Heja... Albo raczej, ekhem, witajcie, leśne duchy! Mam na imię Mrówkolew i niedługo będę miał cały jeden księżyc. Właściwie to może już mam, ale ostatnio na niebie często są chmury i słabo go widać, więc nikt nie jest całkiem pewien, czy już jest wystarczająco zagięty, czy jeszcze nie... Przynajmniej tata każe mi czekać. No właśnie, mój tata, mój tata to Umakini i musicie go przecież znać. Wygrywa ze mną we wszystkim i domyśla się moich planów, jeszcze zanim wprowadzę je w życie! Ale ja mu jeszcze pokażę. No w każdym razie to wszystko musi znaczyć, że jest wyjątkowym kotem, poza tym ma dużo, dużo fajnych blizn, więc no, mówię, na pewno go znacie, i moją babcię Świetlik też. Świetnie poluje i przynosi mi z lasu różne rzeczy, ale wymknąć się jej jest chyba jeszcze trudniej, niż tacie... I jeszcze moja prababcia Nocna Tafla, która jest już u was, więc już na pewno, na pewno wiecie, kto to jest, zwłaszcza że była zupełnie niezwykła. Bardzo silna, odważna, mądra i zaradna, to ona opowiadała o was tacie najwięcej i znała się z wami jak nikt inny, tak mi mówił przynajmniej! Pozdrawiam cię, prababciu!
Mam jeszcze drugiego tatę, który się nazywa Rosa Skapująca na Liść, ale odeszło daleko, jeszcze zanim się urodziłem, i zostawiło tylko zabawki. To bardzo tajemnicze. Ale ono też zna się z wami, leśne duchy, więc jeśli możecie, jemu też przekażcie pozdrowienia! Ześlijcie jakiś miły znak, na przykład jakąś pyszną szyszkę mu połóżcie pod łapy, o. Proszę, proszę, proszę! Jeśli jest za daleko, to przekażcie duchom, co są bliżej, a jeśli to też nie wypali, to ewe... ewenu... ewentualnie, jak będę duży, to sam pójdę i go znajdę, i mu taką szyszkę dam.
Skoro już wiecie, skąd się wziąłem (mam nadzieję, że dzięki temu lepiej mnie zapamiętacie), to mogę wam powiedzieć o innych rzeczach. Na przykład o tym, gdzie mieszkam. Otóż mieszkam ja w norze w zboczu, a naokoło jest las. Niestety o lesie nie mogę wam więcej powiedzieć... a zresztą, znacie go lepiej! To byłoby z mojej strony idiotyczne, jak czasem mówi tata, żeby opowiadać leśnym duchom o ich własnym lesie, więc może to dobrze, że w sumie nic o nim nie wiem, bo za daleko jeszcze nie wychodziłem. Na szczęście oprócz lasu są także sąsiedzi i o nich już mogę powiedzieć więcej.
Sąsiadów mamy trzech i mieszkają wszyscy w dużej norze obok. Nazywają się Wrzos, Owies i Krogulec. Wrzos jest uzdrowicielem, czyli zna się na ziołach i leczeniu kotów, i często przychodzi do naszej nory, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie zachorowałem. Oczywiście ja zawsze jestem zdrowy, cha! Ale czasem mam wrażenie, że Wrzos chciałby, żeby tak nie było, tak dokładnie mnie o wszystko wypytuje, i tatę, i babcię też... Trochę mnie denerwuje tym ciągłym zdrabnianiem wszystkiego, wydaje mi się, że to może zbliżać mojej godności, takie nazywanie Mrówką albo Lewkiem, a tata mówił, że nikomu nie wolno... Nie wiem do końca, co to ta godność i czemu nie można się do niej zbliżać, ale w każdym razie staram się być przy Wrzosie ostrożny, a czasem nawet robię się groźny! Ale on się tym chyba nie przejmuje. Jeszcze nie wiem, co z tym zrobić, możecie mi podsunąć jakąś podpowiedź, tylko musicie wcelować ją dobrze w wejście do norki, żebym mógł zobaczyć, bo na razie tata z babcią nie pozwalają mi za często wychodzić na zewnątrz. Wrr! Jeszcze zobaczą!
Owies i Krogulec to partnerzy Wrzosa. Nie jestem pewny, co to znaczy, bo zamiast mi odpowiedzieć, tata prychnął tak jak zawsze, kiedy mówię coś głupiego. Babcia powiedziała, że partner to ktoś, kto cię kocha i zawsze przy tobie jest, ale jak ją spytałem, czy w takim razie my też jesteśmy partnerami, to tylko się głośno zaśmiała, a potem zaczęliśmy się bić, babcia mnie pokonała i już nie wiem w końcu, do czego doszliśmy. Jeśli chodzi o Owsa, to mogę jej uwierzyć, bo rzeczywiście przychodzi czasem do nas razem ze Wrzosem i wydaje mi się, że bardzo się lubią. Ja jego też, dał mi spróbować swojego ogona (smakował kwiatami) i kiedy powiedziałem mu, żeby się przygotował do walki ze mną, to odpowiedział, że będzie zawsze gotowy w swojej norze... I to rozumiem! Tata gniewa się na mnie bardzo, kiedy wypróbowuję na nim ruchy bez jego pozwolenia, a babcia co prawda częściej mi odpowiada, ale też syczy, jeśli zaatakuję w "złym momencie". Ja myślę, że to całkiem niemądre, bo przecież żadne groźne leśne stwory, przed którymi tak mnie ostrzegają, nie będą przed atakiem czekać na moje pozwolenie, tylko – szast! pazurami, i już po tobie, kotku! Dlatego trzeba być zawsze przygotowanym i od innych oczekiwać tego samego. Owies to rozumie, więc myślę, że się dogadamy.
Krogulca za to nie widziałem nigdy i wydaje mi się, że wszyscy wokół starają się, żeby tak zostało. Zaczynam się zastanawiać, czy rzeczywiście istnieje, i czy to na pewno kot, czy jakaś dzika bestia w rodzaju kuny, tak o nim gadają. Podobno ugryzie mnie, jeśli choćby pójdę go zobaczyć. Tere-fere! W takim razie ja ugryzę jego, coś takiego nie może mnie powstrzymać, gdyby tak miało być, to nikt nie wychodziłby do lasu, bo mógłby go ugryźć wilk, niedźwiedź albo nawet komar, i umarlibyśmy z głodu. Szczególnie że w gryzieniu jestem akurat całkiem dobry, tata mi mówi, żebym się nie przechwalał, ale to akurat musi być prawda, skoro specjalnie mnie przed tym powstrzymuje. Nie chce, żebym stał się zbyt silny, bo wtedy pogryzłbym jego i w końcu zwyciężył... Ciężkie życie! Ale teraz rozumiecie, czemu wcale się nie boję tego całego Krogulca, a nawet pójdę na jego poszukiwanie, kiedy tylko będę miał okazję.
To są już wszystkie koty, które znam, potężne leśne duchy, oprócz nich mieszkam tu tylko ja. Jak teraz o tym myślę, to w sumie nie opowiedziałem za wiele o sobie, chociaż coś tam już przecież wiecie. Ale może to nie tak źle. Tata mówi, że najważniejsza jest obserwacja, i ruchów przeciwnika, i znaków natury, bo po nich można poznać, co wy nam mówicie. Dlatego jestem zawsze bardzo uważny, i chciałbym was poprosić, żebyście też byli. Miejcie oczy szeroko otwarte i spójrzcie nimi czasem na mnie, a szybko dowiecie się wszystkiego. O to ładnie proszę! I ślicznie dziękuję!
Ja już chyba nie mam siły dalej opowiadać, więc dobranoc wam, piękne i mądre duchy lasu...!
Mam jeszcze drugiego tatę, który się nazywa Rosa Skapująca na Liść, ale odeszło daleko, jeszcze zanim się urodziłem, i zostawiło tylko zabawki. To bardzo tajemnicze. Ale ono też zna się z wami, leśne duchy, więc jeśli możecie, jemu też przekażcie pozdrowienia! Ześlijcie jakiś miły znak, na przykład jakąś pyszną szyszkę mu połóżcie pod łapy, o. Proszę, proszę, proszę! Jeśli jest za daleko, to przekażcie duchom, co są bliżej, a jeśli to też nie wypali, to ewe... ewenu... ewentualnie, jak będę duży, to sam pójdę i go znajdę, i mu taką szyszkę dam.
Skoro już wiecie, skąd się wziąłem (mam nadzieję, że dzięki temu lepiej mnie zapamiętacie), to mogę wam powiedzieć o innych rzeczach. Na przykład o tym, gdzie mieszkam. Otóż mieszkam ja w norze w zboczu, a naokoło jest las. Niestety o lesie nie mogę wam więcej powiedzieć... a zresztą, znacie go lepiej! To byłoby z mojej strony idiotyczne, jak czasem mówi tata, żeby opowiadać leśnym duchom o ich własnym lesie, więc może to dobrze, że w sumie nic o nim nie wiem, bo za daleko jeszcze nie wychodziłem. Na szczęście oprócz lasu są także sąsiedzi i o nich już mogę powiedzieć więcej.
Sąsiadów mamy trzech i mieszkają wszyscy w dużej norze obok. Nazywają się Wrzos, Owies i Krogulec. Wrzos jest uzdrowicielem, czyli zna się na ziołach i leczeniu kotów, i często przychodzi do naszej nory, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie zachorowałem. Oczywiście ja zawsze jestem zdrowy, cha! Ale czasem mam wrażenie, że Wrzos chciałby, żeby tak nie było, tak dokładnie mnie o wszystko wypytuje, i tatę, i babcię też... Trochę mnie denerwuje tym ciągłym zdrabnianiem wszystkiego, wydaje mi się, że to może zbliżać mojej godności, takie nazywanie Mrówką albo Lewkiem, a tata mówił, że nikomu nie wolno... Nie wiem do końca, co to ta godność i czemu nie można się do niej zbliżać, ale w każdym razie staram się być przy Wrzosie ostrożny, a czasem nawet robię się groźny! Ale on się tym chyba nie przejmuje. Jeszcze nie wiem, co z tym zrobić, możecie mi podsunąć jakąś podpowiedź, tylko musicie wcelować ją dobrze w wejście do norki, żebym mógł zobaczyć, bo na razie tata z babcią nie pozwalają mi za często wychodzić na zewnątrz. Wrr! Jeszcze zobaczą!
Owies i Krogulec to partnerzy Wrzosa. Nie jestem pewny, co to znaczy, bo zamiast mi odpowiedzieć, tata prychnął tak jak zawsze, kiedy mówię coś głupiego. Babcia powiedziała, że partner to ktoś, kto cię kocha i zawsze przy tobie jest, ale jak ją spytałem, czy w takim razie my też jesteśmy partnerami, to tylko się głośno zaśmiała, a potem zaczęliśmy się bić, babcia mnie pokonała i już nie wiem w końcu, do czego doszliśmy. Jeśli chodzi o Owsa, to mogę jej uwierzyć, bo rzeczywiście przychodzi czasem do nas razem ze Wrzosem i wydaje mi się, że bardzo się lubią. Ja jego też, dał mi spróbować swojego ogona (smakował kwiatami) i kiedy powiedziałem mu, żeby się przygotował do walki ze mną, to odpowiedział, że będzie zawsze gotowy w swojej norze... I to rozumiem! Tata gniewa się na mnie bardzo, kiedy wypróbowuję na nim ruchy bez jego pozwolenia, a babcia co prawda częściej mi odpowiada, ale też syczy, jeśli zaatakuję w "złym momencie". Ja myślę, że to całkiem niemądre, bo przecież żadne groźne leśne stwory, przed którymi tak mnie ostrzegają, nie będą przed atakiem czekać na moje pozwolenie, tylko – szast! pazurami, i już po tobie, kotku! Dlatego trzeba być zawsze przygotowanym i od innych oczekiwać tego samego. Owies to rozumie, więc myślę, że się dogadamy.
Krogulca za to nie widziałem nigdy i wydaje mi się, że wszyscy wokół starają się, żeby tak zostało. Zaczynam się zastanawiać, czy rzeczywiście istnieje, i czy to na pewno kot, czy jakaś dzika bestia w rodzaju kuny, tak o nim gadają. Podobno ugryzie mnie, jeśli choćby pójdę go zobaczyć. Tere-fere! W takim razie ja ugryzę jego, coś takiego nie może mnie powstrzymać, gdyby tak miało być, to nikt nie wychodziłby do lasu, bo mógłby go ugryźć wilk, niedźwiedź albo nawet komar, i umarlibyśmy z głodu. Szczególnie że w gryzieniu jestem akurat całkiem dobry, tata mi mówi, żebym się nie przechwalał, ale to akurat musi być prawda, skoro specjalnie mnie przed tym powstrzymuje. Nie chce, żebym stał się zbyt silny, bo wtedy pogryzłbym jego i w końcu zwyciężył... Ciężkie życie! Ale teraz rozumiecie, czemu wcale się nie boję tego całego Krogulca, a nawet pójdę na jego poszukiwanie, kiedy tylko będę miał okazję.
To są już wszystkie koty, które znam, potężne leśne duchy, oprócz nich mieszkam tu tylko ja. Jak teraz o tym myślę, to w sumie nie opowiedziałem za wiele o sobie, chociaż coś tam już przecież wiecie. Ale może to nie tak źle. Tata mówi, że najważniejsza jest obserwacja, i ruchów przeciwnika, i znaków natury, bo po nich można poznać, co wy nam mówicie. Dlatego jestem zawsze bardzo uważny, i chciałbym was poprosić, żebyście też byli. Miejcie oczy szeroko otwarte i spójrzcie nimi czasem na mnie, a szybko dowiecie się wszystkiego. O to ładnie proszę! I ślicznie dziękuję!
Ja już chyba nie mam siły dalej opowiadać, więc dobranoc wam, piękne i mądre duchy lasu...!
***
Zwinięty u boku ojca, zmęczony Mrówkolew wkrótce zapadł w sen.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz