósł oczy ku niebu. Szare, gęste chmury, snuły się po ponurym nieboskłonie, prawie całkowicie przysłaniając słońce. Co jakiś czas pojedynczy ptak przelatywał nad pyskiem zwiadowcy, aby po chwili z towarzyszącym temu krakaniem, zniknąć gdzieś na terenie Klanu Burzy. Czernidłak rozwarł szczęki w szerokim ziewnięciu i przeniósł swój wzrok w dół, lustrując otoczenie. Przypuszczał, że większość kotów już wstała, jednak nie był w stanie nic stwierdzić, przez gęstą mgłę, otulającą cały obóz i znacznie utrudniającą widoczność. Zapowiadał się ciekawy dzień. Grzybowy rozprostował zdrętwiałe kończyny i zeskoczył ze drzewa, przy okazji prawie się przewracając o własne, skryte we mgle, łapy. Z cichym westchnieniem zwiadowca ruszył do stosu ze zwierzyną. Przysiadł na wilgotnej ziemi i chwycił chudą nornicę w szczęki. Skuliwszy się nieco w kącie, odgryzł kawałek śniadania, powoli przeżuwając żylaste mięso. Gryzoń zdecydowanie nie należał do najsmaczniejszych, jednak zwiadowca dokończył posiłek i oblizując wąsy, wstał. Jego oczom ukazało się znajome, białe futro.
— Cześć, Pieczarko! — Przywitał się z siostrą, uderzając ogonem o tylne łapy.
— Och, witaj, Czernidłaku. — Zwiadowczyni posłała mu delikatny uśmiech. — Co porabiasz?
Czarno-biały poruszył uszami.
— Nic szczególnego, dopiero co wstałem. Może miałabyś ochotę przejść się na polowanie? Muszę rozprostować łapy. — Zasugerował kocur.
— Jasne, czemu nie. Tylko wyczyszczę sierść! Zaraz do ciebie przyjdę. — Po tych słowach zielonooka zniknęła we mgle, prawdopodobnie ruszając do legowiska zwiadowców, aby w spokoju zająć się swoją pielęgnacją.
Czernidłak w tym czasie odsunął się, napotykając zdenerwowane spojrzenie Żagnicy. Na ten widok przewrócił tylko oczami, odwracając wzrok.

── ✧《✩》✧ ──

Powoli stawiał łapy na wilgotnej, wyłożonej barwnymi liśćmi trawie, rozglądając się. Kątem oka widział Pieczarkę, która stąpała blisko niego, również wypatrując jakiejś potencjalnej ofiary. Mgła odrobinę zrzedniała, teraz unosząc się tylko blisko przy ziemi, zasłaniając jedynie łapy zwiadowców. W pewnej chwili do nozdrzy Czernidłaka dopłynął delikatny zapach wróbla, łaskocząc go w nos. Czarno biały przypadł brzuchem do ziemi, powoli zmierzając ku źródle zapachu. Jest. Brązowy ptak podskakiwał, co jakiś czas dotykając dziobem trawy, najprawdopodobniej w poszukiwaniu pożywienia. Niebieskooki nie czekał zbyt długo, odbijając się tylnymi łapami od ziemi i lądując tuż przed ofiara, jednym, celnym ruchem zakończył jej żywot. Z błyszczącymi oczami, kocur odwrócił się do siostry. Zwiadowczyni w pysku trzymała nornicę, również usatysfakcjonowana zdobyczą.

── ✧《✩》✧ ──

Powoli wkroczył do obozu, otrzepując się. Pożegnawszy się z Pieczarką, sprawnie odłożył upolowanego ptaka na stos, ruszając z powrotem do swojego legowiska, z zamiarem odpoczynku po polowaniu. Na swojej drodze dostrzegł jednak uczennicę Kaczki, Kajzerkę. Machnąwszy obojętnie ogonem, podszedł do niej. W końcu co miał do stracenia?
— Witaj! — Uśmiechnął się delikatnie, przechylając nieznacznie głowę w prawo. — Jak podoba ci się w Owocowym Lesie?

<Kajzerko?>