Od Dzwonka do Skowronka

Ponownie przed akcją z Małą Koszatniczką

Zaczepiał swojego brata, który siedział niedaleko rodziców. Ganiał dookoła niego, jednocześnie czując na sobie spojrzenia innych, starszych kociaków. Dzwonek czasami czuł się nieswojo, gdy widział, jak tamte spokojne koty bacznie ich obserwują. A on był jedynie kociakiem i chciał się odpowiednio wyszaleć!
Wydał z siebie ciche westchnienie, gdy Skowronek nagle się zatrzymał. Przewrócił oczami, gdyż czekało go teraz kazanie za jego zbyt energiczne zachowanie.
— Może już wystarczy tego biegania? — zapytał brat rudego, co skutkowało prychnięciem kociaka.
Dzwonek chciał się ciągle bawić. Dlaczego czekoladowy tak nagle zrezygnował z dalszego wygłupiania się? Nie potrafił czasami zrozumieć cichszej i mniej żwawszej strony swojego rodzeństwa. Bardzo chciał, aby wspólnie mogli szaleć godzinami.
Miał jeszcze tyle energii, którą wręcz musiał wykorzystać w tej chwili!
— To jeszcze nie był nawet początek! — odpowiedział uradowany kociak, skacząc wokół ogona Skowronka, co jakiś czas atakując go. Widział, że na jego pyszczku kryje się lekkie niezadowolenie, ale się tym nie przejął i kontynuował swoje dotychczasowe zajęcie.
— Wiem, że to lubisz, ale czy ty kiedyś się zmęczysz? — Powiedział to żartobliwym tonem. — Jasne, możesz się bawić, nie mogę ci tego zakazać, ale mógłbyś robić to trochę… spokojniej i ciszej?
Dzwonek zdziwiony popatrzył na niego. On tego nie rozumiał, uczucia euforii, gdy mógł wszędzie biegać, skakać!
— Niestety nie! Przykro mi bracie, ale już taki jestem! Nie zmienisz mnie! — odparł, posyłając mu szeroki uśmiech.
Skowronek miał trochę racji, że jego wybryki w żłobku mogły być nieco za głośne dla innych kotów, ale co miał zrobić? Może rzeczywiście czasami za bardzo go porywał wir zabawy? Przecież był tylko kociakiem, którego zasoby energii prawie nigdy nie gasły. Z drugiej strony, zastanawiał się, czy jego postępowanie jest zgodne z tym, co rodzice mówili mu o wojownikach.
— Weź nie bądź taki sztywny! Pobaw się ze mną jeszcze trochę, proszę! — Na moment stanął przy nim, patrząc na niego błagalnym wzrokiem. — Obiecuję, że nie potrwa to zbyt długo. Proszę, proszę! — Dzwonek nie poddawał się. Po prostu musiał go przekonać.
Według niego każdego dało się przekonać, jeżeli tylko nie odpuści i będzie walczył o swoje.
Jego brat jedynie pokiwał przecząco głową, a rudy westchnął cicho, odchodząc niedaleko z niezadowoloną miną. Usiadł na chwilę, starając się nie tracić dobrego humoru. Stwierdził, że sam może równie dobrze się bawić, skoro nikt z jego rodzeństwa nie chce tego z nim robić.
Wstał i rozejrzał się dookoła, szukając czegoś, co mogłoby go zainteresować. Panowała tutaj straszliwa nuda. Wszyscy albo leżeli grzecznie przy swoich rodzicielkach, albo zajmowali się swoimi sprawami, które wydawały się Dzwonkowi być nieciekawe.
Z kwaśną miną wrócił do Skowronka, siadając obok niego, mając nadzieję, że jednak wkrótce się zgodzi na jego wcześniejszą propozycję.

<Skowronku?>