Duże ślepia Siewki przyglądały się ukradkowo na wyróżniającą się na tle grupy kotkę. Nie znała jej dotychczas. Wiedziała jedynie, że jest kuzynką Zielonego Wzgórza. Były podobne. I z wyglądu i z zachowania. Niestety był jeden powód, przez który szylkretka szła spięta przy wojowniczce. Mógł zdawać się dla innych nieistotny, niemal niezauważalny, ale nie dla Siewki.
Była jego córką.
Słysząc komplement na temat swojego futra, speszyła się. Położyła uszy i uciekła spojrzeniem ku ziemi. Nie była to jej zasługa. Taka się urodziła. W dodatku z jedynie namiastką ogona. Nie ona powinna otrzymywać takie pochwały. Gęste i przeplatana różnymi odcieniami czerni sierść wojowniczką zdawała się być ładniejsza. Ze sto razy bardziej niż jej. Była niczym szata mitycznej istoty. Pokryta wieczornymi chmurami sunącymi czarnym już niebie. Siewka nie widziała takiego kota. A podobnych jej szylkretek było wiele. Szczególnie w jej legowisku.
— Trochę już jesteś z nami w Klanie Klfiu — usłyszała głos wojowniczki, który znów zdawał się być skierowany w jej stronę. — I jak ci się u nas podoba? Piękne miejsce, czyż nie? Mamy morze, klify, wodospad, silnych wojowników, tyle wspaniałości do podziwu!
Siewka położyła uszy, trochę zmieszana. Nie wiedziała co odpowiedzieć. Dorosła kotka zdawała się sama jej podsuwać odpowiedź. To nie tak, że nie uważała otoczających ich terenów za piękne. Wiele elementów znajdujących się na terytorium Klanu Klifu budziło w niej podziw. Zachody słońca nad morzem, Złote Kłosy, czy nawet zwykle polne kwiaty. Lecz na tym kończył się jej zachwyt. Na przyrodzie. Z całego klanu jako ugrupowania wszelakiej maści osobników lubiła, choć lepszym słowem było by "nie bała się", z cztery czy pięć koty. Reszty unikała. Nawet nie znała i nie zamierzała bliżej do nich podchodzić. A zastępca jak i lider budzili w niej obawy. Tak wielkie, że grali główne role w jej koszmarach. Nie mogła jednak powiedzieć kotce, że obawia się jej ojca. Znienawidziłaby ją za to i pewnie planowałaby zemstę. Krwawą i bezwględną. Znów jej życie wisiałoby w łapach rodu lidera.
Przełknęła nerwowo ślinę, zerkając sporadycznie na mentora. Ten jedynie posłał jej ciepły uśmiech. Nie rozumiał tarapatów w jakich się znalazła. Nie wiedział jak wielkie losy się ważyły właśnie. Stawką było przeżycie kolejnego dnia na tym świecie. Wygięła pysk w coś, co miała nadzieję, przypominało uśmiech. Bała się spojrzeć na mordkę wojowniczki.
— Tak. — wydusiła w końcu z siebie.
Czując jak serce podchodzi jej do gardła, zauważyła zmianę w obyciu dymnej. Wojowniczka zdawała się iść bliżej niej. Rozgryzła ją? Przejrzała jej kłamstwo? Zamierzała zepchnąć ją z klifów jak będę wracać? Siewka poczuła jak łapy ją nieprzyjemnie szczypią.
— Tak coś czułam, że także doceniasz piękno naszego klanu. — westchnęła najwidoczniej zadowolona z jej odpowiedzi. — Dogadujesz się z Pokrzywowymi Zaroślami?
Pokiwała energicznie głową. Chciała nawet coś powiedzieć jeszcze na ten temat, lecz rozmowe przerwał krzyk.
— Pomocy! To ptaszysko nie chce dać mi spokoju.
Oczom Siewki ukazał się okropny widok. Masakryczny wręcz. Ziszczenie jej nocnych koszmarów. Przerażająco ogromna mewa próbowała upolować uczennice wojowniczki. Szylkretka próbowała odgonić ptaka uderzając łapą i sycząc. Na marne. Głodna bestia nie zamierzała odpuścić. Jej bystre ślepia obrały ją za cel. Jej życie było już przesądzone.
Krew zaszumiła w uszach najmłodszej z tego grona. Jej mentor miał rozcięcie na łbie. Osocze barwiła mu polik na czerwono. Ledwo trzymał się na łapach. Wyglądał jak niedobitek wojenny. Chciała pobiec mu na ratunek. Poświęcić się byle on żył. Nie mogła pozwolić by cierpiał. By odszedł. Od niej. Z tego świata. Lecz ciało sparaliżowane strachem odmawiało jej posłuszeństwa. Dokładnie jak w śnie. Koszmar zamienił się w rzeczywistość. Mdliło ją. Wszystko to się działo. Wszystko tak szybko. Wszyscy umrą tutaj.
— Nie martw się, Jastrzębia Łapo. Już biegnę do ciebie. — niczym ptak wojowniczka przecięło niebo.
Przeleciała nad głową Siewki. Jej ruchy przepełnione gracją i wyczuciem wypełniły wszystko. Gdzie nie spojrzała widziała ją. Strosząc się była czarną kulą. Czernią zalewającą ten skrawek lądu. Dopadła go. Walka w powietrzu trwała parę uderzeń serca, lecz dla Siewki ten widok mógł trwać w nieskończoność. Pióra wypełniły niebo. Drobny puch wirował w powietrzu. A pośród tego wszystkiego ona. Wojowniczka wylądowała na ziemi. Wypluła z pyska parę lotek. Skrzek ptaka oddalał się ogłaszając jego porażkę.
To ona. Ona była prawdziwą potęgą Klanu Klifu.
— Wszystko w porządku, Jastrzębia Łapo?
Ich rozmowa była zaledwie nieistotnym tłem. Siewka nie mogła oderwać oczu od ciemnego futra. Na uderzenie serca zdawała się zapomnieć o mentorze. Jak mogła. Tak szybko się rozproszyła. Całkowicie zawiodła go. Nie popisała się. Nigdy nie zostanie tak wspaniałą wojowniczką jak Bijąca Północ.
— Pokrzywku... — pisnęła w stronę liliowego.
Spojrzał na nią. Czyli wciąż był przytomny. Oddychał. Był w stanie sie poruszać.
— Wszystko w porządku, Siewcza Łapo. — próbował ją uspokoić, widząc wypełniające jej ślipia łzy.
Kotka pobiegła w jego strone i wtuliła się w gęste futro.
— Przepraszam... Przepraszam... Proszę nie umieraj... — głos coraz bardziej się jej łamał.
Czuła jak powoli topnieje. Ciało jakby rozpuszczało się wraz ze znikającym przerażeniem.
— Nic mi nie jest. — powtórzył. — To tylko niewielka rana. Nadszarpnięta skóra. Nic wielkiego. Naprawdę. Nic mi nie jest.
Siewka rozumiała. Naprawdę już zrozumiała. Lecz nie umiała powstrzymać gorzkich łez.
<Supermenie Klanu Klifu?>
[Słów 821]
[przyznano 16%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz