tw: opis obrażeń, przemoc
W pewnej chwili uczennica dostrzegła rozczochrane futro swojej siostry. Liliowa była prowadzona na środek kręgu, utworzonego przez wpatrujące się w tą scenę kotów.
Lament zacisnęła mocno powieki. Bała się. Tak bardzo się bała. Czemu spotykało to akurat Skarabeuszową Łapę, a nie ją? Poczuła, jak uginają się pod nią łapy, a jej ciało przeszedł dreszcz.
Nie, nie, nie, nie...
Pierwsze uderzenie. Odór krwi dopłynął do jej nozdrzy, spowijając cały obóz, niczym rządny śmierci potwór. Po lesie poniósł się syk jej starszej siostry. Kotka gwałtownie otwarła ślepia, widząc, jak po raz kolejny, Sosnowa Gwiazda wbija w jej skórę pazury, barwiąc liliowe futro na szkarłatny odcień. Dymna czuła, jak cała drży. Nie potrafiła poskładać myśli. Jej umysł spowity był gęstą pajęczyną, uniemożliwiając jakąkolwiek racjonalną myśl. W jej głowie po raz kolejny zapętliły się te same słowa.
Nie, nie, nie...
Kolejne uderzenie. I kolejne. I tak w kółko, aż przywódczyni nie poczuła, że zwykłe ciosy jej nie wystarczają. Zgłodniała bólu, liderka doskoczyła do ogona Skarabeuszowej Łapy i, z towarzyszącym temu dźwiękiem łamanych kości oraz rozdzieranego mięsa, wyrwała część ciała liliowej kotki.
Oczy dymnej gwałtownie się rozszerzyły, a źrenice zwęziły. Z jej gardła wydobył się wrzask. Potworny, rozdzierający serce, żałośnie bezradny dźwięk. Kotka poderwała się. Łzy utrudniały jej widoczność, jednak przepchała się przez tłum kotów, aby zatopić swoje pazury w ciepłym ciele Sosnowej Gwiazdy... Nie zdążyła jednak nic zrobić, gdyż poczuła, jak ktoś chwyta ją za skórę na karku. Dziko rozejrzała się, gdy jej wzrok natrafił na ojca. W jego ślepiach lśniły małe iskierki. Łzy. Mistrz pokiwał przecząco głową, odciągając Lamentującą Łapę na bok. Kotka próbowała się wyrwać, jednak na próżno. Ostatnim obrazem, który dostrzegła, była wycieńczona Skarabeusz, leżąca na ziemi. Obok niej spływała stróżka krwi.
Leżała na zroszonej deszczem trawie, wpatrując się w swoje odbicie w tafli wody. Szary pyszczek był mokry od łez, a oczy opuchnięte, od wszystkich przepłakanych nocy.
Nie powinna pozwalać sobie na taką słabość. Nie powinna płakać. Więc dlaczego to robiła?
Obok uczennicy bezwładnie spoczywały strzępki futra, które chwilę temu zawzięcie wyrywała ze swoich boków. Głupia, bezużyteczna sierść. Mimowolnie zaczęła odtwarzać wszystkie zdarzenia z tamtego dnia.
Dymna skrzywiła się, na myśl o przywódczyni i siostrze, a w jej ślepiach znów pojawiły się łzy. Sosnowa Gwiazda budziła w niej odrazę. Kiedyś się zemści. Zabije okrutną liderkę, rozkoszując się jej krwią, napawając się jej bólem. A później ucieknie. Nie będzie rządzić tymi głupimi kotami, pozwalającymi na takie okrucieństwo, nie będzie więcej przebywać w tym durnym, splamionym krwią miejscu.
Lament zacisnęła mocno powieki. Bała się. Tak bardzo się bała. Czemu spotykało to akurat Skarabeuszową Łapę, a nie ją? Poczuła, jak uginają się pod nią łapy, a jej ciało przeszedł dreszcz.
Nie, nie, nie, nie...
Pierwsze uderzenie. Odór krwi dopłynął do jej nozdrzy, spowijając cały obóz, niczym rządny śmierci potwór. Po lesie poniósł się syk jej starszej siostry. Kotka gwałtownie otwarła ślepia, widząc, jak po raz kolejny, Sosnowa Gwiazda wbija w jej skórę pazury, barwiąc liliowe futro na szkarłatny odcień. Dymna czuła, jak cała drży. Nie potrafiła poskładać myśli. Jej umysł spowity był gęstą pajęczyną, uniemożliwiając jakąkolwiek racjonalną myśl. W jej głowie po raz kolejny zapętliły się te same słowa.
Nie, nie, nie...
Kolejne uderzenie. I kolejne. I tak w kółko, aż przywódczyni nie poczuła, że zwykłe ciosy jej nie wystarczają. Zgłodniała bólu, liderka doskoczyła do ogona Skarabeuszowej Łapy i, z towarzyszącym temu dźwiękiem łamanych kości oraz rozdzieranego mięsa, wyrwała część ciała liliowej kotki.
Oczy dymnej gwałtownie się rozszerzyły, a źrenice zwęziły. Z jej gardła wydobył się wrzask. Potworny, rozdzierający serce, żałośnie bezradny dźwięk. Kotka poderwała się. Łzy utrudniały jej widoczność, jednak przepchała się przez tłum kotów, aby zatopić swoje pazury w ciepłym ciele Sosnowej Gwiazdy... Nie zdążyła jednak nic zrobić, gdyż poczuła, jak ktoś chwyta ją za skórę na karku. Dziko rozejrzała się, gdy jej wzrok natrafił na ojca. W jego ślepiach lśniły małe iskierki. Łzy. Mistrz pokiwał przecząco głową, odciągając Lamentującą Łapę na bok. Kotka próbowała się wyrwać, jednak na próżno. Ostatnim obrazem, który dostrzegła, była wycieńczona Skarabeusz, leżąca na ziemi. Obok niej spływała stróżka krwi.
── ✧《✩》✧ ──
Leżała na zroszonej deszczem trawie, wpatrując się w swoje odbicie w tafli wody. Szary pyszczek był mokry od łez, a oczy opuchnięte, od wszystkich przepłakanych nocy.
Nie powinna pozwalać sobie na taką słabość. Nie powinna płakać. Więc dlaczego to robiła?
Obok uczennicy bezwładnie spoczywały strzępki futra, które chwilę temu zawzięcie wyrywała ze swoich boków. Głupia, bezużyteczna sierść. Mimowolnie zaczęła odtwarzać wszystkie zdarzenia z tamtego dnia.
Dymna skrzywiła się, na myśl o przywódczyni i siostrze, a w jej ślepiach znów pojawiły się łzy. Sosnowa Gwiazda budziła w niej odrazę. Kiedyś się zemści. Zabije okrutną liderkę, rozkoszując się jej krwią, napawając się jej bólem. A później ucieknie. Nie będzie rządzić tymi głupimi kotami, pozwalającymi na takie okrucieństwo, nie będzie więcej przebywać w tym durnym, splamionym krwią miejscu.
[439 słów]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz